7/7 bombardowania: historie, które określają odwagę ofiar i respondentów 20 lat na | Wiadomości z Wielkiej Brytanii

Poniedziałek to 20 lat od 7/7 ataków, w których czterech zamachowców samobójczych zabija 52 osoby i rani 770 innych w London Transport Network.

Ataki 7 lipca 2005 r. Odbyły się w ciągu godziny od siebie, a bombowce spotkały się rano na stacji kolejowej Luton, zanim udali się do Kinga.

Shezhad Tanweer zdetonował swoje urządzenie w Aldgate, Mohammed Sidique Khan na Edgware Road i Germaine Lindsay między King’s Cross a Russell Square – wszystko w ciągu trzech minut o 8,50 rano.

Habib Hussain zdetonował swoją bombę na pokładzie autobusu numer 30 na Tavistock Square o 9.47 rano.

Minęły dwie dekady, ale dla rodzin ofiar, ocalałych i respondentów wpływ jest odczuwalny.

Sky News rozmawiał z niektórymi ludźmi głęboko dotkniętymi atakami.

Pasażer wrócił do utworów, aby uratować życie

Adrian Heili był w trzecim przewozie pociągu linii Circle na zachód, kierując się w kierunku Paddington.

W drugim powozie Mohammad Sidique Khan wysadził swoje urządzenie na Edgware Road, zabijając sześć osób.

Gdyby Adrian tam nie było, być może byłoby to więcej.

Udało mu się wyjść z pociągu i wcześniej, gdy służył jako medyk w siłach zbrojnych, natychmiast uczynił misją uratowania jak największej liczby żyć.

„Instynkt przejął”, mówi Sky News.

Jego odwaga po raz pierwszy przyniosła go Danielowi Biddle’owi, który został wysadzony z drugiego powozu i teraz został uwięziony w ciasnej przestrzeni między ścianą tunelu a utworem.

Adrian pamięta czołganie się krwią, aby dotrzeć do Daniela, którego teraz nazywa Danny’ego. Jego lewa noga została zdmuchnięta, jego prawa odcięła się od kolana w dół i stracił oko, a także cierpi z powodu innych rozległych obrażeń.

Uszczypnął tętnicę w udzie Daniela, aby zatrzymać krwawienie, dopóki nie dotarł do niego ratownicy medyczni.

Daniel napisał książkę o swoich doświadczeniach, zatytułowanej From the Dead, i przypisał Adrianowi uratowanie mu życia.

Adrian ostatecznie pomógł pierwszemu osobom udzielającym udzielenia go. Potem kilka razy wrócił do tunelu, aby pomóc w ewakuacji 12 innych osób.

Płaca hołd pierwszym respondentom na miejscu, który, jak mówi, byli „niesamowici”.

„Ja i inny dżentelmen o imieniu Lee Hunt byliśmy ostatnim, którzy opuścili Edgware Road” – dodaje.

„Pamiętam, jak siedziałem na szczycie platformy na schodach i po prostu patrzeć po tym, jak wszyscy odeszli”.

W swojej książce Daniel był otwarty na temat swoich zmagań z PTSD po ataku.

Adrian mówi, że miał wokół siebie „bardzo dobrą sieć wsparcia”, aby pomóc mu poradzić sobie z następstwami, i dodaje, że mówienie o tym, a nie „trzymanie go” było niezbędne.

„Nadal odgrywa to wpływ na siebie, tak jak ma to z Danny’m” – mówi, z którym nawiązał bliską więź.

Mówi, że wyzwalacze PTSD mogą znajdować się wokół ocalałych, od policji i syren karetki po zapach dymu po gotowaniu.

„Ale w ten sposób zarządzamy tym wyzwalaczami, które nas definiują” – mówi.

W 20-lecie dodaje: „To będzie czas emocjonalny. Ale myślę, że dla mnie będzie to czas refleksji i uhonorować tych, którzy nie są z nami i tych, którzy zostali ranni.

„Nadal mają głos. Mają ze mną głos i zapamiętam go. Zapamiętam ten dzień i to dla mnie jest bardzo ważne”.

„Instynktownie postanowiłem sprawdzić, czy jest coś, co mogę zrobić, aby pomóc”

Możesz rozpoznać Paula Dadge’a na poniższym zdjęciu, gdzie pomaga ofiarom bombardowania 7/7 po tym, jak doznała poważnych oparzeń na jej twarzy.

Stało się wirusowe przed wiekiem mediów społecznościowych, obejmujących krajowe gazety i innych na całym świecie.

Londyńczyk, który miał wtedy 28 lat, był w drodze do biura w Hammersmith, gdzie właśnie dostał pracę.

Minął Edgware Road, gdzie zobaczył zamieszanie, gdy ludzie wybiegli ze stacji, i wchodzą awaryjne.

Jeszcze nie wiedział, że jeden z bombowców właśnie wyruszył z wybuchu w plecaku.

„Instynktownie postanowiłem sprawdzić, czy mogę coś zrobić, aby pomóc” – powiedział Sky News.

Paul, który był byłym strażakiem, ogłosił osoby stojące przed stacją, mówiąc im, aby trzymali się razem, gdy dotknęło ich wszystko, co się wydarzyło, i czekać w sklepie w pobliżu miejsca zdarzenia, dopóki nie rozmawiali z policjantem.

Mówi, że wielu miało czarną sadzę na twarzach, dodając, że początkowo zakładał, że było to spowodowane wzrostem mocy.

W końcu sklep został ewakuowany, więc Paul poszedł z ofiarami do pobliskiego hotelu, i robiąc to, że fotografowie zrobili słynne zdjęcia, pocieszając ofiarę maską gazową, która została poważnie spalona.

Zaczął odnotować nazwiska i szczegóły tych, którzy zostali ranni, wraz z zakresem ich obrażeń, aby mógł przekazać je na służby ratunkowe.

Zaledwie trzy godziny po incydencie Paul odkrył, że obrażenia zostały spowodowane atakiem.

Jego działania sprawiły, że opinia publiczna uznała bohatera.

Czytaj więcej:
Jak zapobieganie ekstremizmowi 20 lat później
Dlaczego program antyterrorystyczny Govt jest kontrowersyjny?

„Wiem, że po tym bombardowaniu wszyscy pracowali razem jako zespół” – mówi. „Myślę, że to trochę brytyjska rzecz, że kiedy naprawdę mamy kłopoty, jesteśmy bardzo, bardzo dobrzy w współpracy, aby się nawzajem pomagać”.

Mówi, że wciąż jest w kontakcie z ludźmi, których spotkał tego dnia, w tym ofiarą, z którą został sfotografowany.

Mówi także, że reszta jego życia została „wyrzeźbiona” do tego dnia i że jest teraz znacznie bardziej aktywny politycznie i świadomy, w jaki sposób służby ratunkowe reagują na poważne incydenty.

Uważa, że ​​służby ratunkowe są „o wiele bardziej przygotowane niż 7 lipca”, ale dodaje, że nadal uważa, że ​​„bardzo trudno” poradzić sobie z incydentem na skalę ataków 7/7 dzisiaj.

„To, co nawiedzają, to te krzyki”

Sajda Mughal jest ocalałym z bombardowania, który uderzył pociąg linii Piccadilly między King’s Cross a Russell Square.

Mówi Sky News, że około 10 sekund po opuszczeniu Kinga „Istnieje ogromny huk… który był eksplozją”.

„Pociąg trząsł się, jakby to było trzęsienie ziemi i nagle zatrzymało się. Upadłem z krzesła na ziemię, ludzie upadli do przodu, światła wyszły”.

Sajda dodaje: „Czarny dym, który się pojawił, był naprawdę intensywny. A potem wszystko, co mogłem usłyszeć, to krzyki. Słyszałem, jak ludzie krzyczą, słyszałem, jak ludzie krzyczą, ktoś chwytając mnie, mówiąc:„ Wszystko w porządku ”.

Była „zamrożona i po prostu wchodząc w ten proces myślowy, że umrzemy, a potem myślę, że nie powiedziałem pożegnań moim bliskim, nie ożeniłem się, nie miałem dzieci, nie widziałem świata”.

Mówi, że „z tego poranka prześladuje te krzyki i słyszenie„ krwi, ona jest zraniona, on jest zraniony ”.

Sajda mówi, że gdy ona i inni zostali eskortowani przez powóz do King’s Cross, służby ratunkowe poinformowały, aby nie odwracali się i nie patrzą za siebie.

Uważa, że ​​to dlatego, że ratownicy nie chcieli, aby widzieli poszkodowane osoby, „więc było to bardzo, bardzo surrealistyczne, bardzo traumatyczne i emocjonalne doświadczenie”.

Sajda, która jest jedynym znanym muzułmańskim ocalałym z 7/7, mówi, że przeżywając atak „zmieniło moje życie około 360”.

„Wziąłem ten ból i zamieniłem go w pozytywne, ponieważ nie chciałem, żeby to się powtórzyło. Więc opuściłem świat korporacyjny, opuściłem swoje marzenie, aby chcieć zmienić serca i umysłu”.

Zaangażowała się w Jan Trust, w tym jego pracę przeciwdziałającą ekstremizmowi.

„Podróżowałem po Wielkiej Brytanii, pracowałem z tysiącami matek i muzułmańskich matek. Pomogłem je edukować na temat radykalizacji. I słyszałem od matek, których synowie… udali się do Syrii, która dołączyła do ISIS i umarła”.

Wzywa do publicznego zapytania

Graham Foulkes, którego syn David został zabity w bombie Edgware Road Tube, chce, aby było publiczne dochodzenie w sprawie tego, co się stało.

Mówi, że „dochodzenie publiczne jest jedynym sposobem, ponieważ podczas publicznego dochodzenia ludzie mogą być zmuszeni do przybycia i zeznania. Podczas dochodzenia mogą po prostu powiedzieć„ nie, nie przychodzę ”i tak się dzieje”.

Dodaje: „Fakt, że jesteśmy tu 20 lat później, są pytania bez odpowiedzi, a terroryści wciąż przechodzą, wciąż mijają MI5, wciąż minęły MI6 i MI5, należy odpowiedzieć.

„Musimy mieć lepszy system i nie będąc uczciwym i otwartym na to, co wydarzyło się 20 lat temu, nie mamy żadnego mechanizmu.

„Nadal ci sami ludzie podejmują te same decyzje, które pozwoliły MSK (Mohammed Sidique Khan) na przejście i pozwoliło Manchester Arena Attack i Atak Westminster Bridge. Wciąż są ci sami ludzie, wciąż te same procesy. Procesy muszą się zmienić”.

Mówiąc o ostatnich 20 latach, Graham mówi: „Mamy szczęście mieć córkę, a także mamy dwa najwspanialsze wnuki. Ale powinniśmy mieć syna, a on powinien mieć swoją rodzinę.

„I nie powinienem rozmawiać z tobą. Powinienem być w domu w tym czasie, jeść obiad lub iść do pubu z Davidem, i nie można opisać uczucia zamordowania syna w taki bezsensowny sposób”.

„Odporność była tak inspirująca, jak atak był upiorny”

„Przede wszystkim moje myśli dotyczą rodzin 52 osób, które straciły życie, a także ponad 700, którzy zostali ranni, niektórzy z nich przerażająco poważnie”, mówi komisarz policji Metropolitan Sir Mark Rowley.

Płaca także hołd tym, którzy wystąpili w tym dniu, jak Paul Dadge, i służbami ratunkowymi, które, jak twierdzi, działały „wyjątkowo”, aby pomóc innym.

„Oni, rodziny i ofiary – uderza mnie to, jak wciąż noszą skutki tego dnia do dziś i przez resztę życia”, dodaje, mówiąc, że nadal możesz zobaczyć „ciężki ciężar”, który wielu z nich ma 20 lat później.

Komisarz, który był wówczas starszym oficerem w Surrey, mówi, że pamięta „powolny horror” obserwowania jako śledztwa i zgłaszania, co się stało.

„Sposób, w jaki wszyscy wystąpili naprzód, odwaga… Odporność była tak inspirująca, jak atak był upiorny”.

Mówi, że ataki doprowadziły do ​​„masowych zmian” w pracy przeciwdziałania terroryzmowi, aby lepiej chronić społeczeństwo.

„Pierwsze były zmiany, które przyniosły policję i nasze usługi bezpieczeństwa, szczególnie MI5, znacznie bardziej blisko siebie, dzięki czemu mamy teraz najbliższe wspólne ustalenia dotyczące operacji w dowolnym miejscu na świecie” – mówi.

„Po drugie, praca przeciwdziałania terroryzmowi stała się czymś, co nie chodziło tylko o to, co miało miejsce w Londynie, a sieć została zbudowana z bazami we wszystkich regionach w całym kraju”.

Dodaje, że jednostka ma teraz zasięg „znacznie silniejszy i znacznie bardziej skuteczny w ochronie społeczności niż przed tym dniem”.

Zapytany o osoby, które mogą teraz czuć się zagrożone przez podobne ataki, mówi, że społeczeństwo „niezwykłych ludzi ciężko pracujących z dnia na dzień, aby cię chronić”, a usługi policyjne i bezpieczeństwa wzmocniły się z powodu doświadczeń takich jak bombardowania 7/7.

„Wysiłki wszystkich tych, którzy byli zaangażowani tego dnia… że wszyscy żywi się dziś… (i daje nam) jedno z najsilniejszych i najskuteczniejszych podejść zapobiegawczych, jakie możesz mieć” – mówi.

„Ale niestety jesteśmy w trudnych czasach i żaden system nigdy nie będzie doskonały” – dodaje, ale podsumowuje, mówiąc, że społeczności można „zapewnić niesamowitą pracę, która się dzieje”.