W zeszły poniedziałkowe popołudnie dostałem wiadomość: tekst Ali, kolegę z działacza, który po prostu brzmiał: „Awdah 3, Allah y’rahmo” – arabskie błogosławieństwo dla zmarłych. Zatrzymałem się na autostradzie, zacisnąłem szczękę, czując, jak świat się rozmywa przede mną. Godzinę wcześniej widziałem doniesienia, że osadnicy atakowali Umm al-Khair, wioskę Awdah na południowym zachodnim brzegu. Został zastrzelony, stracił puls i był w karetce rzuconej do szpitala.
Wiedziałem o tym wszystkim. Ale nie walczyłem z prawdziwą możliwością, że Awdah, moja słodka przyjaciółka z szybkim dowcipem i dużym sercem, mogli umrzeć. Awdah, pomyślałem, była po prostu zbyt żywa, by umrzeć.
Po raz pierwszy spotkałem Awdah w 2019 roku, kiedy oboje mieliśmy 25 lat. Przyszedłem Masafer na jachcieKlaster społeczności Zachodniego Brzegu pod nieustannym zagrożeniem wydalenia, poprzez sieć żydowskich działaczy solidarnościowych, próbując znaleźć moją pozycję jako fotoreportera w krainie przesiąkniętej zarówno miłością, jak i przemocą. Był już liderem, nauczycielem języka angielskiego i płodnym gawędziarzem, kierując oporem swojej społeczności wobec prób Izraela.
Szybko dowiedziałem się, że Awdah była znana w całym regionie z unikalnego sposobu, w jaki budował relacje. Był nieugięty, że naprawdę wszyscy byli mile widziani w Umm al-Khair: dyplomaci, działacze, dziennikarze i przyjaciele. Spędził z nimi niezliczone dni, prowadząc wycieczki i opowiadając bolesne historie o swoim życiu pod okupacją izraelską i jego nieubłaganym zaangażowaniu w walkę o lepszy świat dla jego trojga małych dzieci.
Poważnie traktował te połączenia. Jeśli przyjechałeś do Umm Al-Khair jako gość, Awdah spodziewałeś się, że zostaniesz-na herbatę, potem obiad, potem noc. A kiedy w końcu wyszedłeś, zapytał z przebiegłym uśmiechem: „Ale mój przyjacielu, kiedy wracasz?”
Wiedziałem, że te relacje były również strategiczne-Awdah chciała, aby ludzie na całym świecie dołączyli do niego w walce o Umm al-Khair. Wioska, z zaledwie kilkaset mieszkańców, jest otoczona z trzech stron przez nielegalną osadę Carmel, a każda zbudowana struktura jest zagrożona rozbiórką. Przy tak niewielu zasobach i ograniczonych środkach do oparcia się ciągłej presji kontroli wojskowej, przemocy osadniczej i zagrożeniu wysiedleń, Awdah wierzyła, że międzynarodowa uwaga może pomóc wzmocnić walkę wieśniaków o pozostanie na ziemi. „Często chcemy po prostu odejść i pozwolić, aby ból odszedł” kiedyś napisał. „Ale wiemy, że musimy stać w traumie w nadziei, że historia, którą dzielimy, zmieni zdanie tych, którzy popierają okupację izraelską”.
Zimą 2023 r. Prowadziłem serię warsztatów fotograficznych dla Awdah i jego trzech współredaktorów Ludzie z Masafer Yatta Blog, projekt dokumentujący walkę z zbliżającym się wydaleniem Palestyńczyków w regionie. (Dwóch z nich wyreżyserowałby zwycięzcę Oscara Żadna inna ziemiaco Awdah pomogła wyprodukować.) W dniu naszej pierwszej sesji armia ustanowiła tymczasowy punkt kontrolny przy wejściu do wioski, blokując ludzi przed wychodzeniem i opóźniając czas rozpoczęcia o wiele godzin. Wszyscy czuliśmy się pokonani; Byłem gotowy nazwać to dniem – ciemność jest idealna na lekcję fotografii. Awdah nalegała jednak, abyśmy kontynuowali. „Przyjaciele”, powiedział (jak zawsze zwrócił się do nas): „Po to są światła. Będziemy kontynuować lekcję”.
W ubiegłym tygodniu wiele razy wróciłem na zdjęcia z tej pierwszej lekcji fotografii i pamięci o wytrwałości Awdah, która nas tam utrzymywała. Awdah był zdeterminowany tego dnia i każdego dnia, aby nie pozwolić armii dyktować jego życie. Co więcej, ta historia przypomina mi niestrudzone zaangażowanie Awdah w opowiadanie historii. Dla niego lekcje fotografii były również częścią jego upartego nalegania na dokumentowanie jego rzeczywistości i dzielenie się nią pod każdym względem. Był to akt wiary – nie z naiwnego optymizmu, ale poświęcenie się walki bez względu na szanse. I wierzyłPodobnie jak ja, że kamery mogą „być może rzucić trochę światła na to, co faktycznie dzieje się w ciemności okupacji wojskowej Izraela”.
Jest to, że historia Awdah dociera do świata po jego śmierci. W czasach, odkąd został zabity, tysiące działaczydziennikarze i Wybrani urzędnicy publicznie zażądał sprawiedliwości dla niego i jego rodziny. Tymczasem Yinon Levy, osadnik, który zastrzelił i zabił Awdah, pozostaje wolny. Od tamtej pory ma wrócił do UMM al-Khair z buldożerem, aby kontynuować kopanie w prywatną ziemię palestyńską. Po 10 dni trzymania ciała Awdy, władze izraelskie w końcu zezwoliły na swoje pogrzeb W czwartek – jednak wojskowe punkty kontrolne zablokowały wielu żałobników, a Sąd Najwyższy Izraela odmówił interwencji.
W poniedziałek stałem na ulicach Manhattanu, robiąc zdjęcia, gdy tysiące protestowało przeciwko przemocy Izraela wobec Palestyńczyków, wielu trzymanie znaków, które czytają „Sprawiedliwość dla Awdah”. Mogę tylko mieć nadzieję, że horror jego morderstwa wzmacnia wspólne żądanie sprawiedliwości – nie tylko dla Awdah, ale dla wszystkich Palestyńczyków żyjących pod apartheidem, okupacją i wymuszoną wywłaszczeniem. Obyśmy przenieśli jego dziedzictwo do przodu nie tylko walcząc o miejsce docelowe – wolność, bezpieczeństwo, godność – ale nalegając na ścieżkę, którą modelował: jeden zbudowany przez relacje, solidarność i miłość.
Awdah, najbardziej zdeterminowany wojownik dla godności palestyńskiej i pełni życia – opłakujemy dla ciebie. Będziesz tęsknił za całe życie. Niech twoja pamięć będzie rewolucją.
