Peter Mandelson zostaje wysłany do Waszyngtonu, aby przyłączyć się do walki o ucho Donalda Trumpa | Andrzej Rawnsley

Fod Księcia Ciemności do wicepremiera Waszej Ekscelencji. Można śmiało powiedzieć, że najnowsze wcielenie polityka z dziewięcioma życiami nie jest nominacją cieszącą się powszechnym uznaniem. W rozmowie z ministrem gabinetu kilka tygodni temu poruszyłem tę kwestię pomysł Petera Mandelsona stając się człowiekiem Wielkiej Brytanii w Waszyngtonie. Minister uniósł sceptycznie brwi, po czym powiedział: „Mamy już tam bardzo dobrego ambasadora”.

Rząd miał spore wątpliwości co do przyznania tak kluczowej roli jednej z najbardziej kontrowersyjnych postaci brytyjskiej polityki i dość duże poparcie dla przedłużenia kadencji szanowanej Damy Karen Pierce. Ostatecznie Sir Keira Starmera przekonano, że utrzymywanie stosunków z USA podczas drugiej kadencji Trumpa, która według wszystkich będzie hałaśliwa i niebezpieczna, będzie wymagać czegoś więcej niż tylko umiejętności zawodowego dyplomaty. „Myślę, że to niezwykle mądre spotkanie” – zauważa jeden z zwolenników rządu. „Instynkt podpowiada mi, że Trump szanuje poważnych operatorów, a wszyscy wiemy, kim jest Peter”. Przyjaciel lorda Mandelsona donosi: „Wie, jaka będzie jego praca. Ma to być głos Wielkiej Brytanii w uchu prezydenta”. Obliczenia pod numerem 10 są takie Donalda Trumpaczłowiek znudzony konwencjonalnymi typami dyplomatycznymi, będzie wystarczająco zaintrygowany postacią tak żywą jak Lord M, aby zwrócić na niego uwagę.

Atrakcyjność pracy dla odbiorcy jest oczywista. To znacząca i efektowna rola. Pochodzi z niezwykle okazały i niedawno odnowiona rezydencja zaprojektowana przez Lutyensa przy Massachusetts Avenue. Uwielbia być w centrum wydarzeń, ponieważ ma także skłonność do olśniewania i zamiłowania do piękniejszych rzeczy w życiu. Pomoc Sir Keirowi w radzeniu sobie z drugą prezydenturą Trumpa wiąże się ze złożonymi wyzwaniami, a Lord M. uważa się za jednego z najbystrzejszych specjalistów w rozwiązywaniu problemów w branży. Zapewni mu to wpływy nie tylko w Waszyngtonie, ale także w Londynie. Jeden z przedstawicieli Partii Pracy o dobrych kontaktach przewiduje, że „stanie się on najbardziej przekonującym doradcą Keira w sprawie tego, jak postępować z Ameryką”. W swojej karierze pełnej triumfów i katastrof niejednokrotnie pozostawiony na śmierć polityczną, ten powrót dodaje kolejny niezwykły wiersz do jego CV. Mężczyzna, który nigdy nie stronił od blasku reflektorów, będzie z radością do niego wracał.

Jego stosunki z premierem nie są szczególnie bliskie. We wczesnych latach przywództwa Starmera Lord M. podzielał wątpliwości Tony’ego Blaira, czy Sir Keir ma wszystko, czego potrzeba, aby Partia Pracy wróciła do władzy. Prywatnie parskał na myśl, że istnieje cokolwiek, co można by określić jako „projekt Starmera” w porównaniu z projektem Blaira. Niektóre z jego bardziej zgryźliwych prywatnych uwag prawdopodobnie wróciły do ​​Sir Keira. Niezbyt mu się podobało, gdy przed wyborami lord M publicznie ogłoszone że lider Partii Pracy „musi zrzucić kilka funtów”. Jego złośliwość i złośliwość należą do zagrożeń związanych z powierzeniem mu tak wrażliwej roli, ale Sir Keir doszedł do wniosku, że potencjalne korzyści płynące z posiadania na tym stanowisku bardzo bystrej osobowości i odpowiedniej wiedzy specjalistycznej przewyższają ryzyko. Co najważniejsze, miał potężnego promotora w postaci Morgana McSweeneya, szefa sztabu nr 10, który jako pierwszy zaostrzył zęby w kampanii jako asystent lorda M.

Nominacja ta mówi nam, że rząd Starmera jest o wiele bardziej zaniepokojony, niż chciałby publicznie dawać do zrozumienia, z jaką dziką pogodą może się spotkać, gdy Tajfun Pomarańczowy powróci do Białego Domu. Pomimo wielu spraw wewnętrznych, które jęczą mu na głowie, McSweeney poleciał w tym miesiącu do Stanów Zjednoczonych rozmowy poznawcze z kluczowymi członkami zespołu Trumpa. Towarzyszył mu Jonathan Powell, doradca ds. bezpieczeństwa narodowego. Te spotkania wzmocniły poczucie, że potrzebowali gracza w Waszyngtonie, który byłby bystrym networkerem. Lord Mandelson należy do tych osób, które posiadają niemal całkowitą pamięć imion, twarzy, dat, spotkań i rozmów. Chociaż dawno temu zyskał reputację mistrza mroczniejszych sztuk polityki, może odwrócić się od uroku, kiedy chce. Przystępuje także do pracy z doświadczeniem jako pomysłowy strateg, „który potrafi widzieć zakręty”. Jednym z jego zadań będzie przewidywanie i próba rozbrojenia potencjalnych punktów zapalnych pomiędzy Londynem a Waszyngtonem. Nowy ambasador będzie odgrywał ważną rolę w próbie przekonania Amerykanów, aby nie sprzedawali Ukrainy. Kolejnym wyzwaniem będzie przekonanie ich, że utrzymanie sojuszu NATO leży w interesie USA w równym stopniu, jak w interesie Europy. Będzie tam również próbował wpłynąć na postawę reżimu Trumpa wobec Chin i Bliskiego Wschodu. Downing Street uważa, że ​​najważniejszą rzeczą, którą należy wiedzieć o nowym prezydencie, jest jego hipertransakcyjność. „Peter zna sztukę zawierania transakcji” – mówi jeden z wyższych rangą przedstawicieli Partii Pracy.

Jego najbardziej przekonującą tezą w tej pracy jest wiedza specjalistyczna w obszarze, który w czasach Trumpa 2.0 stanowił potencjalne wielkie zagrożenie dla dobrobytu Wielkiej Brytanii. Negocjacje handlowe są przedmiotem specjalności, po tym jak dwukrotnie pełnił funkcję sekretarza ds. handlu w latach Nowej Partii Pracy i, co ważniejsze, komisarza UE ds. handlu. Numer 10 uważa, że ​​potrzebuje tego doświadczenia, skoro prezydent-elekt obiecał rozpocząć wprowadzanie radykalnych ceł na import do USA od pierwszego dnia urzędowania. Rząd Starmera jest słusznie zaniepokojony – może być lepszym słowem przerażony – z powodu uderzenia, jakie wyrządzi naszej gospodarce, jeśli Wielka Brytania utknie w środku globalnej wojny handlowej. Lord M. rzucił okiem na swoje podejście, gdy niedawno zasugerował, że Wielka Brytania powinna spróbować prześliznąć się przez konflikt między UE a USA. „Musimy znaleźć sposób, aby mieć ciastko i zjeść ciastko”.

To spotkanie wiąże się z dużym ryzykiem. „To duży rzut kośćmi” – zauważa jeden z członków gabinetu. W ciągu 71 lat swego pobytu na tej ziemi Lord Mandelson narobił sobie o wiele więcej wrogów, niż przeciętnie robi to polityk. Lewica Partii Pracy zareagowała sięgnięciem po czosnek. „Uch!” wykrzyknął Diane Abbott. „Mandelson wielokrotnie nazywany «wielkim pałkarzem» lub «wielką bestią», nawet on sam!” Ma wielu wrogów wśród brytyjskich mediów. Żaden profil nie zapomina wspomnieć, że Tony Blair, choć jego najlepszy przyjaciel w polityce, dwukrotnie wyrzucił go z gabinetu z powodu skandalów. Jego powiązania biznesowezwłaszcza te dotyczące Chin, zostaną poddane intensywnej analizie. Zarówno dziennikarze brytyjscy, jak i amerykańscy, niż zwykle, będą poświęcać działaniom naszego ambasadora w Waszyngtonie znacznie więcej uwagi. Jeśli popełni błędy, zostaną one szeroko i chętnie nagłośnione przez wielu jego przeciwników.

Podobnie jak wielu laburzystów, w przeszłości atakował niegdyś przyszłego prezydenta USA, opisując Donalda Trumpa jako „nieco przypominającego białego nacjonalistę i rasistę”, „przekleństwo wobec opinii brytyjskiego głównego nurtu” oraz „lekkomyślny i stanowiący zagrożenie” do świata”. Trumpa może to obchodzić – ale może tego nie robić. W JD Vance ma wiceprezydenta, który powiedział więcej potępiających rzeczy. Fascynujące pytanie brzmi, czy sąd Trumpa przyjmie styl Mandelsona, czy też go odrzuci. Nienawidził Brexitu, jest liberałem i internacjonalistą, co nie pasuje naturalnie do tłumu Maga. Jest elastyczną i krętą osobowością, a nie cechami charakteru kojarzonymi z Trumpem lub ludźmi Trumpa. Jest bardzo uparty i potrafi być oszałamiająco niedyskretny, co normalnie byłoby uważane za dyskwalifikację do roli w dyplomacji. Jest elastyczny ideologicznie, doskonale czuje się w towarzystwie plutokratów i nie ma przeciwwskazań do wypicia czegoś na pokładzie superjachtu. To, co w oczach wielu członków jego partii jest wadą, może okazać się zaletą w kontaktach z reżimem Trumpa.

Źle się dla niego skończy, jeśli nie będzie w stanie utrzymać produktywnych relacji z kolejnym lokatorem Białego Domu, osławionym kapryśnym i nieobliczalnym. Będzie to dla niego niezwykle niebezpieczne i potencjalnie katastrofalne dla Sir Keira, jeśli związek stanie się toksyczny. Stary przyjaciel mówi: „Trudno wiedzieć, jak Peter sobie poradzi, jeśli Trump zacznie go publicznie hejtować. Jako polityk, gdy ktoś jest wobec ciebie niegrzeczny, ty odpowiadasz mu niegrzecznie, ale jako dyplomata nie możesz tego zrobić. Trzeba ugryźć się w język.”

Gryzienie języka nie jest umiejętnością, którą można wykonać Petera Mandelsona jest dobrze zaznajomiony. Będzie musiał się tego nauczyć, jeśli ma odnieść sukces jako Brytyjczyk w Waszyngtonie.