Dziś jest dzień rozpaczy dla Ameryki. Jesteśmy pogrążeni w żałobie wyczekującej | Moira Donegan

TDziś jest dzień rozpaczy i daremne byłoby mówienie tym, którzy boją się i opłakują tego, co ma nadejść w Ameryce, że wszystko będzie dobrze. Byłoby to również nieuczciwe: wielu z nas, prawdę mówiąc, nie będzie w porządku.

Donalda Trumpa ma zdecydowanie wygrał wybory w USA. Obiecał to on i jego republikańscy sojusznicy masowe deportacje to zrujnuje życie i rozdzieli rodziny; mają groził zlikwidować ustawę o przystępnej cenie i powołać teoretyk spisku antyszczepionkowego Robert F. Kennedy Jr na stanowisko autorytetu w dziedzinie zdrowia publicznego. Zapowiedzieli ogromne cięcia w ubezpieczeniach społecznych i Medicare, prześladowania dysydentów i brutalne tłumienie wrogów politycznych Trumpa. Prawie na pewno będzie ogólnokrajowy zakaz aborcji a to jeszcze bardziej pogorszy obywatelstwo kobiet, pozbawi je godności, ukradnie ich marzenia i zrujnuje ich zdrowie.

Dla tych z nas, którzy są świadomi tego, do czego zdolny jest Trump, dzisiejszy poranek pogrążył nas w zimnym rodzaju żałoby wyczekującej. Są w Ameryce ludzie, którzy z niepokojem czytają wiadomości, przygotowują się na represje i niepokoje, i których niepokój nieuchronnie się utwierdzi; którzy odkryją, że nadchodząca administracja ma jeszcze większe powody do obaw, niż im się obecnie wydaje. Myślę o wszystkich zwykłych Amerykanach, którzy obecnie żyją, prosperują lub walczą w tym podupadającym kraju, a ich życie zostanie zniszczone lub skrócone przez to, co nadchodzi.

Wielu osobom zwycięstwo Trumpa nie będzie przypominało niczego tak bardzo, jak jego zdenerwowanie w związku z Hillary Clinton w 2016 roku. Po raz kolejny jego wulgarność, korupcja, małostkowość, narcyzm i bigoteria zostały nagrodzone naszym kosztem; po raz kolejny naród pogrąży się w chaosie, gdy jego próżność, chciwość, niekompetencja i gniew przeważą nad interesem narodowym; po raz kolejny brutalnie i rażąco mizoginistyczny mężczyzna został wyniesiony na pozycję najwyższej władzy nad wadliwą, ale kompetentną, pracowitą kobietą.

Ale rok 2024 to nie 2016. Jest gorszy. Podczas jego pierwszej kadencji niekompetencja Trumpa często stanowiła przeszkodę w realizacji najgorszych jego planów; już nie. Instytucje, zarówno rządowe, jak i społeczne, pracowały nad spowolnieniem jego programu lub przeciwstawieniem mu się; teraz wielu z nich wydaje się aż nazbyt chętnych do wzięcia udziału, przy czym uniwersytety i organizacje pozarządowe pragną wyprać Trumpizm w sposób budzący szacunek, a kontrolowane przez miliarderów media pragną zawierać porozumienia, tłumić niekorzystne relacje i minimalizować jego występki. A jeśli podczas jego pierwszej kadencji impulsy Trumpa były czasami łagodzone przez umiarkowanych i instytucjonalistów w jego administracji, to do tej pory wszyscy ci ludzie zostali usunięci. Otaczają go incelowie, bigoci, spiskowcy i sadyści, a oni są znacznie lepiej przygotowani do wykorzystania organów państwa do realizacji swoich nienawistnych celów. Sam Trump ma nawet taką możliwość obietnica szerokiego immunitetu karnegoniedawny prezent od Sądu Najwyższego, który umożliwi mu autorytaryzm w sposób, którego jeszcze nie możemy przewidzieć.

Ale zwycięstwo Trumpa i jego powrót do Białego Domu będą katastrofą nie tylko ze względu na znaczenie dla przyszłości Ameryki. Przeraża ich także to, co zrobią z naszą przeszłością. Ostatnie osiem lat, cztery pod rządami Trumpa i cztery, kiedy amerykańska polityka stała się pod jego wpływem, było przyczyną ogromnej walki i cierpienia. Grupy, które dyskredytuje – od imigrantów, przez kobiety, osoby niepełnosprawne, po te z „zadupianych krajów” – zostaną po jego powrocie ponownie upokorzone i zdradzone przez rodaków, którzy głosując przeciwko niemu nie chcieli bronić swojej godności. Ludzie, którzy byli nękani, zastraszani i atakowani przez jego zwolenników, widzieli teraz, jak ich rodacy traktują przemoc, której doświadczyli, z tym, co w najlepszym wypadku odczytają jako obojętność, a w najgorszym akceptację.

Historycznie marginalizowani wśród nas – czarni, transpłciowi lub kobiety – usilnie starali się nadać swojej wartości i obywatelstwu znaczenie pomimo nienawiści i hierarchii, których broni Trump. Taki był cel Marszów Kobiet, #MeToo, Black Lives Matter, które były po części naganą dla Trumpizmu i przejawem pragnienia innej Ameryki, mniej okrutnej dla swoich obywateli i bardziej godnej deklarowanego ideały wolności i sprawiedliwości dla wszystkich. Marzyli o przekształceniu tego kraju w wolny naród równych sobie; zamiast tego muszą teraz zadowolić się mniejszym marzeniem, jakim jest zabezpieczenie się przed najgorszym z tego, co ma nadejść. Powrót Trumpa na urząd prezydenta sprawia, że ​​z perspektywy czasu te minione lata aktywności wydają się upokarzającym ćwiczeniem na próżno.

Czy Ameryka zasługuje na Trumpa? Jedna z teorii zakłada, że ​​przez lata, odkąd doszedł do władzy, był on jedynie przejawem nieegzorcyzmowanych demonów narodu – pozostałością rasizmu, który pozwolił temu krajowi zbudować gospodarkę na plecach zniewolonych, po przypadkowym stosunku do przemocy co pozwoliło jej zbudować swoje terytorium i globalną hegemonię poprzez brutalny podbój i przymus, brudną miłość do pieniędzy i bezwstydne lekceważenie zasad, które zawsze motywowały naszą drapieżną gospodarkę.

W tej wersji historii Trump nie jest jedynie chorobliwym objawem, ale czymś w rodzaju zemsty Ameryki, karą za nasze grzechy. Życie pod jego rządami nabiera ponurej stosowności jednej z tych ironicznych kar w podziemiach klasycznej mitologii lub w piekle Piekła Dantego. Cechą tego horroru jest to, że pod jego rządami najbardziej cierpią ci, którzy są zwykle najmniej winni tych wykroczeń. Ponieważ tak naprawdę nigdy nie odpokutowaliśmy – ani za niewolnictwo, ani za imperium, ani za rzeź i wywłaszczanie rdzennych Amerykanów, ani za wojny i wyzysk obcych krajów – właśnie to musimy teraz znosić: postać, która przynosi te okrucieństwa do domu i która drwi z naszego pochlebnego złudzenia, że ​​kiedykolwiek byliśmy, kiedykolwiek mogliśmy być kimkolwiek innym.

A jednak pozostaje tak wielu Amerykanów, którzy mają nadzieję, że ten kraj będzie czymś innym, choćby dlatego, że inaczej tego nie przeżyją. W nadchodzących dniach ci, którzy próbowali temu zapobiec, zwrócą się przeciwko sobie. Liberałowie i lewacy będą wytykać palcami; różni pracownicy kampanii Kamali Harris zostaną uznani za odpowiedzialnych za nieudane strategie w tym czy innym stanie; ktoś podejmie rasistowską próbę zrobienia kozła ofiarnego z arabskich Amerykanów i ruchu Uncommitted; a wiele osób zadowolonych z siebie i odizolowanych od najgorszego, co ma nadejść, powie, że Partia Demokratyczna spędziła zbyt wiele czasu na prowadzeniu kampanii na temat praw do aborcji.

Jest mnóstwo winnych. Jednak w większości przypadków to wskazywanie palcem będzie odwróceniem uwagi, sposobem na odłożenie konfrontacji z tym, co nadchodzi. Zamiast tego mam nadzieję, że możemy zwrócić naszą uwagę na najsłabszych spośród nas: tych, których Trump zantagonizował i wyśmiał, tych, którzy są dziś mniej bezpieczni, niż mieli nadzieję, że będą wczoraj. To właśnie te grupy docelowe potrzebują nas, naszej solidarności i uważnej uwagi. Zwracając się do nich, możemy utrzymać w sobie przy życiu jakąś małą część Ameryki Donalda Trumpa dąży do zniszczenia.