Zgromadzenie Ogólne ONZ jest światowym forum rozstrzygania sporów, które zwykle pozostają poza centrum uwagi Wiadomości dotyczące bezpieczeństwa obrony zagranicznej

Skoncentrował się na konkretnej kwestii lokalnej, długotrwałym sporze granicznym między Gwatemalą a Belize, po czym zajął się Ukrainą, Gazą i Sudanem, reformą ONZ i imigracją.

Gwatemala była kolonią hiszpańską, a Belize należało do Wielkiej Brytanii do czasu uzyskania przez Gwatemalę niepodległości w 1821 roku. Gwatemala twierdzi, że odziedziczyła roszczenia Hiszpanii do około 4200 mil kwadratowych (11 000 kilometrów kwadratowych) administrowanych przez Belize.

Zasadniczo w południowej części kraju znajdują się rezerwaty przyrody, wioski rolnicze, miasteczka rybackie i kilka karaibskich plaż. Belize odrzuca roszczenia Gwatemali do tej ziemi. Stosunki dyplomatyczne, a nawet podróże powietrzne zostały zerwane, a pięciu Gwatemalczyków zginęło w ostrzale, za który obwinia się Belize.

Jednak przed Zgromadzeniem Ogólnym Arvalo jako przykład dla świata podał względny brak rozlewu krwi. Pokazaliśmy, że droga pokoju i poszanowania instytucji wielostronnych jest najskuteczniejszą drogą rozwiązywania sporów międzynarodowych – powiedział.

Macedonia Północna

Co kryje się za nazwą? Lokalne spory archeologiczne. Koncentruje się na starożytnym regionie podzielonym przez współczesne granice państwowe Grecji, Bułgarii i Macedonii Północnej.

To nazwisko zostało przyjęte, gdy naród liczący około 2,1 miliona mieszkańców ogłosił niepodległość od byłej Jugosławii w 1991 roku. Grecja i to, co Organizacja Narodów Zjednoczonych w skomplikowany sposób nazwała Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii, rozwijało się przez prawie trzydzieści lat. Grecja twierdzi, że określenie Macedonia odnosi się do jej własnej północnej prowincji o tej samej nazwie i roszczeń terytorialnych do jej starożytnego greckiego dziedzictwa, w szczególności do miejsca narodzin starożytnego króla-wojownika Aleksandra Wielkiego.

Według słów Zorana Zaeva, byłego premiera Macedonii Północnej, walka o nazwę stała się znana jako trudna i nierozwiązana kwestia. Powtarzające się rundy negocjacji przy wsparciu ONZ okazały się bezowocne aż do czerwca 2018 r., kiedy rząd zgodził się na zmianę nazwy kraju na Macedonia Północna. Zmiana weszła w życie, ale spór spowolnił integrację Macedonii Północnej z UE.

Bułgaria ma obecnie poważne zastrzeżenia, co jest przeszkodą ważniejszą niż spór dotyczący nazwy. Prezydent Gordana Siljanovska-Davkova powiedziała w czwartek Zgromadzeniu Ogólnemu, że w sytuacji konfliktu na ziemi europejskiej stagnacja integracji europejskiej nie tylko frustruje obywateli Macedonii i spowalnia reformy, ale także destabilizuje region Europy Południowo-Wschodniej, co pozostawia pole do popisu dla za infiltrację szkodliwych substancji. Wpływ imperializmu i wielkiego mocarstwa”.

Kuba

Od dziesięcioleci jednym z głównych priorytetów polityki zagranicznej Kuby jest zniesienie amerykańskiego embargo handlowego na wyspie, a kraj poświęcił większość swojej dyplomacji na pomyślne pokonanie globalnej krytyki embarga.

Według Misji ONZ na Kubie na tegorocznej sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ ponad 25 krajów wypowiadało się na temat sankcji, a co najmniej 11 przywódców skrytykowało umieszczenie Stanów Zjednoczonych na liście krajów sponsorujących terroryzm, co stanowi kolejne embargo ograniczające handel międzynarodowy. Wiele krajów, które zabrały głos, skorzystało z innego kubańskiego programu dotyczącego znaków towarowych, wysyłając dobrze wyszkolonych i wysoko wykształconych lekarzy do krajów rozwijających się na całym świecie.

Zaraz po wzmiance o Ukrainie i Strefie Gazy premier Czadu Allah May Halina powiedział światu, że nie możemy ignorować sankcji nałożonych na Kubę, które ranią jej obywateli i utrudniają jej rozwój.

W sobotę do chóru dołączyły Meksyk, Rosja i Chiny, a chiński minister spraw zagranicznych oświadczył, że po raz kolejny wzywamy Stany Zjednoczone do całkowitego zniesienia embargo, embargo i oznaczeń związanych z terroryzmem nałożonych na Kubę.

Gambia

Dyskusja na temat niektórych lokalnych kwestii na oczach świata jest niewygodna i prawie każdy przywódca podchodzi do nich delikatnie lub je ignoruje.

Prezydent Gambii Adama Barrow przez wiele miesięcy milczał w sprawie tegorocznego projektu ustawy znoszącej zakaz obcinania żeńskich narządów płciowych i usuwania zewnętrznych narządów płciowych przez osoby wykonujące tradycyjne zawody społeczne lub pracowników służby zdrowia. Praktyka ta, która nadal jest stosowana w Gambii, Kenii, Tanzanii, Sudanie i Somalii oraz w innych krajach, może powodować poważne krwawienie, śmierć i powikłania porodowe.

W czerwcu Barrow oświadczył, że popiera utrzymanie zakazu, co jest deklaracją uważaną za kluczową dla parlamentu Gambii. Barrow powiedziała w tym roku Zgromadzeniu Ogólnemu, że mój rząd kładzie duży nacisk na prawa kobiet i że jesteśmy oddani ochronie i wzmacnianiu pozycji kobiet.

„Jako prezydent będę nadal zapewniać kobietom i dziewczętom ochronę oraz przestrzeń, której potrzebują, aby wnieść znaczący wkład w nasz narodowy program rozwoju” – powiedziała.

Ale liczby mówią trudniejszą historię dla dziewcząt i kobiet z Gambii. Organizacja Narodów Zjednoczonych szacuje, że około 75 procent kobiet w Gambii zostało obciętych w dzieciństwie. W marcu UNICEF podał, że w ciągu ostatnich ośmiu lat na całym świecie skaleczono około 30 milionów kobiet, głównie w Afryce, ale także w Azji i na Bliskim Wschodzie.

Libia

Niektóre kraje przybyły do ​​Zgromadzenia Ogólnego ONZ w kontekście głębokich zawirowań wewnętrznych, a inne obwiniały ingerencję z zewnątrz.

Libia pogrążyła się w chaosie w 2011 r. po upadku wspieranego przez NATO buntu i śmierci wieloletniego dyktatora Moammara Kaddafiego. W wyniku chaosu kraj został podzielony, a rywalizujące ze sobą administracje na wschodzie i zachodzie były wspierane przez zbuntowane bojówki i zagraniczne rządy. Po latach konfliktu jedna z podwójnych władz w kraju jednostronnie zwolniła potężnego prezesa banku, gdy bojówki zebrały się w kilku kluczowych obszarach.

Rada Prezydencka w stolicy Trypolisie, sprzymierzona z kontrolującym zachodnią Libią rządem premiera Abdula Hamida Baibaha, usunęła gubernatora Sadiqa al-Kabira, który przez lata rozdzielał przychody kraju z ropy pomiędzy partie opozycji. Spór zakończył się zamknięciem jednego z głównych złóż naftowych w kraju.

Kryzys polityczny wynika z niezorganizowania wyborów na 24 grudnia 2021 roku i odmowy złożenia dymisji przez Dabeibaha, który stoi na czele rządu tymczasowego w zachodniej stolicy Trypolisu. W odpowiedzi libijski parlament z siedzibą na wschodzie mianował konkurencyjnego premiera, który został zastąpiony, podczas gdy wpływowy dowódca wojskowy Khalifa Hiftar nadal dominuje na wschodzie.

Stephanie Khoury, najwyższa urzędniczka ONZ w Libii, powiedziała w sierpniu, że sytuacja w Libii gwałtownie się pogorszyła.

Kilku ambasadorów ONZ w tym kraju złożyło rezygnację ze stanowiska po braku postępów na drodze do wyborów i integracji. W kwietniu poprzedni wysłannik ONZ do Libii Abdoulaye Bathili złożył rezygnację, obwiniając za kontynuację konfliktu rywalizujące ze sobą frakcje w kraju i ich zagranicznych popleczników.

Younis Menfi, przewodniczący rady prezydenckiej Libii, powiedział w środę Zgromadzeniu Ogólnemu, że stojące przed nami wyzwania są ogromne i złożone. Jednakże nadal staramy się znaleźć rozwiązanie oparte na konsensusie, aby skonsolidować nasze słowa i nasze szeregi oraz doprowadzić wszystkie strony do stołu w celu znalezienia rozwiązania krajowego.