„Postanowienie noworoczne? Nie mam takiego. Tak powiedziała Emma Raducanu podczas odprawy na zakończenie sezonu przed piątkowym lotem do Nowej Zelandii. „Wszystko, co robię, musi mieć związek z głębszym powodem, a nie być po prostu spontaniczne”.
A jednak ta wnikliwa rozmowa ujawniła dwa obszary, w których zmieniły się priorytety Raducanu. Pierwszy – zatrudnienie doświadczonych trener fitness Yutaka Nakamura – o tym już wiemy. Jednak drugie założenie – ograniczenie czynników rozpraszających uwagę poza boiskiem – można odczytać jako spóźnione przyznanie, że jej krytycy mieli rację.
„Nauczyłem się już trochę mówić nie” – powiedział Raducanu reporterom podczas lunchu w National Tennis Center w południowo-zachodnim Londynie. „Początkowo było mi naprawdę źle, że zawiodłem ludzi. Zawsze chciałbym zrobić więcej dla dowolnego partnera, magazynu lub czegokolwiek, dla czego robię zdjęcia. Gdyby chcieli spędzić jeszcze pół dnia, zrobiłbym to i wpisałbym to w swój harmonogram. Zaplanowałem swoje praktyki wcześnie, a potem robiłem to po południu. Ale myślę, że teraz nauczyłem się bardziej stawiać siebie na pierwszym miejscu.”
Uderzająco szczere wyznanie Raducanu potwierdziło teorię, że od czasu triumfu w US Open czasami odwracała wzrok od puszystej żółtej piłki. Reklamowana energicznie przez jej agencję zarządzającą IMG, wkrótce zyskała dziewięciu znaczących partnerów począwszy od Porsche do Diora. Biorąc pod uwagę dodatkowe pół dnia pracy oprócz zobowiązań umownych, oznacza to dużo zajęć niezwiązanych z tenisem.
„Nie byłem na to przygotowany”
Ale z drugiej strony powinniśmy pamiętać, że Raducanu miała zaledwie 18 lat, gdy jej wstrząsający światem as przeleciał obok Leylah Fernandez. Pomimo bystrości intelektualnej, która zapewniła jej doskonałe oceny na poziomie A z matematyki i ekonomii, wciąż była bardzo daleka od mądrości światowej. Niewielu nastolatków poradziłoby sobie z jej nagłym przejściem od anonimowości do celebryty bez ataku zawrotów głowy. Teraz, gdy w zeszłym miesiącu skończyła 22 lata, na nowo ocenia swoje życie i karierę bardziej dojrzałym okiem.
„Jestem oczywiście bardzo wdzięczny i szczęśliwy, że miałem pewne doświadczenia i możliwości” – wyjaśnił Raducanu. „Ale nie byłem na to przygotowany. W mojej głowie pomyślałem: „OK, budzę się, gram w tenisa, idę na siłownię, idę do domu i nie mam nic innego do roboty”, wiesz? (Ale) po tym, jak dobrze sobie radziłem, przez kilka następnych lat było dużo komunikacji na temat spraw poza boiskiem. Na boisku zawsze dawałem z siebie 100 procent. Zawsze bardzo ciężko pracowałem. Ale myślę, że nie byłem również przygotowany na inne rzeczy, które nieuchronnie odbierają ci trochę energii.
„Myślę, że teraz jestem znacznie bardziej zorganizowany. Mówię: „OK, mam godzinę, w której porozmawiamy o interesach, a teraz idę trenować przez resztę tygodnia”.
Po trzech sezonach typu start-stop, w tym zeszłorocznej siedmiomiesięcznej przerwie spowodowanej kontuzją, Raducanu w końcu zaczyna odzyskiwać równowagę zawodową.
Ta nowo odkryta stabilność wynika głównie z jej mentora z dzieciństwa Nicka Cavadaya, który zdobył jej zaufanie w sposób, w jaki jej poprzednia litania trenerów – głównie Andrew Richardsona, Torbena Beltza, Dmitrija Tursunowa i Sebastiana Sachsa – nigdy do końca nie udało się. Odkąd Cavaday wrócił do pracy z nią rok temu, poprawili jej współczynnik zwycięstw z poniżej 50 procent do godnych zaufania 64 w tym sezonie.
Jednak nadal było kilka frustrujących niepowodzeń fizycznych, ostatnio zwichnięte więzadła stopy, które ograniczyły jesienne występy Raducanu w Azji. Ta ostatnia nieobecność – która trwała od wycofania się z powodu kontuzji w meczu z Darią Kasatkiną w Seulu, aż do jej bezbłędnego występu na zeszłomiesięcznym turnieju Billie Jean King Cup – dała okazję do głębokich przemyśleń. Przy odrobinie szczęścia być może w końcu spojrzymy wstecz na październik 2024 r. jako na krytyczny punkt zwrotny w rosnącej samoświadomości Raducanu.
„Po Korei miałam trochę czasu na przemyślenia” – wyjaśniła. „Byłem w Chinach przez kilka dni, aby odwiedzić moją babcię i miło było mieć trochę wolnego. Myślę, że to był punkt zwrotny, w którym pomyślałem: „OK, w przyszłym roku, czego chcę dla siebie?”.
„W tamtym czasie byłem naprawdę kreatywny. Grałem na pianinie. malowałem. Odkrywałam swoją artystyczną stronę. Ale to właśnie dało mi do myślenia. Ta kontuzja stopy sprawiła, że pomyślałem: „OK, naprawdę chcę zachować zdrowie w przyszłym roku, naprawdę chcę mieć pewność, że konsekwentnie wykonuję ćwiczenia fizyczne”. Ponieważ za każdym razem, gdy wybierałem się w tym roku na wycieczkę, sprawność fizyczna nieuchronnie schodziła na drugi plan. Miałbym prasę (zobowiązania), tenis, cokolwiek, a potem fitness – ponieważ nie miałem kogoś, kto byłby w stanie dostosować sesję, po prostu nie zostanie to zrobione.
„Wtedy naprawdę pomyślałem: «OK, chcę zabrać ze sobą kogoś, kto pojedzie ze mną w trasę, żebym mógł kontynuować pracę fizyczną». Zacząłem przyglądać się Yutace i badać tę opcję. A potem przyszedł na próbę kilka miesięcy temu i wszystko zadziałało naprawdę dobrze, więc to był prawdopodobnie ważny moment, w którym naprawdę chciałem poświęcić więcej czasu i energii na swoją kondycję”.
Podobnie jak w przypadku kompromisu między szkoleniem a sesjami zdjęciowymi, Raducanu potrzebowała więcej czasu, niż musiała przyznać się do tej rażącej potrzeby.
Jednak znowu powinniśmy obrać stronę miłości. Mimo całej wartości doświadczonego członka personelu, takiego jak Nakamura – trenera, którego doświadczenie w zakresie dużych wydarzeń znacznie przewyższa na przykład Cavaday’a – zatrudnienie kogoś takiego kalibru, gdy wciąż nie daje sobie rady z trasą koncertową.
„Zwycięstwo nie jest celem głównym”
Na szczęście Raducanu zdobyła wystarczającą zachętę po 23 zwycięstwach w tym roku, aby poczuć, że należy do czołówki rozgrywek lub blisko niej. Przyciągający wzrok awans do czwartej rundy Wimbledonu zapewnił jej awans z 301. miejsca na początku sezonu na 57. miejsce obecnie. Dzięki temu w dobrym nastroju wyruszy do Auckland – gdzie planuje świętować Boże Narodzenie przy grillu na plaży w towarzystwie starego przyjaciela z juniorów.
Zapytana, co ją motywuje, Raducanu wyjaśniła, że zaczyna skupiać się na podróży, a nie na jej celu. „Właściwie to się zmieniło, ponieważ w ciągu ostatnich kilku lat nauczyłam się więcej” – powiedziała. „Kiedy zaczynałem, moim głównym powodem było: „Chcę wygrać turniej Wielkiego Szlema”. Stało się to tak młodo i jestem za to bardzo wdzięczny, ale gdy tylko to się dzieje, mówię: „OK, cóż, chcę wygrać kolejny Wielki Szlem”.
„I nie jest to po prostu trwałe, ponieważ jeśli nie wygrasz od razu kolejnego Wielkiego Szlema (turnieju), jesteś tym sfrustrowany. Ale teraz powód, dla którego gram, jest autentyczny. Naprawdę podoba mi się to, co robię, sposób, w jaki pracuję, ludzie, z którymi pracuję, i chcę po prostu zobaczyć, jak dobry mogę być. Naprawdę chcę zobaczyć, jak szybko mogę być, w jakiej kondycji, jak wybuchowy i jak dobrze potrafię się poruszać.
„Jako sportowcy wszyscy chcemy wygrywać” – podsumował Raducanu, który przed rozpoczęciem Australian Open 12 stycznia zamierza zagrać zarówno w Auckland, jak i Adelajdzie. „Ale nie to jest głównym celem. Chodzi mi raczej o czerpanie radości z tego, co robię, zbieranie dobrych dni w pracy i po prostu sprawdzanie, jak daleko mogę zajść, naprawdę”.
