Koncert Singera w Manchesterze był czymś więcej niż tylko pokazem popowym

Jak się nazywa sytuacja, gdy pierwszy album artysty jest już zbiorem największych hitów?

To pytanie zadawałem sobie cały czas podczas pierwszego w 2024 roku koncertu Chappell Roan w Wielkiej Brytanii w piątek.

Zwykle koncerty mają swoje wzloty i upadki, ale publiczność w Manchester Academy znała więcej niż tylko single. Śpiewali każde słowo, każdy improwizacja, każdej piosenki – niektóre z rozmazanym tuszem do rzęs, inne z rękami przyciśniętymi do piersi.

Czasami sama Chappell była zagłuszana. Innym razem po prostu zatrzymywała się i słuchała, gdy fani skandowali jej słowa.

To zjawisko – lub, używając terminologii Chappella, Femininomenon – zdarza się tylko raz na ruski rok.

Widziałem to, gdy Olivia Rodrigo zagrała swoje pierwsze koncerty w Wielkiej Brytanii w 2022 roku. Widziałem to, gdy One Direction dotarło na stadion Wembley. I widziałem to podczas pierwszej części trasy Back To Black Amy Winehouse, zanim ekscytacja przerodziła się w niepokój.

Dzieje się tak, gdy artysta zwraca się bezpośrednio do swoich fanów. Dokładniej, dzieje się tak, gdy fani czują, że artysta mówi w ich imieniu.

Dla słuchaczy Chappell jej oddanie jest szczególnie silne ze względu na to, co ona reprezentuje.

Ta 26-latka jest pierwszą gwiazdą popu, która osiągnęła sukces jako otwarcie przyznająca się do swojej homoseksualnej orientacji osoba, a nie jako część swojej historii po zdobyciu sławy.

Jej debiutancki album The Rise And Fall Of A Midwest Princess to oparta na faktach historia dorastania, pełna skomplikowanych relacji i nieśmiałych eksperymentów seksualnych.

Pierwszą połowę piosenki nagrała będąc w związku z mężczyzną, ale tekst zdradził jej prawdziwe uczucia.

„Kiedy z nim chodziłam, napisałam wiele queerowych piosenek, chociaż nigdy wcześniej nie pocałowałam dziewczyny” powiedziała w zeszłym roku w podcaście Q with Tom Power..

„To było coś, czego bardzo pragnęłam, ale nie wiedziałam, jak to urzeczywistnić” – dodała, w wywiadzie dla BBC w kwietniu tego roku.

W tych piosenkach Roan czerpie z brzmień power-popu Lady Gagi i Britney Spears, wzbogacając je o kiczowate przyśpiewki cheerleaderek i sprośne, seksualne dygresje.

Jej wizytówką jest Pink Pony Club, częściowo autobiograficzna opowieść o przemianie dziewczyny z małego miasteczka w tancerkę go-go, napisana po jej pierwszej wizycie w klubie gejowskim w Los Angeles, gdy miała niewiele ponad 20 lat.

Jednak jej przełomowym hitem okazał się tegoroczny utwór Good Luck Babe, opowiadający o romansie z dziewczyną, która twierdzi, że nie jest lesbijką.

Początkowo piosenka jest jednym wielkim przewróceniem oczami: Po prostu zamknij się i przyznaj prawdę, nalega Chappell, zanim wpadniesz w pułapkę pozbawionego miłości, heteroseksualnego małżeństwa z rozsądku.

Następnie, w końcowych taktach, piosenka zwalnia jak zabawka, której baterie się wyczerpały. To koniec argumentu. Chappell wykrzyczała swoją sprawę do granic wyczerpania. Spada o oktawę i śpiewa: „„Musiałbyś zatrzymać cały świat, żeby powstrzymać to uczucie”, a jej głos jest cicho zrezygnowany. To jest ostatnia prośba i ona wie, że trafi w próżnię.

To znakomita piosenka – konkretna i treściwa, pełna znaczenia.

Fani w Manchesterze twierdzą, że takie teksty piosenek czynią ją ważniejszą od innych gwiazd popu.

„Bycie wielką, mainstreamową artystką queer jest naprawdę ważne” – powiedziała fanka Manchesteru Sarah. „To jest to, na co czekaliśmy w muzyce pop od dawna”.

„Kiedy usłyszałam ją po raz pierwszy, sprawdziłam jej dane i pomyślałam: »Ona wygląda jak ja, jest queerowa jak ja i świetnie sobie radzi«” – zgodziła się Bethan, która przyjechała na koncert z Bristolu.

„Pomyślałam sobie, że to moja dziewczyna.”

„Gdybym była młodsza, np. nastolatką, i podziwiała Chappella Roana, byłoby to dla mnie naprawdę inspirujące” – dodała Kim, fanka Newcastle, która przyszła na koncert, aby świętować trzecią rocznicę ślubu ze swoją żoną Jules.

„To coś, czego naprawdę bym się chwycił. Pomogłoby nam to przejść przez fazę coming outu”.

Dla niewtajemniczonych: Chappell Roan urodziła się w 1998 roku jako Kayleigh Rose Amstutz w konserwatywnym mieście Willard w stanie Missouri.

Była najstarszą z czwórki rodzeństwa. Wychowywała się w parku przyczep kempingowych i trzy razy w tygodniu chodziła do kościoła, gdzie nauczono ją, że bycie gejem jest grzechem.

Nieśmiała i niezdarna, jej życie zmieniło się w 2014 roku, kiedy piosenka, którą napisała na obozie letnim i wrzuciła na YouTube, przykuła uwagę kilku wytwórni płytowych.

Szybko przeniosła się do Los Angeles i podpisała kontrakt z wytwórnią Atlantic Records, gdzie w 2017 roku wydała swoją pierwszą EP-kę, pogodną autorską piosenkę.

Sprzedawała się słabo, a gdy wybuchła pandemia, została zwolniona w trakcie serii zwolnień w celu zaoszczędzenia pieniędzy. Zrozpaczona wróciła do Missouri i podjęła pracę jako serwująca kawę w drive-through donut shop.

Pozostawała jednak w kontakcie z jednym ze swoich współpracowników, Danielem Nigro, który jednocześnie pracował z inną wschodzącą gwiazdą popu, Olivią Rodrigo.

Gdy kariera Rodrigo nabrała rozpędu, Nigro wykorzystał jej popularność, aby podpisać kontrakt z Chappell dla swojej własnej wytwórni i wspólnie napisali jej album, odrzucając powagę jej nastoletnich utworów i oddając się hedonizmowi.

„W dużej mierze opiera się to na udziale publiczności” – powiedziała mi wcześniej w tym roku. „Po prostu starałam się myśleć, co jest naprawdę wciągające i co byłoby fajne do śpiewania z tłumem. To były moje parametry”.

Album ukazał się we wrześniu ubiegłego roku, przy niemal powszechnym braku zainteresowania, sprzedając się w zaledwie 3000 egzemplarzy w pierwszym tygodniu. Ale trafił na kilka list krytyków pod koniec roku, a gdy wieść zaczęła się rozprzestrzeniać, Roan wystąpił jako support na trasie Guts Rodriga.

Po kilku pierwszych koncertach fani zaczęli przychodzić na koncerty wcześniej, tylko po to, żeby zobaczyć jej występ.

Ale gorąca passa naprawdę zaczęła się od jej występu w telewizji na festiwalu Coachella w Kalifornii w kwietniu tego roku. Kiedy Chappell pochyliła się do kamer telewizyjnych i oświadczyła: „Jestem ulubionym artystą twojego ulubionego artysty”, program stał się viralem. Następnie obejrzano go ponad milion razy.

Następnie zdominowała nowojorski Governors Ball, gdzie pamiętnie pomalowała się zieloną farbą do ciała i przebrała się za Statuę Wolności; a także chicagowską Lollapalooza, gdzie przyciągnęła największą w historii festiwalu publiczność – około 80 000 osób – mimo że nie była główną gwiazdą.

Latem The Rise And Fall Of A Midwest Princess wspięło się na szczyt list przebojów w Wielkiej Brytanii. Wcześniej w tym tygodniu zdobyła nagrodę dla najlepszego nowego artysty na MTV Awards.

Jednak, jak to często bywa, sukces ma swoją cenę.

Chappell w zeszłym miesiącu zwróciła się do mediów społecznościowych, prosząc niektórych fanów, aby przestali być obsesyjni i „przerażający”, po tym, jak jeden z nich złapał ją i pocałował w barze. W innym incydencie policja na lotnisku LAX musiała interweniować, gdy fan, który chciał autografu, nie przyjął odpowiedzi „nie”.

„Miałem zbyt wiele niechcianych interakcji fizycznych i społecznych i muszę ci to wyłożyć i przypomnieć: kobiety nic ci nie są winne” napisała piosenkarka na Instagramie.

Publiczność w Manchesterze nie pozwoliła sobie na takie swobody. Byli fanami „pierwszego dnia” – ludźmi, którzy kupili bilety w styczniu, przed błyskawicznym wzrostem sławy piosenkarki – i chcieli świętować razem z nią.

Oszuści oferowali ponad 1000 funtów za bilety o wartości nominalnej 19,50 funta – ale nikt nie chciał ich sprzedać.

Zamiast tego przyszły ubrane w stroje syren, o które prosił Chappell. Były rybie ogony, bikini i korony godne księżniczki Ariel. Jedna odważna fanka przyszła ubrana jak meduza. Para, która opisała siebie jako lesbijki „prezentujące się męsko”, miała na sobie stroje marynarskie.

Chappell również przyłączył się do zabawy, mając na sobie jednoczęściowy kostium wysadzany perłami i muszlami.

A swój program zadedykowała fanom, mówiąc, że ich akceptacja jest dla niej równie ważna, jak dla nich jej muzyka.

„Dziękuję za przebranie się” – powiedziała. „Dziękuję za przybycie i pokazanie się dla społeczności (LGBTQ+).

„Naprawdę tego potrzebowałam, gdy miałam 15 lat. Bardzo tego potrzebowałam, żeby znaleźć się w pokoju pełnym ludzi, którzy wyglądali jak ja.

„Ludzie w moim rodzinnym mieście nazywali gejów klaunami. Dlatego noszę białą twarz (makijaż drag), bo tak nazywali nas klaunami.

„Pomyślałam sobie: «Suko, pokażę ci klauna».”

Rozległy się ogłuszające brawa.

A to jeszcze zanim zaczniemy omawiać sam program.

Jako artystka Chappell jest w pełni gotowa. Nie ma budżetu (jeszcze) na spektakularną scenografię, ale jest fajerwerkiem na swój sposób – pstrykającą palcami, rzucającą włosami siłą natury.

Wspierana przez cały zespół na żywo, jej wokal jest bezbłędny. Płynnie porusza się między dolnymi i górnymi rejestrami, wykrzykując wysokie nuty z lekkim wiejskim akcentem, ale równie dobrze potrafi zejść do cichego, rozdzierającego serce szeptu.

Wśród najciekawszych utworów znalazły się Coffee – wstępna ballada o spotkaniu z byłym – oraz cytrynowo-gorzki utwór My Kink Is Karma, który zyskał orzeźwiającą, grunge’owo-rockową odsłonę.

Gwiazda spodziewała się, że chwile zaangażowania publiczności w studiu nagraniowym również zostaną zaspokojone.

Utwór Hot To Go, który sama opisuje jako „YMCA, ale bardziej gejowski”, zawierał zabawne układy taneczne, a wspólny śpiew refrenu zespołu Red Wine Supernovas wywołał u mnie gęsią skórkę.

Co zabawne, piosenkarka przyznaje, że jako nastolatka byłaby przerażona takim widowiskiem.

„Myślę, że powiedziałaby: 'O mój Boże, jesteś taka kiczowata’” – powiedziała mi w kwietniu.

„Nie sądzę, żebym pozwolił sobie wtedy na głupoty. Pomyślałaby, że się sprzedałem. Ale ja się nie sprzedaję. Tak naprawdę po prostu dobrze się bawię.

„Uwielbiam muzykę pop i tworzę głupią muzykę pop, ponieważ ludzie chcą się dobrze bawić”.

Misja zakończona sukcesem.

• Menino żeńskie
• Nagość w Mahattanie
• Super graficzna ultra nowoczesna dziewczyna
• Kochaj mnie mimo wszystko
• Wyobraź sobie
• Gorąco na wynos
• Po północy
• Kawa
• Zwykły
• Metro
• Supernowa czerwonego wina
• Powodzenia, kochanie
• Mój fetysz to karma
• Kalifornia
• Klub Różowych Kucyków