Freddie uwiodła planetę… ale pomoc na żywo była o wiele większa niż królowa | Wielka Brytania | Aktualności

W przeszłości zmienia się za każdym razem, gdy je opowiadamy. Narracja meandrów według tego, kto to opowiada. Jeśli kupisz wersję przedstawioną w filmie fabularnym 2018 Bohemian Rhapsody, globalna szafa grająca Boba Geldofa była triumfem dla Queen z wyłączeniem wszystkich innych. Jeśli byłeś na stadionie Wembley cztery dekady temu dzisiaj 13 lipca 1985 r., Podobnie jak ja, lub jeśli oglądałeś koncert w telewizji, pamiętasz dzień muzycznego entuzjazmu, którego świat nigdy nie widział.

Być może pamiętasz, że Freddie Mercury i jego zespół byli najgłośniejsi, najbardziej dominujący, ale że Bowie ukradł serial; Simon Le Bon z Durana Durana śpiewał nutę, która wciąż rozbrzmiewa; że Bono i U2 przekroczyli Rubikon i stały się gwiazdami. Być może przeczytałeś i pochłonąłeś wszystko, co zostało później ujawnione, ale dałeś Sirowi Bobowi wątpliwości, ponieważ coś zrobił, zszedł z tyłu, podnieśli wszystkie miliony funtów i faktycznie uratował życie. To nie było nic.

Może nie chciałeś zbyt wiele myśleć o tym, co naprawdę się działo. Być może twoje pamięć powtarza Jagger i Bowie tańczą na ulicy.

Możesz zebrać się na wspomnienie dźwięku upadku na WHO; z mikrofonu zawodzącego McCartneya podczas pierwszych dwóch minut swojego pierwszego występu na żywo od czasu zabójstwa Johna Lennona pięć lat wcześniej; lub na Phila Collinsa, który łapiąc Concorde, by bębnić na zjednoczony Led Zeppelin, nie do końca skutecznie.

Lub być może zapomniałeś o tych rzeczach. Czterdzieści lat to 40 lat. Wspomnienia zanikały, więc na żywo pomocniło tak, jak mówią, że tak było? Czy to wszystko było złamane?

Jego legenda była tak często zinterpretowana, ponieważ została wystawiona, że jego rzeczywistość jest prawie utracona na skrawanie czasu. Ale powinniśmy się zmusić. Globalna szafa grająca nigdy nie była przytulną historią bajki, jaką wydawała się być. Nawet przemysł muzyczny, dla którego wydarzenie oznaczało bezprecedensowy rozgłos, nie żył długo i szczęśliwie. Dzięki w dużej mierze spędzonym aktom dziedzictwa na żywo, które miałyby miejsce w centrum uwagi, podobnie jak wielu dzisiaj, mnóstwo ekscytujących artystów nowej generacji walczyły i często nie udało się zdobyć przyczółka w branży.

Na żywo na żywo na stadionie Wembley Stadium i kolejne 90 000 na stadionie John F. Kennedy w Filadelfii, Live Aid miała szacunkową publiczność telewizyjną wynoszącą 1,5 miliarda w 110 krajach. Chociaż podniosła zarówno świadomość, jak i bardzo potrzebne fundusze, jest oskarżony o niewłaściwe skierowanie pieniędzy, o wzmocnienie białego zachodniego Zbawiciela, a nawet za patronowanie całego kontynentu afrykańskiego.

Wywołał przemysł Save Africa, który ożywił widmo kolonializmu i imperium i uważa się, że zrobił więcej dla profilu artystów performatorów niż w celu rozwiązania kryzysu humanitarnego. Ponieważ podniesione miliony nie doprowadziły do trwałej pozytywnej zmiany.

Można było, jak twierdziło, być uważane za „rozwiązanie pomocy zespołowej”: tymczasowe lekarstwo na bezpośredni problem, który nie poradził sobie z korzeniem lub ciągłymi przyczynami ubóstwa i głodu. Twierdzono ponadto, że głód był stworzony przez człowieka.

Samoloty rządowe najwyraźniej napalały farmę rebeliantów. W regionie od dawna zarysowanym suszy głód z 1984 r. Był, nalegał, bardziej polityczny niż akt Boga. Brutalny dyktator Etiopii Mengistu Haile Mariam został oskarżony o użycie funduszy na pomoc na żywo do zakupu broni od Rosja. Etiopia była w tym czasie trzecim najbiedniejszym krajem na ziemi. Dlaczego nagle miał największą, najlepiej oszukaną armię w Afryce?

Organizatorzy Live Aid zostali również oskarżeni o pomoc w utrwalaniu Holokaustu przeciwko Erytreiowi Niezależności Fighters. Geldof był błagany, aby nie uwolnić żadnych pieniędzy, dopóki nie jest niezawodna infrastruktura, aby uzyskać pomoc bezpośrednio tym, którzy jej potrzebowali, była mocno na miejscu.

Zwolnił niezależnie od tego, nawet żartując z tytułu z diabłem. Mengistu, obecnie 88, uciekł do Zimbabwe w maju 1991 r. Jego rząd jest odpowiedzialny za śmierć do dwóch milionów Etiopczyków. Większość z nich zmarła podczas głodu 1983-1985. In Absentia został uznany za winnego ludobójstwa.

Wiedząc o tym wszystkim, czy lepiej byłoby oddać się pamięci, ponowne ocenianie pomocy na żywo jako niefortunne akcesorium człowieka do człowieka i wysyłanie jej z powrotem do błędnej, mniej poinformowanej przeszłości tam, gdzie należy?

Nie powiedziałbym. I mówię to z powodu muzyki. Ze względu na siebie muzyka zasługuje na świętowanie jako element, który zebrał świat we wspólnej sprawie, jak nigdy wcześniej nie miało miejsca. Jeśli przerażający głód był szybkim, muzyka była przyczyną pomocy na żywo. I to było oczywiste. Co jeszcze ma zdolność mieszania emocji i umysłów, indywidualnie i zbiorowo, oraz ożywienia mas, jak to zrobił?

Muzyka, wiemy, wzbogaca życie, przyczyniając się do zjawiska ludzkiego kwitnienia. Poprawia wspólne doświadczenia, zachęca do solidarności i promuje podobieństwo afirmingowe.

Jako cenna siła wiążąca w różnych różnicach społecznych, kulturowych i politycznych, jest niezrównana. Ponadto, niezależnie od tego, czy nam się to podoba, czy nie, supergwiazda rocka jest ostatnią wielką fascynującą postacią naszych czasów.

Więc dzisiaj przeżyję bez wstydu, moje osobiste wspomnienia z pomocy na żywo.

Jazda z Roehampton do Wembleya w buta basisty WHO Johna Entwistle Convertible Rolls Royce ze swoim irlandzkim wilkiem, trafnie nazwany idealnie pasuje. (Zatrzymałem się z Johnem i jego żoną Maxene, na ich miejscu w noc przed koncertem. Było nas wielu, którzy zmieścili się w samochodzie, a jedyne miejsce, w którym mogliby mnie dopasować, było w but z napadami!).

Z Elton John Gotowanie grilla w śmierdzącym zakątku strefy za kulisami, ponieważ nie podobało mu się pop-up Hard Rock Café’s Burgers and Fries. Prowizorycznego studia fotografa Davida Baileya. Ego sprawdzonych przy drzwiach. Czarnuchów i mroźń wśród niektórych członków zespołu, a także cała koleżeństwo i miłość.

Stojąc tam, obserwując artystów, którzy grali Wembley – Status quo, Dire Straits, George Michael, Sting, Alison Moyet, The Style Council, Ultravox, Spandau Ballet – tak wielu innych najwyższych wykonawców zalało mi głowę. Alex Harvey, wielki glam rocker rewelacyjnego Alexa Harveya Band. Ian Dury i Blockheads, The Rolling Stones, Syd Barrett z Pink Floyd, Ziggy i Pająki. Widziałem, a może widziałeś, Freddie Mercury pasuje do nich wszystkich.

To, co pokazał tego dnia, było instynktowną gwiazdą. Wyczarował i nakazał dreszczyk emocji w sprawie narodzin. To było tak, jakby studiował i wchłonął najlepiej strzeżone tajemnice każdego ostatecznego artysty, który poszedł przed nim.

Tego dnia uwiodł planetę. Istnieje tendencja do patrzenia wstecz na pomoc na żywo i widzieć ją bardziej niż była. Globalny koncert wystawiony wbrew wszystkim technicznym szansom, dla graczy był to zasadniczo nie więcej niż wielki dzień. To, że zdobyło ogromne kwoty dla głodujących mas, wydawało się wówczas prawie przypadkowe.

Możemy tego nie chcieć, ale teraz wiemy lepiej.