OW EVE tego, co okazało się jego pierwszą porażką w meczu konkurencyjnym odpowiedzialnym za reprezentację mężczyzn Stanów Zjednoczonych i koniec jego miesiąca miodowego z jego nowszymi pracodawcami, Mauricio Pochettino powiedział coś przypadkowo.
„Piłka nożna dotyczy czasu i dotyczy formy i sytuacji zawodnika”, powiedział do pokoju reporterów przed porażką 1-0 USA Panama.
W tym czasie formularz wydawał się być po życzliwej stronie Argentyny. Christian Pulisic gra jedne z najlepszych piłki nożnej swojej kariery w AC Milan. Weston McKennie, nieprawdopodobnie, znów stał się silnym w Juventusie, klubie, który próbuje go rzucić każdego lata. Tyler Adams jest w końcu zdrowy i słodko tyka u podstawy pomocnika Bournemouth. Josh Sargent ma kolejny produktywny sezon z Norwich City w mistrzostwach. Chris Richards wyrósł na swój ogromny potencjał w centrum obrony Crystal Palace. Możesz tak dłużej kontynuować.
Z drugiej strony czas nie jest już przyjacielem Pochettino.
Powiedział, że chciał „zniszczyć” Panamę w czwartkowym półfinale Ligi Narodów CONCACAF w Los Angeles, choć pospiesznie dodać, że miało to „na sport”, z dala od zagłębiania się w zagłębianie się w zagłębianie się do Polityka ekspansjonistycznego prezydenta.
Panama oczywiście dwukrotnie pokonał Stany Zjednoczone po dwóch ostatnich spotkaniach nie przyjaznych. W Złotym Pucharze 2023, Kanały triumfował na karach w półfinale. Zwycięstwo 2-1 z B-Behinda w zeszłym lato Copa América spowodowało upadki w kierunku upokarzającej eliminacji etapu grupowego, strzelania Gregga Berhaltera, a ostatecznie wynajmu Pochettino.
W czwartek Amerykanie wyglądali na roztrzęsionych, rozczarowanych i letargicznych w pierwszej połowie, a choć jaśniej i bardziej energiczni w drugiej, nie byli w stanie rozbić ciasno zapakowanych Panamów. Seria szans na amerykańskich napastników Sargent i jego zastępczy Patrick Agyemang nie przyniosła żadnych bramek, podczas gdy Panamski Cecilio Waterman odłożył jedną prawdziwą szansę swojej drużyny w 94. minucie, pokonując źle ustawionego Matta Turnera na jego dalekim stanowisku. 98-minutowa rakieta Tylera Adamsa pół-volley z krawędzi pudełka znalazła się w odległości cali od ratowania swojej drużyny.
W transmisji CBS, która została roiła się przez zespół Panamski, gdy Waterman świętował ze swoim idolem, Thierry Henry, analitycy Clint Dempsey i Mo Edu byli nieopłacający.
„Nie byliśmy wystarczająco dobrzy” – powiedział Dempsey. „To zawstydzenie”.
„To uczucie wydaje się zbyt znajome” – dodał Edu. „Jeden zespół miał plan. I wykonali ten plan. Ten zespół był Panamą”.
Ze swojej strony Pochettino nie miał złudzeń co do tego, co poszło nie tak. Za mało agresji na piłce w pierwszej połowie, którą nazwał „naprawdę bolesnym”.
„Jesteśmy USAale nie możesz wygrać ze swoją koszulą ”-dodał na swojej konferencji prasowej po grze. Jeśli nie, to nie wystarczy. ”
To sprawia, że jest to trzy kolejne turnieje na własnej ziemi, w których Stany Zjednoczone za każdym razem się spędzały do Panamy. Pozostało niecałe 15 miesięcy do Mistrzostw Świata w 2026 roku, grane głównie w Stanach Zjednoczonych, coś zaczyna się przybliżać panikę.
Jeśli chodzi o znaczące zawody przygotowania się do wielkiego tańca, pozostaje tylko Złoty Puchar tego lata. Ale to wydarzenie jest dalekie od ideału – wniesie Yanków przeciwko tym samym starym konkursowi CONCACAF (plus Arabia Saudyjska), a USA będą musiały je zakwestionować bez zawodników Juventusu McKennie i Tim Weah i prawdopodobnie Gio Reyna z Borussii Dortmunda, którzy powinni nie spotykać się z klubowymi Pucharami Świata.
Po promocji biuletynu
Mimo to może istnieć pewna strata w Panamie. W niedzielę Amerykanie będą mogli zagrać zadziornego przeciwnika w Kanadzie i z wielką sprawą do udowodnienia (i niewielka presja polityczna). Mogą wziąć pocieszenie w późnej porażce, nieobecni ich rannych, rozpoczynając pełne obrońcy Antonee Robinson i Sergiño Dest-tylko rodzaj atakujących talentów, które mogły rozbić wąskie Canaleros z boków. Czołowi napastnicy Ricardo Pepi i Folarin Balogun, również ranni, również byli bardzo brakowani.
Być może pomocne, Pochettino został ujawniony jako jedynie trener śmiertelny. Halo zniknęło. Gracze pod jego opieką są tacy sami, jak mniej więcej pod Berhalter. Mają te same niedociągnięcia, jakie zawsze mieli: talent do rozpoczęcia kluczowych gier Shorn z wymaganej energii i chroniczne trudności z rozdzielaniem niskich bloków obronnych. W tej realizacji może być jeszcze wartość.
Historia również może zaoferować tutaj trochę komfortu. Istnieje długa lista drużyn goszczących, które natknęły się na swoje rodzinne Puchar Świata na odwrocie formy. Przed Mistrzostwami Świata w 1986 roku Meksyk doznał serii chwiejnych występów, kulminującą przegraną 3: 0 z Anglią w ich ostatecznym dostrojeniu. Ale El Tri, zarządzana przez Borę Milutinović-która przejęłaby USA w 1994 r., Jak się zdarza-uciekł do ćwierćfinału, pasując do najlepszej wydajności w historii.
W ’94 Amerykanie natknęli się na swoje przygotowania ze stratami do Rumunii, Szwecji, Chile i, co najgorsze, Islandia-wówczas całkowity nie-czynnik w międzynarodowej piłce nożnej. Te porażki zostały zaklinowane wokół serii mrożonych więzi z nie imponującymi przeciwnikami. Jednak Yanks zajęli drugą rundę na Mistrzostwach Świata, przegrywając 1-0 z ostatecznymi mistrzami Brazylii i przygotowując scenę dla współczesnej epoki amerykańskiej piłki nożnej, jaką znamy dzisiaj.
Francja wygrała zaledwie dwa z sześciu meczów przed podniesieniem Pucharu Świata w 1998 roku w Paryżu. Niemcy przegrały 4-1 z Włochami zaledwie trzy miesiące przed zorganizowaniem Pucharu Świata w 2006 roku, gdzie niezależnie od tego byłoby zaskoczeniem do półfinałów. Republika Południowej Afryki nie mogła pokonać Namibii ani Korei Północnej, ponieważ przygotowała się do Mistrzostw Świata w 2010 roku, gdzie była jednak konkurencyjna i nieco pecha, aby nie awansować ze sceny grupowej.
Przynajmniej na podstawie tej wiedzy fani USMNT mogą wziąć oddech i uznać precedens drużyn goszczących, które razem osiągnęły swoje działania o godzinie 11.
To powiedziawszy, Amerykanie mają dość dużo pracy, aby się tam dostać.
