APo 22 -letnich przyczepach władzy, zajęciu wszystkich instytucji państwowych i poważnego ucisku mającego na celu przekształcenie obywateli tureckich w stwory islamofascistyczne, Turcja uderza przeciwko autorytaryzmowi prezydenta Tayyipa Erdoğana. W miastach w całym kraju, w tym twierdze reżimu, Protesty trwały na ostatni tydzień.
Burmistrz Stambułu Ekrem İmamoğlu’s zatrzymanie fałszywych zarzutów korupcyjnych W tym tygodniu ożywił ludzi; W ciągu kilku dni protesty przekształciły się w coś większego – krajowych zamieszek domagających się demokracji, godności i wolności. Protesty przypominały wielu o Powstanie Gezi w 2013 rokujednak tym razem młodzi ludzie, którzy naszym zdaniem stracili wszelką nadzieję na przyszłość pod rządami Erdoğana, a podczas poważnego kryzysu gospodarczego wyszli na ulice, ryzykując nieograniczoną przemocą policji, biorąc udział w publicznych spotkaniach, które są teraz zakazane.
Jedno z haseł zdobiących plakaty doskonale zawarło sentyment: „Jeśli spalimy się, spalisz się z nami”. Podczas gdy protesty były pełne humoru politycznego, wszyscy wiedzą, że to, co się dzieje, nie jest żartem: kraj stoi w politycznym punkcie bez powrotu. Matryca jest rzucana. Albo Erdoğan wycofa się, albo inaczej. To, co może być „inaczej”, jest zniechęcającą perspektywą. Jednak determinacja ludzi do złamania mur strachu jest bezprecedensowa, a tym razem, w przeciwieństwie do powstania Gezi, główną partią opozycyjną „organizuje” działanie polityczne – a przynajmniej próba.
İmamoğlu jest nie tylko burmistrzem największego miasta w Indyk Ale także, z jego powszechną popularnością, jedyny wiarygodny rywal polityczny Erdoğana. Tuż przed jego zatrzymaniem w sprawie wątpliwych roszczeń reżimu – korupcja finansowa, będąc liderem organizacji przestępczej i współpracując z organizacjami terrorystycznymi – İmamoğlu miał ogłosić swoją kandydaturę na następne wybory prezydenckie.
Kilka sondaży opinii wskazało, że jego poparcie prawdopodobnie przewyższyłoby Erdoğana w tych wyborach, które odbędzie się w 2028 r. Według źródeł zbliżonych do Erdoğana, planowano aresztowanie i zdyskredytowanie İmamoğlu oraz powołanie powiernika rządowego do głównej partii opozycyjnej. Od lat jest to modus Erdoğana. Kilku burmistrzów partii opozycyjnych – zarówno socjaldemokraci, jak i partia kurdyjska – zostało aresztowanych i przewidywano aresztowanie. W ostatnim filmie przed zatrzymaniem, podczas ubierania się, İmamoğlu spokojnie powiedział, że „stanie się zdecydowany” dla mieszkańców Turcji.
Biorąc jego słowa jako wezwanie do działania, setki tysięcy wypełniło kwadraty miasta od pierwszej nocy. Główna partia opozycyjna, świadkiem skali protestów, przekształciła swoje podstawowe dla kandydatury prezydenckiej w masowe działanie polityczne, zapraszając wszystkich obywateli do oddania głosów na poparcie İmamoğlu do wykazania reżimu, który poparcie dla niego wykracza daleko poza politykę partyjną. Blisko 15 milionów ludzi Głosował na Imamogluzabezpieczając jego stanowisko oficjalnego kandydata opozycji.
Szczególność tej historii może być myląca. Bezgraniczność kłamstw i sztuczek zatrudnionych przez autorytarnego przywódcę może być trudna do naśladowania. Ale to, co dzieje się w Turcji, ma ważne lekcje dla demokracji na całym świecie.
W ciągu ostatniej dekady, jak widzieliśmy w kilku krajach europejskich i Stanach Zjednoczonych, utrzymując linię, ustawiając się z centristycznymi partiami politycznymi Polityka uliczna w stylu okupacyjnyminspirujące, choć mogą być, nie przeciwstawiaj się rosnącej przypływu faszyzmu. Strategie „Spróbuj ponownie, ponownie” zostały wyczerpane w ostatnich latach, najnowszym przykładem są Stany Zjednoczone. Najwyraźniej konwencjonalne partie polityczne – Demokraci w USA i Socjaldemokratach w Europie – nie wykorzystały politycznego i moralnego oburzenia mas, które wywołują przywódcy tacy jak Erdoğan lub Donald Trump. Energia polityczna płynąca z polityki ulicznej jest zbyt nieprzewidywalna, aby mogła ją przyjąć konwencjonalne partie polityczne-a masy, z ich młodzieńczym entuzjazmem, wahają się, aby dostosować się do noszonych instytucji politycznych. Więc jakie jest rozwiązanie?
Oldschoolowe postępowe partie opozycyjne przypominają wraków statków-są rozkładającymi się strukturami. Stracili wszystko, co było w nich niezbędne w ciągu ostatnich pięciu dekad po wyrównaniu się z neoliberalne Hegemonia, która zerwała swoje organiczne powiązania z postępowymi sektorami społeczeństwa. Są wysoce biurokratyzowane, w wyniku czego sparaliżowani giganci nie są w stanie nadążyć za zwinnością nowej skrajnej prawicy. To, co dzieje się teraz w Turcji, to młode energia nauka i szopa wokół tego wraku statku, wkładając w niego życie, przekształcając wrak w rafę. Od wielu dni przywódcy młodzieży wygłaszają przemówienia na znaczących spotkaniach partii, nieustannie negocjując wytyczne dotyczące działań współpracy. O ile to możliwe, zapewniają, że ich oburzenie wykracza poza aresztowanie İmamoğlu. Ich obecność nieodwołalnie zmienia ducha ruchu politycznego i napędza Partię Socjaldemokratyczną do przodu w kierunku życia. Przez cały ten proces młode uczą się poruszać się po wolno poruszającym się giganta, podczas gdy gigantyczny dostosowuje się, aby stać się zwinnym i wystarczająco odważnym, aby przeciwdziałać bezwzględnym taktyce reżimu.
Nie tylko dla Turcji, ale także wkrótce Europa Poza tym, głównym pytaniem o ratowanie demokracji przed powstaniem autorytaryzmu, będzie to: czy młodzieńcza energia mas będzie wpuszcza się do wraku, aby przekształcić ją w żywy organizm? Taki, który jest wystarczająco solidny, aby zakwestionować historyczne przypływ, który zginał w kierunku autorytaryzmu? Turcja, w nadchodzących dniach, będzie odpowiedzieć na to pytanie.
