Dlaczego tak trudno znaleźć trenera WNBA? Przyczyny braku kandydatów

Nigdy tego nie robiłem WNBA Head Coaching był trudniejszym zadaniem.

Zakwalifikować się do play-offów? To nie oszczędziło Sen AtlantyTanisha Wright, Gorączka IndianyChristie Sides lub Connecticut SłońceStephanie White przed utratą stanowisk.

Prowadzić zespół odbudowujący z początkującymi młodymi talentami? To nie pomogło w sprawie Curta Millera Iskry Los Angeles lub Teresa Weatherspoon z Chicagowskie niebo.

Kontuzje dziesiątkują Twoją rotację? The Mistycy z Waszyngtonu Erica Thibaulta i Dallas Wings Latricia Trammell również poniosła straty, mimo że wielu kluczowych zawodników straciło czas.

Od zakończenia sezonu WNBA 2024 zwolniono rekordową liczbę siedmiu trenerów. W ciągu ostatniego tygodnia tylko Fever i Sky ogłosiły nazwiska swoich nowych trenerów. Karuzela trenerska WNBA wciąż się kręci. Ale skąd przyjedzie kolejna grupa autokarów?

„Nie ma ustalonej puli dla następnej fali głównych trenerów WNBA” – powiedział dyrektor generalny, któremu zapewniono anonimowość ze względu na brak uprawnień do publicznego omawiania spraw ligowych. „Ci autokary przyjadą z całego świata”.

Niedobór kandydatów na trenerów WNBA nie wynika z tego, że liga nie ma silnych taktyków lub twórców kultury. Zamiast tego płytka pula wynika ze stosunkowo niskich wynagrodzeń w porównaniu z wynagrodzeniami trenerów na uczelniach, umów krótkoterminowych, niestabilności oraz braku mentoringu dla przyszłych kandydatów i braku rozwoju wewnętrznego rurociągu.

Sytuacja ta nie jest całkiem nowa. Kiedy WNBA rozpoczęła działalność w 1997 r., zatrudnianie NBA trenerów było powszechną praktyką. Do 2002 roku prawie połowę trenerów ligi stanowili mężczyźni, a na linii bocznej znaleźli się weterani NBA Michael Cooper, Bill Laimbeer i Dee Brown.

Organizacje były skłonne zawierać duże kontrakty, ale takie oferty zazwyczaj trafiały do ​​gwiazd NBA z przeszłości i kilku wybranych znanych gwiazd koszykówki kobiet, takich jak Cheryl Miller, Nancy Lieberman i Anne Donovan. Dopiero gdy biura obsługi zaczęły się wycofywać i zwracać uwagę na grosze, kobiety zaczęły stanowić większość szeregów trenerskich. Na przykład, Ryś trenerka Cheryl Reeve, która właśnie zakończyła swój 15. sezon w Minnesocie, jest trenerką z najdłuższym stażem w lidze, ale zanim dostała szansę na najwyższe stanowisko, musiała przepracować dziewięć lat jako asystentka.

„Wtedy musieliśmy siedzieć, czekać i uczyć się od chłopaków z NBA” – powiedział sarkastycznie Reeve, „ponieważ nie byliśmy zbyt doświadczeni w profesjonalnej koszykówce”.

Ten okres oczekiwania w naturalny sposób zmniejszył liczbę trenerów chcących utrzymać się w WNBA. W połączeniu z niekonkurencyjnymi wynagrodzeniami i względnym brakiem pewności zatrudnienia – w pierwszej dekadzie XXI wieku zlikwidowano sześć franczyz – liga miała trudności z przyciągnięciem dobrych kandydatów na wczesnym etapie swojej działalności. Każdy zespół mógł zatrudnić tylko dwóch asystentów, co sprawiało, że rozwój trenerski był wyzwaniem.

Jednakże, poprawa kondycji ligi w ostatnich latach odnowił atrakcyjność WNBA. Nowe grupy właścicieli biorą udział w wyścigu zbrojeń, aby zapewnić lepsze udogodnienia, takie jak zaplecze do ćwiczeń, oraz pozyskać większy personel pomocniczy i lepszych trenerów. Zmiany te pozwolą zespołom zarzucić szerszą sieć przy poszukiwaniu nowego głównego trenera. Źródła ligi podają, że oprócz trenerów kobiecej koszykówki w college’u, liczne franczyzy zwracają się do trenerów NBA i NBA G League. Co najmniej jedna franczyza (Los Angeles Sparks) zatrudniła firmę zajmującą się wyszukiwaniem.

Trenerzy NBA po raz kolejny skupili się na W, w tym Becky Hammon, która przeniesie się do Las Vegas Aces z San Antonio Spurs w 2022 roku i sprowadzi do swojego sztabu dwóch innych asystentów NBA. (Natalie Nakase została zatrudniona przez Golden State Valkyries, a Tyler Marsh został zatrudniony przez Chicago Sky poza sezonem.). Poza sezonem 2023 Nate Tibbetts dołączył do Merkury Feniks po ponad dwóch dekadach w NBA i G League (wówczas D League).

Asystenci zarabiający sześciocyfrowe zarobki w NBA nie zamierzają odchodzić z pracy ze względu na obniżkę pensji, a zarówno Hammon, jak i Tibbetts po zatrudnieniu stali się najlepiej opłacanymi trenerami WNBA. Hammon podobno został pierwszym trenerem, który przekroczył 1 milion dolarów rocznie, a Tibbetts podobno zarabia średnio 1,2 miliona dolarów rocznie. Mimo to wynagrodzenia trenerów WNBA są bardzo zróżnicowane. Stawka w 2024 r. wynosiła od 350 000 do nieco ponad 1 miliona dolarów rocznie, twierdzą dyrektorzy generalni i agenci, którym zapewniono anonimowość w celu ujawnienia wynagrodzeń. Oszacowali, że zaledwie pięć lat temu zakres wynagrodzeń był bliższy 150 000–600 000 dolarów. Źródła podają jednak, że w sezonie 2024 większość trenerów zarabiała bliżej dolnej granicy przedziału. Nie jest jasne, ile zarabiają trzej trenerzy zatrudnieni w tym cyklu.

Pomimo gwałtownego wzrostu wynagrodzeń na niektórych stanowiskach w WNBA, stanowisko to nadal nie jest bezpieczne. Źródła podają, że początkowe oferty kontraktów dla nowych głównych trenerów WNBA często obejmują tylko dwa lata (lub dwa lata plus opcja drużynowa), co jest wadą w przypadku znanych trenerów z opcjami. Kontrakty coachingowe w college’u regularnie oferują ponad czteroletnie bezpieczeństwo, nawet młodszym, mniej doświadczonym trenerom, co może skłonić trenerów poszukujących pracy do pozostania na stanowiskach w college’u, zamiast ryzykować krótki pobyt w WNBA.

Z tego powodu uczelnie nie są podatnym gruntem do rekrutacji trenerów WNBA. Spośród głównych trenerów z ostatnich pięciu sezonów tylko dwóch miało niedawne doświadczenie jako główny trener na wyższym szczeblu uczelni.

„Nikt nie odejdzie ze swojej głównej pracy na poziomie uczelni, zabierając miliony, aby przyjechać do naszej ligi” – powiedział były główny trener WNBA, który zapewnił anonimowość, ponieważ chciał nadal trenować w lidze.

Znaczące obroty w WNBA mają również miejsce w okresie przejściowym w żeńskiej koszykówce uniwersyteckiej. Zeszłej zimy ponad połowa głównych trenerów uczelni przeprowadziła wywiady Sportowiec powiedział, że zmiany w sporcie – na przykład NIL i otwarty portal transferowy – skrócą ich kariery trenerskie w college’u. Wiele źródeł twierdzi, że praca zawodowa jest teraz bardziej atrakcyjna, ale najbardziej renomowani trenerzy uniwersyteccy w dalszym ciągu raczej nie przejdą do profesjonalistów ze względu na wyraźne różnice w wynagrodzeniu i długości kontraktu.

Zamiast tego odnoszący sukcesy trenerzy średniej rangi – tacy jak Miller, który miał bogatą karierę w Bowling Green i zdobył osiem tytułów MAC przed przejściem do WNBA – byliby raczej celem ze względu na bardziej porównywalne wynagrodzenia w połączeniu z faktem, że zmieniająca się dynamika w kolegialna lekkoatletyka sprawia, że ​​trwały sukces jest wyzwaniem.

WNBA nie zrobiła sobie żadnej przysługi, poszerzając ofertę trenerów, często opierając się na bieżnikowaniu. „To nie różni się zbytnio od NFL. Gdy już wejdziesz, możesz poddać się recyklingowi” – ​​powiedział jeden z agentów, który zapewnił sobie anonimowość, aby móc swobodnie wypowiadać się na temat rynku. Dwudziestu sześciu trenerów w historii WNBA trenowało co najmniej dwie drużyny w 28-letniej historii ligi, a pięciu innych wróciło do tej samej drużyny.

Cheryl Reeve skomentowała ostatnie zmiany trenerskie w WNBA:

„Wiem to – kiedy trenerzy są zwalniani ze swoich obowiązków, nie oznacza to, że nie są dobrymi trenerami… nie mamy złych trenerów w lidze”. pic.twitter.com/faULEC2vM2

— Noa Dalzell 🏀 (@NoaDalzell) 4 października 2024 r

Wysiłki zainicjowane przez ligę zachęciły graczy WNBA do kontynuowania coachingu. W 2020 roku zmiana zasad umożliwiła franczyzom dodanie trzeciego asystenta do sztabu trenerskiego, jeśli trenerem tym był były zawodnik WNBA. Nowa polityka zwiększyła liczbę dostępnych stanowisk asystentów o 50 procent. Na początku sezonu 2024 czterech głównych trenerów było byłymi zawodnikami, którzy byli także asystentami WNBA, każdy zatrudniony po dostosowaniu ligi.

W ciągu najbliższych kilku tygodni co najmniej jeden były zawodnik, który został trenerem, może zostać zatrudniony, w tym obecne główne asystentki Katie Smith (Lynx) i Kristi Toliver (Mercury). Jednak wielu byłych głównych trenerów zastanawia się, czy szybka rotacja – sześć z siedmiu zmian trenerskich dotyczyło trenerów, którzy byli zatrudnieni przez dwa sezony lub krócej – zniechęci młodszych asystentów trenerów do szukania pracy w tym cyklu, zwłaszcza jeśli jest to ich pierwsza praca na stanowisku głównego trenera. krzesło. Wybiórczy wybór formy może stać się jeszcze ważniejszy, zwłaszcza gdy nie ma gwarancji, że staż trenerski będzie trwał wiele sezonów.

„Gdyby dano im tylko dwa lata, ledwo dałoby im czas na naukę na błędach i własną przemianę na głównego trenera” – powiedział inny były główny trener WNBA.

Pozostawia również niewiele czasu na mentoring, co może jeszcze bardziej zawęzić pulę. Istnieją przykłady, w których niektórzy uznani główni trenerzy szkolili swoich następców – Lin Dunn zrobił to samo Biały w Indianie kiedy została zatrudniona po raz pierwszy w 2015 r., Laimbeer z Katie Smith w Nowym Jorku i Dan Hughes z Noelle Quinn w Seattle — ale takie przykłady wydają się nieliczne.

Niepewność stanowiska nie odstraszyła dwóch głównych trenerów, którzy po raz pierwszy pełnili tę funkcję w okresie pozasezonowym. Nakase, inauguracyjny główny trener Golden Statespędził trzy sezony jako Asy Las Vegas asystent, a pięciu poprzednich pracowało w NBA i G League.

Marsh, nowy główny trener Skyma podobne doświadczenie w NBA co Nakase i była z nią w Las Vegas przez trzy sezony. Podczas gdy Nakase zmaga się z niepewnością związaną z ekspansją franczyzy, Marsh będzie czwartym trenerem Chicago w ciągu ostatnich trzech lat.

Ponieważ dwóch najbardziej znanych asystentów WNBA jest niedostępnych, reszta ligi boryka się z dalszym niedoborem nowych nazwisk. Brak znanych opcji nie oznacza, że ​​potencjalni kandydaci nie są przygotowani do odniesienia sukcesu, ale biura obsługi mogą zostać skonfrontowane z faktem, że nie ma lepszych perspektyw niż trenerzy, którzy stracili pracę.

Sides doprowadził do dramatycznej zmiany w Indianie, podczas gdy Thibault miał zespół Mystics o jeden mecz od play-offów, mimo że sezon rozpoczął od wyniku 0-12. Weatherspoon była szanowaną trenerką rozwoju zawodników NBA w Nowym Orleanie, zanim została zatrudniona przez Sky. Miller poprowadził Sun z powrotem do play-offów po czteroletniej suszy i dwukrotnie poprowadził ich do finałów WNBA, zanim zaczął grać w Sparks. Trammell traci jeden sezon od niedawnego szczytu Dallas.

Kiedy prezes Valkyries, Ohemaa Nyanin, pomagała franczyzie ekspansji zidentyfikować pierwszego trenera, powiedziała, że ​​organizacja przejrzała mecze uniwersyteckie, międzynarodowe i zawodowe, zanim wylądowała na Nakase. Inne drużyny w całej lidze będą musiały wykazać się równie skrupulatnością i kreatywnością, szukając kolejnej fali trenerów WNBA. Wynik może oznaczać, że wyszukiwania będą jeszcze bardziej wydłużone.

(Ilustracja: Meech Robinson / Sportowiec; Zdjęcia Natalie Nakase, Stephanie White, Tylera Marsha i Wilsona koszykówki: David Berding, Ethan Miller, Steph Chambers i Katharine Lotze / Getty Images)