Był czas, gdy kanclerze skarbu wierzyli, że Budżet było tak ważnym i drażliwym ekonomicznie wydarzeniem, że oni i ich zespół udali się na kilka tygodni wcześniej do Purdy.
Logika tej tajemnicy była jasna. Wycieki i spekulacje – zwłaszcza gdy są oficjalnie usankcjonowane – mogą mieć niezwykle szkodliwy wpływ na rynki i wywołać panikę wśród obywateli, zmuszając ich do podejmowania złych decyzji finansowych.
Jeden poprzedni Praca Kanclerz Hugh Dalton musiał podać się do dymisji po poinformowaniu dziennikarza o tym, co może zawierać jego przyszły budżet. Jego szef, Clement Attlee, nie wyraził swojej opinii. „Igranie polityką partyjną z budżetem jest niebezpieczne” – stwierdził. „To otwiera drogę do każdego rodzaju wyczynów kaskaderskich”.
Jak czasy się zmieniły. Można sobie tylko wyobrazić, co pomyślałby luminarz Partii Pracy o strumieniu przecieków budżetowych i kontrwycieków pochodzących ze Skarbu Państwa w ostatnich tygodniach.
Lecą jak woda z zepsutego kranu. Znawcy Westminsteru nazywają to „rzutowaniem pieniędzy” i przedstawiają teoretyczne zasady, aby zobaczyć, jak wylądują.
Ale ta nieodpowiedzialna zabawa Rachel Reeves a niedorzeczna koteria politycznych pigmejów wokół niej ma ludzkie konsekwencje – wszystkie złe, a niektóre nieodwracalne. Igra z życiem i źródłami utrzymania.
Przytaczając jeden haniebny przykład, doradcy kanclerza dali do zrozumienia, że rozważa ona drastyczne zmniejszenie maksymalnej kwoty wolnej od podatku, jaką osoby mogą pobierać z funduszu emerytalnego po 55. roku życia.
W rezultacie niespokojni oszczędzający masowo chcą pobrać kwotę ryczałtową wcześniej, co oznacza, że część ich funduszu przestanie rosnąć i może spowodować poważny niedobór środków na starość.
Od tygodni kanclerz Rachel Reeves (na zdjęciu) i jej ministrowie otwarcie namawiali kraj do podwyżki podatku dochodowego, co stanowi naruszenie kluczowej obietnicy zawartej w manifeście.
Pięć dni temu „źródła” skarbu wykluczyły wprowadzenie zmian w zakresie kwoty wolnej od podatku. Mogli z łatwością zrobić to kilka miesięcy temu, ale zdecydowali się tego nie robić.
Sama pani poseł Reeves mogła złagodzić obawy, odrzucając je w swoim zeszłotygodniowym przemówieniu przed przyjęciem budżetu. To, że czekała tak długo, było bezduszne i okrutne, ponieważ oszczędzający nie mogą teraz zwrócić pieniędzy.
Jej najnowsze wycie jest szokującym zwrotem w sprawie podatku dochodowego. Od tygodni ona i jej ministrowie otwarcie namawiali kraj do podwyżki podatku dochodowego, co stanowi naruszenie kluczowej obietnicy zawartej w manifeście.
Wczoraj, po dużym niepokoju wewnątrz partii, kanclerz dała do zrozumienia, że mimo wszystko nie będzie podnosić podatku dochodowego. Stopy procentowe kredytów rządowych, już niebotycznie wysokie, wzrosły w związku z tym odwróceniem sytuacji z dwóch powodów.
Po pierwsze, nie wiedzą, w jaki sposób planuje ona teraz wypełnić finansową czarną dziurę, którą sama wykopała, i obawiają się, że bardziej wyniszczające pożyczki i „szwedzki stół” podatków miażdżących wzrost gospodarczy gdzie indziej spowodują, że gospodarka popadnie w ruinę.
Po drugie, zdają sobie sprawę, że pani Reeves nie panuje nad sytuacją. Dręczą ją kaprysy i pochlebstwa lewicowych parlamentarzystów, aktywistów Partii Pracy, z których większość nigdy nie musiała zarabiać na życie w prawdziwym świecie i nie ma pojęcia, dlaczego ostrożność fiskalna jest tak ważna.
Udaremnili nawet skromne próby ograniczenia wydatków socjalnych i wydaje się pewne, że zmuszą panią Reeves do podniesienia limitu świadczeń na dwoje dzieci, co będzie kosztować jeszcze więcej pieniędzy, na które kraj nie może sobie pozwolić.
Prawda jest taka, że ten kanclerz jest słaby, pozbawiony steru i spójnej wizji ożywienia gospodarki. I niezależnie od okropności, jakie wyrządzi w tym omniszamblowym budżecie, możesz się założyć, że najbardziej dotknięte trudnościami rodziny w środkowej Wielkiej Brytanii nadal ucierpią.
