Ogromne dzikie tury bydlęce mają zostać „wskrzeszone z martwych” po 400 latach wyginięcia w Europie, aby ponownie zdziczeć wyżyny w pobliżu Loch Ness.
Ambitny projekt ponownego zdziczenia rozpoczęty przez Trees for Life ma na celu wprowadzenie po raz pierwszy w 2026 roku do Wielkiej Brytanii rasy dzikiego przodka całego bydła domowego, zwanej tauros.
Muskularne tauro o długich rogach hodowano tak, aby było jak najbardziej podobne do starożytnych turów – mega roślinożerców – które przez tysiąclecia odgrywały kluczową rolę w kształtowaniu krajobrazów i zwiększaniu różnorodności biologicznej w całej Europie, w tym w Szkocji.
Celem tej organizacji charytatywnej jest wprowadzenie w ciągu dwóch lat stada liczącego do 15 tauro z Holandii do swojej posiadłości Dundreggan o powierzchni 4000 hektarów w pobliżu Loch Ness.
Mamy nadzieję, że projekt badań naukowych zwiększy różnorodność biologiczną i stworzy możliwości dla ludzi, w tym w zakresie edukacji i ekoturystyki.
Steve Micklewright, dyrektor naczelny Trees for Life, powiedział: „Wprowadzenie do Highlands tauropodobnych turów cztery wieki po wyginięciu ich dzikich przodków ponownie wypełni istotną, ale pustą niszę ekologiczną – umożliwiając nam zbadanie, w jaki sposób te niezwykłe dzikie bydło może być potężnym sojusznikiem w walce z katastrofami związanymi z naturą i klimatem.
„Nasz projekt Tauros polega na patrzeniu w przyszłość i uczeniu się z przeszłości podczas przywracania bogatych w przyrodę krajobrazów, które wspierają dziką przyrodę i ludzi oraz są odporne na przyszłe wyzwania środowiskowe.
„Chcemy również dać ludziom szansę doświadczyć w bezpieczny sposób zachwytu i zachwytu nad zbliżeniem się do zwierzęcia, które wydaje się naprawdę dzikie”.
Trees for Life zamierza wypuścić małe stado w sposób, który pozwoli taurom zachowywać się tak naturalnie, jak to możliwe, i który zrównoważy korzyści związane z ponownym dzikim z ochroną odradzających się ekosystemów.
Pięcioletni projekt będzie ściśle przestrzegał wymogów prawnych i wymogów dotyczących dobrostanu zwierząt związanych z hodowlą bydła.
Tauros będą traktowane jak zwierzęta hodowlane, ale będą prowadzić możliwie dzikie życie.
Oznakowanie i protokoły bezpieczeństwa pozwolą ludziom spotkać się z nimi w zarządzany sposób.
Tury przemierzały niegdyś dużą część Europy jako gatunek kluczowy, zapewniający bogatą mozaikę siedlisk, w tym łąki, lasy i tereny podmokłe.
Zwierzęta są przedstawione na petroglifach z doliny Côa sprzed 30 000 lat.
Jeden z największych ssaków lądowych w Europie – i najcięższy po mamucie włochatym i nosorożcu włochatym – tur zniknął z Wielkiej Brytanii około 1300 roku p.n.e.
Później wymarły na całym świecie w wyniku utraty siedlisk i polowań, kiedy ostatni tur wymarł w Polsce w 1627 roku.
Jednakże DNA tura przetrwało w wielu starożytnych, oryginalnych rasach bydła.
Wyjątkową cechą taurosów jest „odmiana krzyżowa”, aby genetycznie replikować, przypominać i zachowywać się jak tura tak blisko, jak to możliwe.
Naukowcy z Holandii starają się przywrócić do życia tury od początku XXI wieku, krzyżując starożytne rasy bydła, które są genetycznie i fizycznie najbliżej tura. Pomogło w tym pierwsze sekwencjonowanie całego genomu tura przeprowadzone w 2011 roku.
Tauros, choć zaliczany do bydła domowego, nie ma odpowiednika wśród innych ras.
Byki osiągają do 180 cm, a krowy do 150 cm w kłębie, wielkością zbliżoną do tura. Mogą żyć w różnorodnych warunkach środowiskowych, przy minimalnej interwencji człowieka.
Badania prowadzone w Europie pokazują, że współcześni następcy tura mogą pomóc w tworzeniu wyjątkowo bogatych siedlisk dla dzikich zwierząt dzięki swoim rozmiarom i zachowaniu – są większe i bardziej aktywne niż inne bydło oraz bardziej dramatycznie wchodzą w interakcję ze środowiskiem.
Stada tauro przemieszczają się po krajobrazach w grupach społecznych, w naturalny sposób intensywnie pasąc niektóre obszary, pozostawiając inne nietknięte.
Tworzy to mozaikę siedlisk, które przynoszą korzyści szerokiej gamie roślin i zwierząt, zwiększają różnorodność gatunków i pochłaniają dwutlenek węgla.
Jednym z ekologicznych rozwiązań zmieniających reguły gry jest tworzenie przez tauros „byków” – misek w ziemi wycinanych przez rujnowanie byków za pomocą rogów i kopyt lub poprzez wzmacnianie mięśni szyi poprzez uderzanie głową o jedną ze ścian jamy.
Bullpity tworzą mikrosiedliska, w których żyją bezkręgowce, małe ssaki i ptaki, a także umożliwiają zadomowienie się pionierskich gatunków roślin.
Obornik Tauros pomaga zapewnić zdrową glebę i wspiera bezkręgowce, które z kolei są zjadane przez ptaki, małe ssaki i gady. Nasiona przenoszone są przez sierść bydła.
W Europie kontynentalnej, w Holandii, Czechach, Chorwacji, Hiszpanii i Portugalii żyje już kilkaset tauro.
Chociaż żadne duże zwierzę – od jeleni po inne rasy bydła – nie jest całkowicie wolne od ryzyka, ludzie mogą bezpiecznie współistnieć z taurosami, pod warunkiem zachowania odpowiednich środków ostrożności, edukacji publicznej na temat poszanowania ich przestrzeni i dobrego zarządzania stadem.
Tauros są znane z tego, że są spokojne, zwłaszcza w stosunku do ludzi, i zostały wyhodowane z ras bydła, które nie są nienaturalnie agresywne.
Będąc krzyżówką bydła, tauros można legalnie importować do Wielkiej Brytanii.
Publikacja nastąpi po kolejnym roku prac nad projektem, obejmujących badania, szczegółowe oceny siedlisk i zapewnienie pełnego finansowania.
Więcej informacji można znaleźć na stronie Treesforlife.org.uk/tauros.
