Co do cholery dzieje się na Downing Street? Na jakiej możliwej podstawie szefowa sztabu premiera, Sue Gray, zarabia więcej – z naszych pieniędzy – niż sam premier? Jaki to wysyła komunikat? Kto tak naprawdę rządzi?
I sugeruje się nawet, że ostrzegano ją, że taka historia może się wydarzyć, łatwo jej było uniknąć, gdyby po prostu zdecydowała się na kilka funtów mniej niż Sir Keir. Ale nie, najwyraźniej jest w porządku, że jest jedyną kobietą po sześćdziesiątce, której wiedzie się lepiej pod rządami Partii Pracy. W rządzie, który sam sobie przeczy, to jest obrzydliwe i ogromnie obraźliwe dla ciężko pracujących podatników.
Pamiętajmy, że Partia Pracy chce przedstawiać się jako strona pracowników. Jest to widoczne w każdym innym wydanym słowie. Jednak jedynym sposobem na zbudowanie tego argumentu jest przyjrzenie się temu, co robią osobom niepracującym w postaci emerytów, okrutnie pozostawiając tysiące z nich bez funduszy na ogrzanie domów tej zimy.
Z pewnością nie są po stronie własnych pracowników Partii Pracy, a Special Advisors (SpAds) biorą to, co uważali za wygodne liczby w Whitehall i duże podwyżki płac w porównaniu do ich prywatnie finansowanych ról w opozycji zaledwie kilka miesięcy temu. Ale nie, niżej postawieni SpAds najwyraźniej przyjmują obniżki płac, podczas gdy szefowa czerpie z tego korzyści naszym kosztem.
Co gorsza, wielu z nich rzekomo pracowało tygodniami, zanim w ogóle zaproponowano im kontrakt i ugodę płacową, zmuszeni do zaakceptowania czegoś znacznie mniej, niż im wmówiono. To niemal wiktoriańska postawa. Pracownicy SpAds z Partii Pracy muszą się zastanawiać, czy oni również nie zostaną wysłani do komina z pędzlem.
Nic dziwnego, że jeden z wściekłych informatorów rządowych nazwał pensję Graya „najwyższą pensją specjalnego doradcy w historii”. To są brytyjscy ludzie Partii Pracy. Jeśli tak traktują niektórych ze swoich, niech Bóg ma nas w opiece przed brutalnym budżetem, który ma zostać przedstawiony w przyszłym miesiącu.
