Te kobiety straciły dzieci, ponieważ były lesbijkami – dlaczego rząd nie może przeprosić? | Zofia Wilkinson

I Jestem nie tylko świadomy niewyraźnych zarysów historii queer – to coś, co widzę w Technicolorze. Zagłębiam się w książki, filmy i sztukę o tematyce lesbijskiej, a także napisałem różnego rodzaju artykuły na temat współczesnego lesbijstwa. Z tego powodu byłem zszokowany, gdy dopiero niedawno dowiedziałem się, że państwo odebrało dzieci spod pieczy matek lesbijek.

W lipcu skontaktował się ze mną producent radiowy, aby opowiedzieć mi o 74-letniej Judi Morris, której syn George popadł w uzależnienie od heroiny i wpadał i wypadał z systemu sądownictwa karnego. Rozmowa rozpoczęła podróż, która zakończyła się radiowym dokumentem, Brakujące elementy: Skandal z matkami lesbijkami.

Przyczyny uzależnienia są złożone. Jednak już w dzieciństwie George’a pojawił się błąd, kiedy sąd przyznał jego ojcu pełną opiekę nad dzieckiem. Judi była lesbijką, a tata George’a o tym wiedział i zachował się „na złość” – mówi. Natychmiast umieścił George’a w prywatnej pieczy zastępczej i opuścił kraj. Judi odzyskała opiekę nad George’em, gdy miał pięć lat, ale szkody zostały wyrządzone. Jak Judi powiedziała naszemu dokumentowi BBC Radio 4: „nie był odpowiednio karmiony i nie był zbyt dobrze ubrany. Wiesz, był świadkiem rzeczy, których dziecko nie powinno być świadkiem.

Droga od decyzji sądu do śmierci George’a w wieku 51 lat w 2022 roku z powodu zakażonego miejsca po igle nie była przesądzona. Ale serce boli mnie z powodu Judi, ponieważ musi się zastanawiać, jak inaczej mogłoby potoczyć się życie jej syna, gdyby pozwolono jej go wychować.

George nie był jedynym dzieckiem dotkniętym tą chorobą. W trakcie moich badań natknąłem się na co najmniej 30 przypadków z okresu od lat 70. do 90. XX w., w których brytyjscy sędziowie odbierali dzieci matkom lesbijkom.

Była polityk Linda Bellos ze łzami w oczach opowiadała nam, jak straciła prawo do opieki nad swoimi dziećmi, gdy najmłodsze miało zaledwie dwa lata, i jak przez trzy lata walczyła o dostęp do nich. „Zwycięstwo” oznaczało, że w jedną niedzielę w miesiącu „pracownik socjalny przychodził, aby przyprowadzić moje dzieci i zostać, aby je nadzorować. Ale sugestia, że ​​ja, ponieważ jestem lesbijką, w jakiś sposób znęcałabym się nad moimi dziećmi, wciąż napawa mnie odrazą”. Tymczasem Jackie Holmes, dorosła córka reżyserki Sandi Hughes, opowiedziała nam, że nadal cierpi na depresję po rozstaniu z mamą, gdy miała osiem lat.

Bellos i Holmes, a także inne kobiety, z którymi rozmawialiśmy, wzywają rząd do przeprosin. Ministerstwo Sprawiedliwości wydało oświadczenie, w którym ma „uznać te postawy społeczne za głęboko dyskryminujące” i oznajmić, że „składamy serdeczne wyrazy współczucia wszystkim, którzy ucierpieli w wyniku tego zdarzenia”, ale to nie wystarczy dla rodzin, które wciąż cierpią.

Nie było żadnego prawa zabraniającego lesbijkom zatrzymywania dzieci. Było to jednak na długo przed wprowadzeniem ustawy o równości, a w mrocznych, szarych obszarach szerzą się uprzedzenia. Sędziowie zastosowali własną homofobiczną i seksistowską interpretację wytycznych dotyczących ochrony dzieci.

Holmes pokazał mi dokument, w którym sędzia Rose Heilbron, pionierka na rzecz kobiet w sądownictwie, usunęła Hughesa z aresztu. Nie ma wątpliwości, że w grę wchodziła lesbijska postawa Hughes, ponieważ w wyroku stwierdzono, że nie może ona „zobowiązać się(e) w żadnym momencie do umożliwienia dzieciom kontaktu ze znajomymi lesbijkami”.

Innym dokumentem, który odkryliśmy, było orzeczenie Sądu Najwyższego Sir Rogera Ormroda z 1983 r., w którym stwierdzono: „Doświadczenie pokazuje, że związki homoseksualne są w rzeczywistości jeszcze bardziej niestabilne niż związki heteroseksualne”. No właśnie, czyje doświadczenie? Spotkałam się także z pogardliwymi opisami kobiet jako „wojujących lesbijek” i „zagorzałych feministek”, jak gdyby te rzeczy kiedykolwiek sprowadzały się do kwestii ochrony dzieci.

Inna kobieta, z którą rozmawialiśmy, która mówiła pod warunkiem zachowania anonimowości, aby chronić dwójkę swoich dorosłych dzieci, powiedziała, że ​​podczas walki o opiekę nad nimi jej adwokat powołał się na gwałt, cudzołóstwo i przemoc domową, których dopuścił się jej były mąż. Przypomniała sobie, że odpowiedź sędziego sprowadzała się do: „Nie przejmuję się tym. Bardziej niepokoi mnie nie tylko jej lesbijstwo, ale jej skrajny feminizm”. W końcu zdobyła prawo do opieki, ale tylko pod rygorystycznymi warunkami, takimi jak zakaz posiadania kobiety i usunięcie całej literatury feministycznej ze swojego majątku. Podobnie, według raportu Guardiana z 1978 r., pewna matka-lesbijka musiała poinstruować swojego partnera, aby za każdym razem, gdy jej dziecko korzystało z toalety, przechodził na drugą stronę domu.

Orzeczenia te odbiły się szerokim echem: w 1980 roku Lesbian Line powiedziała Daily Mirror, że spośród 150 kobiet, które dzwoniły co tydzień, jedną trzecią stanowiły matki zbyt bojące się, by wyjść, ponieważ, jak powiedział rzecznik, „ona także będzie się martwić, że jej dzieci, ponieważ sądy są stronnicze wobec matek lesbijek”.

Społeczeństwo odegrało dużą rolę w ukrywaniu potencjalnych lesbijek, ale sędziowie zatrzasnęli drzwi. To, co widziałam – jak dotąd – sprowadza się nie tylko do ułatwianej przez państwo ingerencji w życie rodzinne, ale także do oziębienia rosnącej społeczności lesbijek, która, gdyby była w stanie zjednoczyć się w naturalny sposób, mogłaby zdziałać cuda dla ruchu kobiecego i jego własnej .

Ówczesny rząd wiedział o tych niesprawiedliwościach, ponieważ sędzia Elwyn Jones spotkał się z Akcją na rzecz Rodziców Lesbijek w latach siedemdziesiątych. Jeden z aktywistów powiedział naszemu filmowi dokumentalnemu, że powiedział, że ma związane ręce. Dopiero dokładne badania Susan Golombok, pracownik naukowy z Instytutu Psychiatrii na Uniwersytecie Londyńskim, które odkryły, że wyniki były identyczne w przypadku dzieci wychowywanych w rodzinach pełnych dwóch matek i dzieci wychowywanych w rodzinach samotnych matek, aby sędziowie mogli wygrać do faktów. Później w 1989 r Dzieci Ustawa, mimo że ponownie nie wspomniała o lesbijkach, zasygnalizowała zmianę postaw i uprawnień sędziów, zmieniając ustalenia dotyczące opieki nad dziećmi na postanowienia dotyczące opieki nad dziećmi i umożliwiając rodzicom niebiologicznym dostęp do dzieci. Oznaczało to, że rodzice adopcyjni, rodzice zastępczy i inni krewni, np. dziadkowie, mogli ubiegać się o prawa rodzicielskie, co sprawiało, że kwestia zatrzymania dzieci przez matki biologiczne – bez zamierzonej gry słów – była stosunkowo dyskusyjna.

Sprawy potoczyły się tak, że teraz pary płci żeńskiej mogą być legalnymi rodzicami swoich dzieci, gdy już uporają się z trudno dostępnym zapłodnieniem in vitro NHS – dzięki czemu one również mogą poradzić sobie z rosnącymi kosztami opieki nad dziećmi, dyskryminacją ze względu na macierzyństwo i całą resztą.

Ale bitwa nie posunęła się dalej. Te lesbijki mają teraz 60, 70 i 80 lat. Niektórzy zmarli, inni mają problemy poznawcze i wszyscy zbyt długo czekali, aż ich historia zostanie opowiedziana, uznana i udzielona na nią odpowiedź. Mam nadzieję, że cała społeczność lesbijek – i każdy, kto uważa się za sojusznika lub postępowca – dowie się o tym i podejmie odpowiednie działania. Nadszedł czas, aby skupić się na pełnym obrazie.

• Sophie Wilkinson jest niezależną dziennikarką specjalizującą się w rozrywce, gwiazdach, płci i seksualności