Ibiegał atak rakietowy na Izrael wczoraj nastąpiła znacząca eskalacja konfliktu między obydwoma państwami. Izrael obiecał odpowiedź, która może obejmować ataki bezpośrednio na Teheran. Jednak najbardziej aktywny front konfliktu w regionie nadal znajduje się na granicy izraelsko-libańskiej, tam gdzie ma to miejsce Izrael najechał południowy Liban. Twierdzono, że irański atak był odpowiedzią na zabicie przez Izrael sekretarza generalnego Hezbollahu Hassana Nasrallahaa bliskie powiązania Iranu z Hezbollahem oznaczają, że jest on głęboko zaangażowany w wynik konfliktu w Libanie. Jednocześnie, chociaż Izrael przedstawia inwazję jako ograniczoną i krótkoterminową operację lądową, oznacza to znaczną eskalację konfliktu z Hezbollahem, a także ogromne zaangażowanie zasobów wojskowych. Powiązanie frontu libańskiego i regionalnego będzie miało wpływ na długoterminowe bezpieczeństwo Libanu, ale także Izraela.
W żadnym momencie od jego powstania Hezbollah został zaatakowany na wielu poziomach w tak krótkim czasie i z tak dużymi stratami. W ciągu dwóch tygodni Izrael poddał tę grupę wojnie hybrydowej, zrównał z ziemią jej główne obiekty wojskowe i zamordował jej najwyższych dowódców oraz Nasrallaha.
Przez cały czas Hezbollah ślubował pozostać buntowniczy, nawet jeśli jego bezpieczeństwo, łączność i potencjał wojskowy zostały poważnie ograniczone. Izrael w swoich publicznych oświadczeniach podkreślał, że nie jest w stanie wojny z narodem Libanale tylko z Hezbollahem, jednak działania Izraela stwarzają ryzyko wciągnięcia Libanu w stronę niestabilności.
Liban jest już na ostrzu noża ze względu na wrażliwość na tle religijnym. Od czasu powstania Libanu jako nowoczesnego państwa jego system polityczny naraża kraj na konflikty na tle religijnym. Reprezentacja polityczna opiera się na podziale władzy między sektami, ale zamiast zapewnić stabilność, system jedynie podsycił rywalizację o władzę. Po wielu cyklach takiej przemocy elita rządząca obawia się, że zabójstwo Nasrallaha może stać się nowym powodem konfliktu. Wyważone oświadczenia na temat Nasrallaha wygłaszane przez jego libańskich przeciwników politycznych po jego zabójstwie miały na celu zapobieżenie starciom, które mogłyby mieć charakter sekciarski.
Ale potem nadeszła izraelska inwazja lądowa, która w krótkiej perspektywie jednoczy naród libański przeciwko Izraelowi. Dzieje się tak dlatego, że inwazja wojsk lądowych znacznie różni się od nawet najbardziej intensywnej kampanii powietrznej. Jest coś instynktownego w inwazji naziemnej. Dla Libańczyków widok Izraela infiltrującego ich ziemie po raz kolejny przyniósł ze sobą gniew i rozpacz, które, jak mieli nadzieję, były częścią niezbyt odległej przeszłości, kiedy Izrael i Hezbollah stoczyli swoją ostatnią walkę wojna totalna w 2006 r.
Poprzez inwazję naziemną, Izrael może mieć na celu złamanie ducha Hezbollahu, ale w rzeczywistości łamie ducha Libanu. Nawet najbardziej uparci przeciwnicy Hezbollahu w Libanie odrzucają możliwość „wyzwolenia” od Hezbollahu – jak twierdzi Izrael – przez ręce najeźdźcy. Poniżenie i gniew wśród ludności Libanu nie otwierają drogi do pokoju z Izraelem.
W perspektywie średnio- i długoterminowej istnieje ryzyko, że historia rzuci ciemny cień. Poprzednie najazdy Izraela, zwłaszcza w 1982 i 2006 r. wbiły klin między społeczności Libanu, podsycając napięcia na tle religijnym i politycznym. Inwazja z 1982 r. pogłębiła nieszczęścia wojny domowej na tle religijnym w Libanie. Chociaż Hezbollah wykorzystał swój sukces w 2006 roku przeciwko Izraelowi, aby zdobyć przewagę polityczną w Libanie; w 2008 r. ugrupowanie wysłało swoich bojowników do Bejrutu, aby zastraszyć przeciwników, wywołując strach przed kolejną wojną domową. Przywódcy Libanu, którzy próbowali ugasić pożary po zabiciu Nasrallaha, stoją teraz przed perspektywą kolejnej fali konfliktów społecznych, w wyniku której milion ludzi, w większości ze społeczności szyickiej na południu, zostanie przesiedlonych na obszary zamieszkane przez inne społeczności.
Choć zwykli ludzie i społeczeństwo obywatelskie wzmagają wysiłki niesienia pomocy, skala kryzysu humanitarnego jest bezprecedensowa, a zbankrutowane państwo libańskie w dużej mierze nie jest w stanie zapewnić wysiedlonym nawet podstawowych usług. Im dłużej trwa izraelska kampania wojskowa, tym większy jest potencjał wzrostu napięcia na tle religijnym w miarę zbliżania się zimy, wyczerpywania się zasobów i wzrostu gniewu i rozpaczy ludzi.
Liban ponownie stał się placem zabaw dla podmiotów regionalnych. Niesie to za sobą kolejną potencjalną przyczynę niestabilności. Jak Izrael i Iran nasilenia bezpośredniej konfrontacji militarnej, ryzyko wojny regionalnej staje się coraz większe. Ponieważ Iran uważa Hezbollah za linię frontu własnej obrony, Liban może w końcu walczyć o siebie i Iran.
Liban zawsze był pod dużym wpływem wydarzeń regionalnych na Bliskim Wschodzie. Jednak tak złożony zestaw wyzwań powoduje poważne zagrożenie stabilności kraju. Przeszkody gospodarcze łączą się z potencjalnymi napięciami na tle religijnym. Bezpieczeństwo narodowe jest powiązane z bezpieczeństwem regionalnym. A ponieważ zarówno Izrael, jak i Hezbollah wyrażają swoją odmowę ustąpienia, każdego dnia dolewa się więcej oliwy do ognia.
Izrael może myśleć, że militarne zmiażdżenie Hezbollahu jest sposobem na zagwarantowanie bezpieczeństwa jego północnemu regionowi. Jednak kryzys w Libanie budzi niepokój co do długoterminowej stabilności w tym kraju. Bieda i gniew są zawsze receptą na katastrofę w każdym narodzie. Niestabilność wewnętrzna w Libanie nie wróży dobrze bezpieczeństwu narodowemu Izraela, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że Hezbollah nie zniknie, nawet jeśli Izrael pokona go militarnie, i konsekwentnie wykorzystuje ramy „oporu” przeciwko Izraelowi jako jedno z narzędzi umacniania władzy w Libanie. Jeśli ten konflikt cokolwiek pokazał, to to, że bezpieczeństwo wewnętrzne i regionalne są ze sobą powiązane.
