Madeleine McCann podejrzewa, że ​​Christian Brueckner przerywa ciszę, odpowiadając na 4 słowa | Świat | Aktualności

Christiana Brueckneragłówny podejrzany w Madeleine McCannzniknięcia dziecka, przerwał milczenie, zaprzeczając jakiejkolwiek roli w porwaniu malucha, dosadną, składającą się z czterech słów ripostą: „Nie, oczywiście, że nie”. Brueckneralat 48, skazany gwałciciel i przestępca seksualny wobec dzieci, którego ruchy są ściśle monitorowane przez brytyjskich i niemieckich śledczych, stanowczo zaprzeczył jakiemukolwiek powiązaniu w wywiadzie z niezależnym dziennikarzem na początku tego miesiąca.

Do spotkania doszło w restauracji w niemieckiej Kilonii, kilka dni po zwolnieniu Bruecknera z siedmioletniego więzienia za zgwałcenie 72-letniej Amerykanki w Portugalia. Rozczochrany, ubrany w pogniecioną koszulę, wytartą kurtkę i kapelusz, Brueckner zamówił sznycel i piwo, po czym odmówił dalszych wyjaśnień na temat zaprzeczenia.

Zamiast tego starał się przedstawić siebie jako ofiarę prześladowaną przez państwo, śledzoną przez policję, odrzucaną przez społeczności i prześladowaną przez media.

Oskarżył prokuratorów pod przewodnictwem Hansa-Christiana Woltersa oraz niemiecką policję federalną – BKA – o wymyślenie „widmowego złego faceta”, który miał go wrobić, twierdząc, że chcieli jego śmierci, aby uciszyć jego głos.

Powiedział dziennikarzowi Robowi Hyde’owi: „Stworzyli widmo i do tego widma dodali imię Christian Brueckner. Ale ja nie jestem tym człowiekiem”.

Zniknięcie Madeleine z apartamentu wakacyjnego w Praia da Luz 3 maja 2007 r.

Wolters, który kierował śledztwem, utrzymuje, że Brueckner jest jedynym podejrzanym, co ma poparcie w „mocnych dowodach”, choć żaden nie pojawił się publicznie.

W tym czasie Brueckner grasował po Algarve. Połączony z nim telefon komórkowy zadzwonił tej pamiętnej nocy w pobliżu kurortu Ocean Club.

Prokuratorzy ścigają się z czasem – przepisy dotyczące podwójnego zagrożenia dają tylko jedną szansę na postawienie zarzutów w ramach wezwania do działania, zanim trop stanie się niewidoczny.

Chociaż Brueckner jest bezpłatny, ma elektroniczną opaskę na kostce monitorowaną z Wiesbaden.

Narzekał, że „brzęczy bez powodu” i twierdził, że funkcjonariusze BKA nieustannie go tropią – do hoteli, schronisk dla bezdomnych, a nawet wtedy, gdy spał na świeżym powietrzu.

Twierdził również, że dziennikarze również go prześladują, a fora internetowe podają miejsce jego pobytu.

Jego prawnicy, Friedrich Fulscher i Philipp Marquardt, uznali inwigilację za nękanie naruszające prawa człowieka i proponowali mu tymczasową ucieczkę z Niemiec, aby uniknąć publicznego jadu.

Brueckner krąży pomiędzy hostelami i niedrogimi hotelami, przewożony przez władze w celu jego ochrony, gdy wzbiera w nim gniew.

W Neumünster hejtowano na niego, gdy nosił sztuczną brodę i błagał o resztki; Radni wezwali mieszkańców do przypięcia jego zdjęcia i poinformowania bezbronnych sąsiadów.

Utrzymuje się z datków państwowych – 1000 euro miesięcznie w przypadku bezdomności, 550 euro w przypadku zakwaterowania.

Gdy Hyde odchodził, Brueckner ujawnił plany dotyczące Berlina – i porzucił wzmiankę o całkowitym zniknięciu.

W kartotece Bruecknera znajdują się wyroki skazujące za gwałt, znęcanie się nad dziećmi i nieprzyzwoite obnażanie się.

Został oskarżony o zgwałcenie irlandzkiej turystki Hazel Behan w 2004 roku i sfilmowanie napaści na nastolatkę, ale sąd w Brunszwiku uniewinnił go z powodu błędów proceduralnych.

Przesłuchanie zamieniło się w farsę. Sędzia Ute Insa Engemann powołała się na stronniczość za krzyczenie na świadków oskarżenia, uchylenie nakazu Bruecknera w połowie procesu – co prokuratorzy uznali za domniemanie niewinności – i zmuszenie zapłakanej młodej ofiary do odtworzenia w sądzie aktów seksualnych.

Brueckner okrzyknął ją „niezwykle sprawiedliwą”, odrzucając śledztwo jako „wielkie przedstawienie”, które ma go zdemonizować.