Nowy przywódca Syrii zwraca się do całkowicie rozbitego narodu: „To wszystko ruiny – od czego w ogóle zaczniemy?” | Wiadomości ze świata

Przejechaliśmy kręgosłup Syrii, na północ od Damaszku, przez Homs i Hama do Aleppo, a następnie na południowy zachód, przez miasta i wsie południowego Idlib.

Skala zniszczeń jest niemal niemożliwa do zrozumienia. Tak, w centrach miast toczy się codzienne życie, targi i tętniące życiem życie handlowe.

Ale są też miasta duchy, ciągnące się milą za milą, gdzie toczyły się walki o linie frontu, opuszczone pozycje, czołgi pozostawione do zgnicia i pola minowe okaleczone.

Wypatroszone zwłoki milionów domów, oznaka straszliwej siły ognia, rosyjskie naloty i bomby beczkowe Assada rzucone w stronę życia cywilnego.

W tym czasie jedenaście milionów ludzi opuściło swoje domy Syrii 13-letnia wojna domowa. To gruz i pył, który po sobie zostawili.

Kafr Nabl było miastem aktywistów w południowym Idlibie, znanym w pierwszych latach wojny jako serce rewolucji.

Teraz nie ma tu żywej duszy, ale artyści graffiti przetrwali od upadku reżimu i pozostawili uroczyste przesłanie: „Rewolucja to idea. Kafr Nabl jest wolny!”

Na pobliskim wzgórzu Um Abdo i jej mąż Abu Abdo są zajęci przycinaniem drzew oliwnych w pobliżu irańskiego stanowiska, a wcześniej ich domu.

„Jak będziemy w stanie odbudować sytuację, jeśli nie będziemy mieli co jeść” – mówi ze łzami w oczach Um Abdo. „Spójrz za mnie, to wszystko ruiny. Od czego w ogóle zaczniemy?”

Wydaje się bardziej zaniepokojona zniszczeniem jej drzew oliwnych i figowych niż swoim domem. Są starszym małżeństwem, które przeżyło piekło.

Um Abdo wymienia trzydziestu członków rodziny, którzy zginęli podczas wojny, większość z nich, w tym jej dwaj bracia, od bomb beczkowych. Jej mąż spędził w więzieniu trzy lata.

Kiedy wyszedł, zastał zniszczoną wioskę i rodzinę mieszkającą w obozach dla przesiedleńców.

Teraz Asada już nie mapostanowili spróbować życia w domu, wśród drzew oliwnych i małego, szarego szczeniaka.

Ich synowie walczą z HTS, a oni są fanami jej przywódcy Ahmada al Sharaa. „To porządny człowiek o świetnych manierach” – mówi Um Abdo.

„Człowiek religijny, człowiek mający zasady moralne. Wszystko w nim jest moralne. Jeśli przejmie władzę, w całym kraju będzie dobrze”.

Mężczyzna, którego spotykamy, próbując naprawić swój motocykl, mówi: „Gdziekolwiek jest, jest bezpieczeństwo. Wszystko jest w porządku.

„Nie ma ego. Nie jest rygorystyczny. Nie mówi na przykład: „wykonaj egzekucję tego gościa, wykonaj egzekucję tamtego”. Nic takiego.

„On nie chodzi i nie mówi, że nie wolno palić, wszyscy palimy, wszystko w porządku!”

To wiadomość, którą słyszymy wielokrotnie, że al Sharaa zapewniła stabilność w Idlib. Aby nawet ci, którzy żyją w ogromnych obozach dla przesiedleńców wokół Idlib, czuli się bezpiecznie dzięki jego Rządowi Zbawienia.

Przeczytaj więcej:
W fabrykach narkotyków, które finansowały Assada
Brytyjscy dyplomaci rozmawiają z liderem HTS

Jednym z jego charakterystycznych osiągnięć w Idlib było zaprzestanie walk między walczącymi frakcjami i podporządkowanie ich jednej władzy. Jego wyzwaniem jest teraz zrobienie tego samego w całej Syrii.

Pozostaje poszukiwanym terrorystą, za którego głowę wyznaczono nagrodę w wysokości 10 000 dolarów. Był dżihadystą tworzącym siatkę Al-Kaidy w Syrii, ale twierdzi, że się zmienił.

Idlib jest zarządzane zgodnie z prawem szariatu, ale wydaje się sugerować, że nie będzie tak obowiązywać w całym kraju. Dość powiedzieć, że zależy to od tego, co robi, a nie od tego, co mówi.

Boleśnie jasne jest, że mierzy się z całkowicie rozbitym narodem. Gdy jedziemy w stronę Idlib, przez zbombardowane ulice zmierza w naszą stronę furgonetka wyładowana dobytkiem rodzinnym.

W środku pytamy matkę, jakie ma plany. Chce wrócić do swojego domu, mimo że jest zniszczony. Ma ze sobą namiot dla swojej rodziny, małego chłopca i dziewczynki.

Jej mąż został aresztowany dziewięć lat temu i osadzony w więzieniu Sednaya. W zeszłym tygodniu dowiedziała się, że nie żyje.

„Oślepłam od płaczu” – mówi. „Zabili go po torturowaniu i głodzeniu. Czy znasz te żelazne prasy, których używali?

„Mój syn miał zaledwie rok, kiedy go zabrali. Nic nie wie o swoim ojcu”.

Syn próbuje ją uspokoić. „Cicho, delikatnie” – szepcze, gdy ona szlocha.

Ma dopiero dziesięć lat. Nie powinien tego robić.