Witamy w wielkim przebudzeniu Hollywood! Szkoda, że ​​nikt nie zadał sobie trudu, żeby się pojawić | Jasona Okundaya

I Byłam na spacerze po mojej okolicy w Londynie, kiedy zatrzymał mnie przechadzający się obok mnie młody mężczyzna w dżinsach, okularach przeciwsłonecznych i koszulce z napisem „Reagan-Bush ’84”. Wyglądał na niezwykle zadowolonego z siebie, ale szczerze mówiąc, wyglądał dobrze. To ładny T-shirt, w przeciwieństwie do tych krzykliwych strojów piłkarskich marki Reform, więc rozumiem, dlaczego może być atrakcyjny. Szybkie wyszukiwanie poinformowało mnie, że dla prawicowców pokolenia Z w USA stało się to „konserwatywne podejście na koszulce zespołu lub wszechobecnej niegdyś koszulce Che Guevary”.

Ten swobodny przejaw konserwatywnej estetyki przypomniał mi też coś innego: temat szeroko omawiany okładka nowojorskiego magazynu z początku tego roku, po inauguracji Trumpa 2.0, która pokazała, jak młodzi prawicowcy świętują, „kontemplując dominację kulturową”.

„Konserwatyzm – jako siła kulturowa, a nie tylko warunek polityczny – powraca w realny sposób po raz pierwszy od lat 80. XX wieku” – napisał dziennikarz Brock Colyar. Być może, biorąc pod uwagę sposób, w jaki brytyjska i amerykańska sfera kulturowa wydają się bardziej ze sobą powiązane niż kiedykolwiek, było tylko kwestią czasu, zanim natknę się na republikańską koszulkę na moim podwórku.

Amerykańska prawica od dawna miała plany kontrolowania kultury – sfrustrowana myślą, że pomimo wielu sukcesów politycznych sztuka pozostaje w uścisku ortodoksji liberalno-lewicowej. (Dokładnie odzwierciedlają to debaty na temat „przebudzenia” BBC w Wielkiej Brytanii.) Jeśli jest coś, czego członkowie ruchu Maga pragną bardziej niż ich ludzie na stanowiskach, to jest to poczucie, że ich światopogląd odbija się w nich za każdym razem, gdy włączają ekran lub udają się do galerii. To właśnie kryje się za atakami Donalda Trumpa na muzeum Smithsonian, z którego stara się oczyścić „niewłaściwa ideologia”, i jego groźba nałożenia 100% taryf w filmach wyprodukowanych poza USA.

Co jednak stało się z tą przepowiednią konserwatywnego przejęcia kultury, gdy zbliżamy się do końca roku? Już wcześnie pojawiły się głosy o zwycięstwie. Na Atlantyku, po ukazaniu się ostatniego sezonu Białego Lotosu, komentatorka Helen Lewis napisała, że ​​było to „pierwsze wielkie dzieło sztuki w epoce po przebudzeniu”. Krytyk Kevin Maher w „Los Angeles Times” po prostu ogłosił, że „przebudzenie jest martwe” i że „biali mężczyźni w średnim wieku” powracają – przytaczając powrót Mela Gibsona, wielokrotnie oskarżanego o bigoterię, oraz jego nadchodzącą kontynuację „Pasji”.

Największe zamieszanie wywołała jednak trajektoria Sydney Sweeneyprzełomowa aktorka Euphoria, która stała na czele kampanii reklamowej American Eagle, która bawiła się koncepcją jej posiadania „świetnych dżinsów/genów”. Niektórzy krytycy uznali reklamę za flirt z eugeniką białej supremacji. Tymczasem Sweeney, o którym doniesiono, że tak zarejestrowany jako republikanin wyborczyni na Florydzie na kilka miesięcy przed wyborami Trumpa, została okrzyknięta wyrazem powrotu do bardziej „tradycyjnych”, skupiających się na białych standardach piękna w kulturze.

Na początku tego miesiąca, odnosząc się do kontrowersji w wywiad dla GQdziennikarka Katherine Stoeffel stwierdziła, że ​​krytyka skupiała się wokół pomysłu, że „w tym klimacie politycznym biali ludzie nie powinni żartować z wyższości genetycznej”, dając Sweeneyowi możliwość wyjaśnienia. Sweeney odpowiedział z zadziwiająco pustymi oczami: „Myślę, że kiedy mam jakąś sprawę, o której chcę porozmawiać, ludzie to usłyszą”. Z tego powodu prawicowi fanatycy postrzegają ją jako przywódczynię wielkiego przebudzenia Hollywood: gwiazdy, radujcie się! Nie musisz się już kłaniać, aby anulować kulturę. Być może po prostu uważa, że ​​furia jest głupia i nie chce jej zabawiać. Ale gdyby miała szansę zdystansować się od narracji, która ją dzieli, została na nią narzucona, dlaczego miałaby tego nie zrobić?

Jeśli istnieje duże zapotrzebowanie społeczne na mniej przebudzonych postaci kulturowych, werdykt jest nadal zdecydowanie nieważny: w najnowszym filmie Sweeney, Christy, w którym gra bokserkę Christy Martin, nagrano jedno z najbardziej najgorsze weekendy otwarcia w historii box-office. (To kontynuacja jej kasowych bomb „Eden” i „Americana”, których premiera odbyła się w tym roku w USA.) Kilka wpadek nie mówi nam wszystkiego. Ponieważ jednak Sweeney jest prawdopodobnie najczęściej omawianą gwiazdą roku, nasuwa się pytanie: prawica może być zdeterminowana, aby zakłócać Hollywood i sztukę, ale czy rzeczywiście przejmuje się tym na tyle, aby konsekwentnie się pojawiać? Kupno koszulki politycznej to łatwe zobowiązanie; mniej konieczności oglądania dwugodzinnego filmu biograficznego, aby wesprzeć konserwatywną główną gwiazdę.

Niezależnie od sukcesów wyborczych i bez względu na to, jak bardzo będzie próbowała uporządkować instytucje, prawica nie będzie cieszyć się kulturową dominacją, ponieważ nie można tak łatwo produkować popularności. Być może będzie krzyczeć, że w przerwie meczu Super Bowl wystąpi konserwatywna piosenkarka z Nashville, ale będzie musiała na czas wejść do Duolingo, żeby zrozumieć rekordzistę Występ Bad Bunny’ego w 2026 r., podczas którego najprawdopodobniej przeklina Trumpa i ICE w całości po hiszpańsku.

Współczesny konserwatyzm nie stał się fajny, ponieważ jego instynkty kierują się bardziej ostrą prowokacją niż poważnym uznaniem sztuki i kultury. Wielka sztuka zawsze będzie polegać na poszerzaniu naszych światów, a nie na ich zmniejszaniu. Wie o tym nawet Kelsey Grammer, prawdopodobnie najwybitniejszy konserwatysta Hollywood: mimo że jest otwartym zwolennikiem Trumpa, potwierdził swoje wieloletnie zaangażowanie w różnorodnośćktóry obejmuje produkcję wykonawczą serialu „Girlfriends” z początku XXI wieku, opowiadającego o czterech czarnych kobietach z Los Angeles.

Te przewidywania dotyczące Hollywood po przebudzeniu również wydają się śmieszne, biorąc pod uwagę niektóre z największych sukcesów tego roku w filmach obudzonych: Grzesznicyafroamerykański horror z południową czarną muzyką, lub Jedna bitwa za drugąopowiadający o byłym rewolucjoniście i jego córce rasy mieszanej walczących z wyraźnie rasistowskimi władzami stanowymi USA. Obydwa odniosły krytyczny sukces (pierwszy radził sobie bardzo dobrze pod względem kasowym) i wywołały szum wokół Oscarów. Młody aktor rasy mieszanej Chase Infiniti wygląda znacznie lepiej niż Sweeney.

W końcu ludzie będą ustawiać się w kolejce po to, co chcą obejrzeć i posłuchać. Kiedy większość ludzi pyta o rekomendacje dotyczące kultury, nie pyta „Czy jest różnorodna?” lub „Czy to jest konserwatywne?”, pytają: „Czy to jest dobre?” Być może więc Sweeney powinna poświęcić więcej czasu na informowanie nas, dlaczego warto oglądać jej filmy, a nie na temat koloru jej oczu.