Problem Elona Muska Partii Republikańskiej

Przez prawie dekadę konserwatyści nalegali, abyśmy to wzięli Donalda Trumpa poważnie, nie dosłownie. Ale jak poważnie powinniśmy to traktować Elona Muska?

Musk, który przeznaczył ponad dwieście siedemdziesiąt milionów dolarów na kampanię prezydencką Trumpa, w ciągu kilku tygodni od wyborów stał się wszechobecny: współprzewodniczył komisja doradcza ds. cięć budżetowych zwany DOŻApodróżując po Kongresie i głośno wspierając skrajnie prawicową partię Alternatywa dla Niemiec (AfD) w Niemczech. Zapytany o tę ostatnią kwestię – o poparcie dla partii, której manifest brzmi po części: „Islam nie należy do Niemiec” – Musk odpowiedział: „Polityka AfD jest identyczna z polityką Partii Demokratycznej Stanów Zjednoczonych, kiedy Obama objął urząd!” Czy to było dosłownie? Poważnie czy celowo trollujesz? Szczery, ale niedoinformowany?

W tym tygodniu kolej na konserwatystów, którzy próbowali ocenić znaczenie i intencje Muska. We wtorek spiker Izby Reprezentantów Mike Johnson prawie sfinalizował krótkoterminowe porozumienie w sprawie wydatków rządowych z Demokratami, którzy do dnia inauguracji nadal sprawują władzę w Białym Domu. Pomysł polegał na przyjęciu uchwały, która pozwoli uniknąć zawieszenia działalności rządu i zapewni, że wszystkie rachunki zostaną opłacone do marca, kiedy Republikanie powrócą na stanowisko. W trosce o spokój polityczny Johnson poszedł na pewne drobne ustępstwa na rzecz Demokratów i dołączył kilka ustaw przy poparciu obu partii. Jednak w środę Musk rozpętał potok ponad stu pięćdziesięciu postów na X, platformie mediów społecznościowych, których jest właścicielem, potępiając porozumienie, w wyniku którego stało się ono głównym tematem świata. „Skandaliczny!” Piżmo napisałprzesyłając dalej na Twitterze samozwańczego „byłego więźnia politycznego 6 stycznia”, który stwierdził, że ustawa umożliwi Kongresowi zablokowanie śledztwa w sprawie komisji specjalnej Izby 6 stycznia. „Niezrozumiałe” – on napisałw sprawie twierdzenia, że ​​ustawa o wydatkach tymczasowych podniesie płace Kongresu o czterdzieści procent. (Rzeczywista liczba wyniosła 3,8 procent). Wiele tweetów przyjęło tę formę – słowa oburzenia, wściekłego emoji dotyczącego twierdzeń o przekroczeniu zasięgu ustawy lub samej jej długości. Ale po kilku godzinach efekt był wyraźny. Republikańscy kongresmani zaczęli odpowiadać Muskowi w X, mówiąc, że przekonał ich, aby zwrócili się przeciwko ustawie. Niedługo potem wiceprezydent-elekt JD Vance wypuścił jointa oświadczenie Trump potępił ciągłą uchwałę, co skutecznie ją unicestwiło i zamiast tego nalegał na wprowadzenie „ustawy o tymczasowym finansowaniu BEZ DARÓW DEMOKRATÓW”. W oświadczeniu stwierdzono również, że Kongres powinien podnieść pułap zadłużenia, o czym Musk nie wspomniał. Następnie zarówno Trump, jak i Musk zagrozili przedstawicielom, którzy im się sprzeciwiali, podstawowymi wyzwaniami – być może sugestią, w jaki sposób tego rodzaju bogactwo w polityce może zmienić sytuację, nawet poprzez samo przywołanie.

Co dokładnie tu się działo? Pierwszy glos zaproponowany przez Demokratów był taki, że była to gra o władzę ze strony szefa Tesli, który odgrywa niejednoznaczną rolę strukturalną w koalicji administracyjnej Trumpa, ale kluczową i symboliczną. W swoich komunikatach prasowych Demokraci zaczęli odnosić się do „prezydenta Muska”, jak gdyby Trump tak naprawdę nie rządził. Nie wydawało się to jednak całkiem słuszne, ponieważ ciągłe wezwania Trumpa do Kongresu o podniesienie pułapu zadłużenia – zmiana, która położyłaby kres rutynowym manewrom na krawędzi w związku z zamykaniem rządów, które obecnie organizuje GOP Izby Reprezentantów – sygnalizowały inny program niż Musk i jego sojusznicy . „DOGE koncentruje się na ograniczaniu wydatków, a Trump stara się znieść jeden z niewielu mechanizmów proceduralnych, który ma wiarygodne doświadczenie w zakresie zmuszania prawodawców do ograniczania wydatków federalnych” – Noah Rothman z Izby Reprezentantów Przegląd Narodowy, zauważony. W czwartek Johnson pospiesznie przygotował nowy projekt ustawy (Plan B, jak go zaczęto nazywać) przy wsparciu zarówno Trumpa, jak i Muska. Zarówno plan B, jak i plan B radykalnie obniżyły wysokość rachunku, pozornie uspokajając Muska, jednocześnie obiecując dwuletnie zawieszenie pułapu zadłużenia, uspokajając Trumpa. Wydawało się, że przepis dotyczący pułapu zadłużenia wzbudził sprzeciw części twardych konserwatystów. „Albo jesteśmy konserwatywni fiskalnie, albo nie” – libertariański senator Rand Paul powiedziałwzywając opozycję. Trzydziestu ośmiu Republikanów głosowało przeciwko Planowi B i on również upadł.

Pojawiła się tu wskazówka, co pozostaje nierozwiązane w koalicji Trumpa. Przez prawie dekadę Trump i jego sojusznicy starali się zorganizować to jako populistyczną skargę przeciwko liberałom i elitom. W 2024 r. to się sprawdziło, ale koalicja, która zapewniła Trumpowi zwycięstwo, w dużej mierze opierała się na osobach mniej zaangażowanych w politykę, których ideologia sięgała od doktrynerskich konserwatystów społecznych, takich jak Vance, po sprzeciwiających się byłym liberałom, takim jak Tulsi Gabbard i Robert F.Kennedy Jr. Krótko po wyborach miliarder, inwestor technologiczny Peter Thiel, wczesny, ale obecnie ambiwalentny zwolennik Trumpa, blisko związany z Muskiem, opisał tę kadrę w wywiad z bezpłatną prasą:

Lewica, Partia Demokratyczna – to jest jak Imperium. Wszyscy oni są imperialnymi szturmowcami, a my jesteśmy obdartym Sojuszem Rebeliantów i stanowimy niewygodnie zróżnicowaną, heterogeniczną grupę. Masz, nie wiem, postać w typie nastoletniej Chewbeki i księżniczki Lei. Następnie mamy autystyczną osobę, która wygrała politykę C-3PO. To rozdarty Sojusz Rebeliantów przeciwko Imperium.

Może więcej Chewbacca niż Leias. Jednak nagły awans Muska i szacunek, jakim darzą go Republikanie, sugerują, jak niepewny i możliwy do przejęcia jest program Trumpa. Steve Bannon, pierwotny guru polityczny Trumpa, powiedział Semafor w tym tygodniu, że był „za radykalnym wzrostem podatków od osób prawnych”. Musimy podnieść podatki dla bogatych”. Choć może trudno sobie wyobrazić, że w najbliższym czasie stanowisko Partii Republikańskiej stanie się głównym nurtem, nieco łatwiej jest dostrzec potencjał pewnej zmienności w stanowisku Partii wobec Chin, biorąc pod uwagę, że wielu konserwatystów przez lata ostrzegało przed rosnącym zagrożeniem ze strony Komunistycznej Partii Chin , z którą Tesla Muska utrzymuje kluczowe relacje biznesowe. Czy wysokie cła rzeczywiście są takie pewne? Łatwiej byłoby to powiedzieć, gdyby było jasne, co Muska interesuje najbardziej – jego trwała rola w polityce, libertariański zwrot w sprawie kraju, czy po prostu udowodnienie, że ma rację? Być może Musk wkrótce znudzi się polityką lub polityka znudzi mu się. Ale w tym tygodniu jego moc zdawała się rosnąć, a Musk zdawał się pochylać.

Choć kształt administracji Trumpa pozostaje niejasny, ostatnie kilka dni być może wyjaśniło, o co będziemy spierać się przez najbliższe miesiące. Pieniądze – bogactwo i bieda – wiszą w powietrzu. W miarę jak Republikanie w Izbie Reprezentantów nie upierali się przy kontynuowaniu uchwały, Luigiego Mangioneoskarżony o morderstwo dyrektora zakładu ubezpieczeń zdrowotnych, wrócił do Nowego Jorku w celu postawienia mu zarzutów, prowadzony na przechadzce w pomarańczowym kombinezonie. W tym samym tygodniu, w którym dyrektor generalny Amazona, Jeff Bezos, jadł kolację z Trumpem i Muskiem w Mar-a-Lago („Wszyscy chcą być moimi przyjaciółmi” – powiedział nowo wybrany prezydent na konferencji prasowej w tym tygodniu), Kierowcy zorganizowali strajk w siedmiu centrach firmy tuż przed świętami Bożego Narodzenia. Miliarder przebywa w Białym Domu, twierdząc, że leży mu na sercu interes klasy robotniczej, a obok niego działa najbogatszy człowiek świata i jego liczne konflikty interesów. Demokraci mogą być partią przeżywającą kryzys, ale powinni wiedzieć, jak z tym walczyć.

W piątek kryzys związany z kontynuacją uchwały nagle ustąpił. Do południa Johnson przyjął nowy gambit, Plan C, w ramach którego wydatki rządowe zostaną przedłużone o trzy miesiące, po usunięciu niektórych zbędnych elementów ustawy i bez zmiany pułapu zadłużenia, której chcieli Trump i Vance. Reporterzy czekali w chłodnym Kapitolu, aż marszałek powie, czy będą mogli wrócić do domu na święta („W Rotundie jest o 10 stopni zimniej niż gdziekolwiek indziej w Waszyngtonie” – marudził weteran Hilla, John Bresnahan); wieści były dobre i mogli wyjechać. Co udało się osiągnąć pomimo całego tego dramatu? Kilka drobnych, tymczasowych cięć w programach i wprowadzenie potencjalnego nowego centrum władzy w Waszyngtonie. Johnson na razie przetrwał jako spiker. Po oddaniu głosów, Musk napisał na X: „Mówca wykonał dobrą robotę, biorąc pod uwagę okoliczności”. Ale miliarder Tesli nie wspomniał, że główną przyczyną był on sam. ♦