Jedną rzeczą dla działaczy laburzystów byłoby zaangażowanie się w wybory prezydenckie w USA, kiedy Sir Keira Starmerapartia była w opozycji.
To zupełnie inna sprawa, gdy jest się w rządzie. Nic dziwnego, że Zespół Trumpa płacze z powodu „zagranicznej ingerencji”, gdy pomagają Partii Pracy Kamala Harris kampania.
No cóż, Partia Pracy jest ideologicznie bliższa Demokratom. Z grubsza, Torysi są bliższe Republikanom, chociaż powiązanie to jest węższe.
Jednak będąc w rządzie, machina partyjna musi być wyjątkowo czuła, zwłaszcza przy tak ciasnych sondażach, jak obecnie w Stanach.
To prawda, urzędnicy Partii Pracy mówią, że będą współpracować z kimkolwiek, kto wygra w listopadzie. W tym celu, Ministrze Spraw Zagranicznych Dawid Lammy zwrócił się do osobistości Partii Republikańskiej, podczas gdy Sir Keir odbył pozornie konstruktywną kolację z byłym prezydentem.
Jednak – po tym załamaniu – mniejszym pytaniem jest, czy Partia Pracy będzie nadal dobrze współpracować z przyszłą administracją Trumpa, niż czy przyszła administracja Trumpa będzie dobrze współpracować z Partią Pracy.
Biorąc pod uwagę zauważalną nieprzewidywalność Trumpa, jest to ogromne ryzyko, ale wszyscy polegamy na silnych więziach Wielkiej Brytanii i USA. Wschodząca strona wojownicza Chinypo pierwsze, żąda jeszcze większej współpracy brytyjsko-amerykańskiej.
Zamiast tego mamy ministra spraw zagranicznych, który kiedyś ostro krytykował Trumpa, a teraz najwyraźniej kłania się Pekinowi.
Tymczasem, pomimo zabiegów Sir Keira skierowanych do Brukseli, Stany Zjednoczone są nadal najważniejszym partnerem gospodarczym i obronnym Wielkiej Brytanii. UE wyjaśniła również, że nie pozwoli Wielkiej Brytanii na „wybieranie wiśni”.
w tym Nigela Farage’a może być jedyną osobą, która może załagodzić sytuację, biorąc pod uwagę jego przyjaźń z Trumpem i głęboką wiedzę o zespole Trumpa.
Jaką ironią byłoby, gdyby porzuciwszy stosunki brytyjsko-amerykańskie, Partia Pracy musiała zjeść skromne ciasto i skorzystać z usług Reforma Wielkiej Brytanii przywódca, który pomoże rozwiązać dyplomatyczny spór, na który zrodziła się Partia Pracy?
Nic nie powinno podważać więzi, które łączą Londyn I Waszyngton. Choć ci aktywiści byli na wyciągnięcie ręki, Partia Pracy musiała trzymać to w ryzach.
Nigela Farage’a wówczas może okazać się jedyną osobą zdolną do uporządkowania głupiego i niepotrzebnego bałaganu popełnionego przez rząd i partię, która powinna była wiedzieć lepiej.
