Zaledwie kilka godzin po tym, jak USA zbombardowały trzy miejsca nuklearne w Iranie w niedzielę, prezydent Masoud Pezeshkian dołączył do tysięcy antyamerykańskich protestujących na placu Enghelab w Teheranie. Enghelab oznacza „rewolucję” w Farsi. Wściekły tłum machał plakatami przysięgającą, że były „gotowi na wielką bitwę” i wzywając do „zemsty, zemsty”. Jeden plakat przedstawił prezydenta Donalda Trumpa jako warczącego wampira. Reżim irański od dawna jest w stanie zmobilizować swoją bazę do celów propagandowych i obrazów mediów społecznych. Ale po dziesięciu dniach zaporników amerykańskich i izraelskich wojskowych, tym bardziej wymowne banery wydały żałosne i dumne oświadczenia. „Iran jest naszą ojczyzną” – oświadczył jeden. „Jego gleba jest naszym zaszczytem. A jej flagą jest nasza osłon”.
Wynik tej wojny może być bardziej ukształtowany przez kulturę i politykę Iranu niż w sprawie sprawności wojskowej jej przeciwników. Kontrowersyjny program nuklearny Iranu jest tylko częścią większej zagadki. Czy Stany Zjednoczone i Izrael mogą współistnieć z Republiką Islamską po czterdziestu sześciu latach napiętej wrogości? I czy najwyższy przywódca, Ajatollah Ali Chamenei i teokracja islamska przeżyją politycznie po wojskowych Onslaughts?
Po bezprecedensowym wdrożeniu Amerykańskie samoloty i bombki bunkraTrump wezwał do zakończenia działań wojennych i odnowiono negocjacje z Teheranem. „Iran, łobuz Bliskiego Wschodu, musi teraz zawrzeć pokój”, powiedział w telewizyjnym przemówieniu. Podczas kolejnej briefingu w Pentagonie jego sekretarz obrony, Pete Hegseth, powiedział dziennikarzom, że operacja północy młot, która trwała zaledwie dwadzieścia pięć minut: „nie dotyczyła zmiany reżimu”. Ale do niedzielnego popołudnia Trump opublikował na prawdzie Social: „Nie jest politycznie poprawne używanie terminu„ Zmiana reżimu ”, ale jeśli obecny irański reżim nie jest w stanie znów sprawić, by Iran był wielki, dlaczego nie nastąpi zmiana reżimu?” Miga !!! ”
Izrael był jeszcze bardziej wyraźny. Jego minister obrony, Izrael Katz, powiedział, że Chamenei jest „współczesnym Hitlerem” i „nie może nadal istnieć”. W poniedziałek Izrael uderzył w dwa największe symbole represji irańskiej: wejście niesławnego więzienia Evin, w którym odbyły się tysiące dysydentów, oraz siedziba Basij, paramilitarne skrzydło strażnika rewolucyjnego, które służy do opozycji. Uderzył także inne strony bezpieczeństwa wewnętrznego. W oświadczeniu izraelskie siły obronne stwierdziły, że obiekty były odpowiedzialne za „za obronę ojczyzny, tłumienie zagrożeń i utrzymanie stabilności reżimu”.
Później w poniedziałek Iran rozpoczął przewidywaną odpowiedź na strajki amerykańskie, z zaporami rakietowymi krótkiego i średniego zasięgu na bazie lotniczej Al Udeid, w Katarze, największej amerykańskiej instalacji wojskowej w regionie. Najwyższa Rada Bezpieczeństwa Narodowego, główny organ decyzyjny w Teheranie, który obejmuje przywódców politycznych i wojskowych, oświadczyła w oświadczeniu, że wystrzeliła taką samą liczbę pocisków, z których USA korzystają w weekend. Odpowiedź odzwierciedla odwet Iranu, w 2020 r., Po tym, jak USA zabiły generała Qassema Suleimani, przywódcę siły Quds Gwardii Rewolucyjnej. Wystrzelało pociski na siłach amerykańskich w bazie Ain al-Asad w Iraku. Następnie wrogość osłabiła się. Tym razem Teheran podobno wysłał z góry ostrzeżenie o swoim strajku. Kilka amerykańskich samolotów bojowych i statków zostało już przeniesionych w zeszłym tygodniu.
Podejrzewam, że miliony Irańczyków nie tęsknią za Chamenei, przypadkowym przywódcą, który wszedł do najwyższych miejsc pracy dopiero po tym, jak inni zmarli niespodziewanie. Był duchownym na średnim poziomie, kiedy został prezydentem w 1981 r.; Atak terrorystyczny zabił jego poprzednika. Sześć lat później zjadłem z nim śniadanie w ozdobnym pokoju w Waldorf-Astoria w Nowym Jorku. To było podczas jego jedynej podróży na Zachód, kiedy przemawiał na sesji otwierającej Zgromadzenie Ogólne ONZ. Podczas naszego spotkania brakowało mu charyzmy, światowości i głębokości intelektualnej. Wymamrotał przez retorykę zapalną jako członek zespołu rewolucyjnego straży, pochylił się, by pokroić mięso śniadaniowe. (Stracił użycie prawego ramienia w 1981 r., Po tym, jak bomba ukryta w magnetofonie wyruszyła, gdy przemawiał w meczecie w Teheranie. Jego ręka zwisa u boku.) W 1989 r. Wpadł po przywódcy rewolucyjnego, Ajatollah Ruhollah Khomeini, zmarł nagle, bez żadnego pozornego. Chamenei miał ograniczoną niezależną bazę polityczną, więc wykorzystał irańskie wojsko. Od tego czasu wzmacniają się nawzajem.
Los Republiki Islamskiej niekoniecznie zależy od losu rządzącego Ajatollaha. „Chamenei jako przywódca może nie przetrwać tej wojny – albo dlatego, że jest dosłownie wyjęta ze sceny poprzez zabójstwo lub dlatego, że wojna kończy się tak katastrofalnym wynikiem dla kraju, że zostanie zmuszony do ustąpienia” – powiedziała mi Ellie Geranmayeh, starszy członek Rady Europejskiej w sprawie relacji zagranicznych. Chamenei stoi teraz w obliczu tylko złych opcji. Za wszelką cenę uniknie bezwarunkowego poddania się. „Prawdopodobnie wolałby być zdejmowany jako męczennik niż upłynąć w historii jako przywódca irańskiego, który skapitulował broń do głowy”, powiedział Geranmayeh.
Większość Irańczyków to szyite. Sekta pojawiła się w siódmym wieku, po śmierci Proroka Mahometa, podczas sporu politycznego o przywództwo z głównym nurtem sunnitów. Szyzm głosi, że lepiej umrzeć walkę o sprawiedliwość niż żyć z niesprawiedliwością. Imam Hussein, wczesny przywódca szyicki, walczył Sunnis w dynastii Umayyad, mimo że miał tylko kilkudziesięciu bojowników i wiedział, że rażąco przewyższają liczbę i zobowiązało się umrzeć. Męczeństwo pozostaje kluczowe dla pobożnej szyicki. Od dziesięcioleci podróżowałem w Iranie i myślę, że jest to jedna z najbardziej świeckich krajów na Bliskim Wschodzie. Jednak historia wiary i jej tradycje wciąż definiują kulturę i umyśle wielu. Irańczycy są również mniejszościami religijnymi i etnicznymi w szerszym świecie, co wyhodowało egzystencjalne obawy przed podbojem obcym.
„Szyzm jest kulturą oporu” – powiedział mi Fatemeh Haghighatjoo, były członek parlamentu Iranu. Wybrana w 2000 r. W wieku trzydziestu dwóch lat była najmłodszą kobietą prawodawcą w historii rewolucji. W 2004 r. Została zakazana po raz drugi, po oskarżeniu reżimu o torturowanie więźniów politycznych i manipulowanie wyborami. Opuściła Teheran rok później, a teraz mieszka w Massachusetts. Irańczycy „są w zasadzie przeciwko autorytaryzmowi i nie lubią tego, co dzieje się w kraju”, powiedziała mi. Ale Haghighatjoo nie widzi, aby reżim nagle się zapada. Powiedziała, że Chamenei można łatwo wymienić. Artykuł 111 Konstytucji Iranu, który jest modelowany na prawie francuskim i belgijskim, wzywa do trojki – wykonanej przez prezydenta, szefa sądownictwa i duchownego z Rady Guardian – aby przejąć obowiązki przywódcy, jeśli zostanie obezwładniony lub oddalony. Zgromadzenie ekspertów osiemdziesięciu ośmiu osób, które jest demokratycznie wybierane co osiem lat, następnie wybrałoby nowe.
Po prawie pół wieku Republika Islamska głęboko zakorzeniła instytucje – i intensywne rywalizację wśród swoich gałęzi wykonawczych, legislacyjnych, sądowych, wojskowych i wywiadowczych. Ale wszyscy pragną przetrwania, pomimo kłótni, John Limbert, jeden z pięćdziesięciu dwóch dyplomatów, który był zakładnikiem po zatrzymaniu ambasady USA w 1979 roku. „Uwielbiają władzę. Zatrzymali ją. Trzymali innych ludzi z dala od tego” – powiedział. „Na lepsze lub gorsze, zbudowali odporny system. Jest kadra, klub męski”, który obejmuje pierwszą generację rewolucjonistów lub ich akolitów. Limbert zauważył, że przez większość ostatnich dwudziestu pięciu lat Iran był prowadzony przez dyktatorów-„niektórzy złe, niektóre okropne. Niektóre z koronami, niektóre z turbanami, niektóre z mundurami wojskowymi”. A jeśli nastąpi zmiana reżimu, ostrzegł: „Dlaczego powinniśmy założyć, że to na lepsze? Ludzie zakładali to w 1979 r.„ Pozbądźmy się szacha i wszystko będzie lepsze ”. „
