Pożegnanie z ostatnim z nielicznych … nie zobaczymy ich jak ponownie | Wielka Brytania | Aktualności

Śmierć Jana „Paddy’ego” Hemingwaya reprezentuje nic innego jak zamknięcie rozdziału w historii tego narodu. Żaden z 2937 lotników – głównie Brytyjczyków, ale w tym prawie 700 z narodów Wspólnoty Narodów i Alianckich – nie przyznał Bitwy o Wielką Brytanię za latanie z Luftwaffe latem 1940 r., Jest teraz z nami. W maju zaznaczamy 80. rocznicę VE-Day, ale uczciwe jest sugerować, że bez bitwy o Wielką Brytanię i odwagę takich ludzi, jak Paddy Hemingway, nie było zwycięstwa i nie ma VE-Day.

Hemingway pozostał całkowicie skromny w swoim wkładu, ale jest kwestią, że poleciał z RAF pierwszego dnia drugiej wojny światowej i nadal służył, gdy Niemcy poddały się, polegając na tym, że przeleciał zarówno Spitfires, jak i Hurricanes w niektórych najbardziej ujmujących dniach narodu.

Urodzony w Dublinie, po opuszczeniu szkoły, jego ojciec Basil zauważył reklamę RAF i udał się do Londynu, gdzie otrzymał krótką komisję służby, zanim został wysłany do 85 eskadry w RAF Debden, Essex, w grudniu 1938 r., Aby latać huraganami. W końcu przeszedł na emeryturę w wieku 55 lat jako kapitan grupy na pokojową emeryturę, początkowo w Wiltshire. „Jestem tutaj, ponieważ miałem trochę oszałamiającego szczęścia”, tak to ujął. Rzeczywiście, po czterech razy zestrzelono katastrofę lotniczą, niewiele jest wątpić w jego szczęście. Ale w rzeczywistości naród miał szczęście, że ludzie tacy jak Paddy zastanawiali się nad tym, kiedy nadejdzie.

Kiedy w latach siedemdziesiątych zacząłem badać życie i historie ludzi, których Winston Churchill słynie jako „nieliczni” (ze słynnego przemówienia premiera, w którym tak silnie zauważył: „Nigdy w dziedzinie ludzkiego konfliktu nie było tak wiele należnych tak wielu”) wówczas wielu ocalałych z bitwy.

Przez dziesięciolecia przeprowadziłem wywiady ponad 100 z nich. Wielu zostało przyjaciółmi. Inne spotkałem na zjazdach, premiery książek, pomniki i wydarzenia, takie jak otwarcia muzealne.

Paddy nie był jednak wśród tych, którzy uczestniczyli w takich rzeczach. Rzeczywiście, gdyby ktoś próbował go poszukać w latach 70. i 80. poprzez Battle of Britain Fighter Association, zostałby wyciągnięty pusty. Nie był członkiem. W przeważającej części, którzy przeżyli „nieliczni”, dołączyli do stowarzyszenia. To był ich bardzo ekskluzywny klub. Ale to nie było dla Paddy. Mój zmarły kolega, historyk i autor dr Alfreda Price’a, odkrył to, gdy próbował skontaktować się z Paddy, badając szczegółową historię 18 sierpnia 1940 r., Znaną od czasu „najtrudniejszego dnia” zaciekłości walki. Był to dzień, w którym Paddy zestrzelono przez Niemców podczas najtrudniejszego dnia bitwy i zmuszony do ratowania jego dotkniętego huraganu.

Alfred powiedział mi później: „Obawiam się, że musiał zmarł, ponieważ po prostu nie mogę go znaleźć”. Prawda jest taka, że ​​Paddy nie chciał być szczególnie znaleziony. Był szczęśliwy, żyjąc w anonimowości. W ostatnich latach, gdy różne bitwy o Wielkiej Brytanii zmarły, jeden lub drugi z ich liczby zostanie wyróżniony jako prawdopodobny ostatni człowiek stojący w tym, co stało się dość męczącym ostatnim wezwaniem do walki. Dopiero wtedy znaleziono to, że Paddy. Mieszkał cicho na emeryturze w domu opieki w swojej rodzinnej Irlandii, narodzie, w którym urodził się 17 lipca 1919 r.. Gdy zbliżył się do swojego stulecia, w końcu przyjął się celebrowany i fetowany jako ostatnia ocalała bitwa o Wielką Brytanię, gdy – choć być może nadal nieco niechętnie – zaakceptował uznanie, na które bardzo zasługiwał.

Jego skromność i chęć pozostania z dala od reflektorów na bok, to jego były dowódca, zmarły kapitan grupy Peter Townsend, który wyjaśnił mi w latach 90.: „Hemingway był dla mnie niezbędny, kiedy postanowiłem ponownie uformować 85 eskadry w RAF Debden wiosną 1940 r. Jego doświadczenie było kluczowe w tworzeniu spójnej i skutecznej jednostki walki o nadchodzącą bitwę. ”

Townsend, z którym wtedy pracowałem nad projektem książkowym o eskadrze nr 85 w 1940 r., Pisał biografie miniatur mężczyzn pod jego dowództwem. Niestety, nigdy nie ukończył swojego utworu na Paddy przed własną śmiercią w 1995 roku. Ale powiedział mi: „Był solidnie wiarygodny. W skrobaniu wiedziałem, że będzie miał moje plecy, a jego umiejętności i Irish Luck prawdopodobnie nas wyciągną”.

Podejrzewam, że kapitan grupy John „Paddy” Hemingway DFC, jak się stał, w końcu zmarł w Irlandii w dniu św. Patryka w dojrzałym wieku 105 lat, łaskotałby ich oboje. Doświadczenie podczas walki we Francji było nieocenione dla Paddy i innych takich jak on, którzy przeżyli te desperackie bitwy prowadzące do Dunkierki. Nic nie liczyło się bardziej niż prawdziwe „ręce” walki z powietrzem. Nie można tego nauczyć z podręczników lub symulowanych walk psów i, o co chodziło o nauczenie się przetrwania.

Od samego początku jego doświadczenia bojowego Paddy szybko się nauczył. To był jeden powód, dla którego przeżył do końca wojny i dnia. Ponad Flanders 10 maja 1940 r. W dniu, w którym Niemcy wystrzeliły Blitzkrieg na Zachodzie, Paddy był w awangardzie obrońców RAF, przeciwdziałającą napaściowi Luftwaffe i udało się zastrzelić jednego z bombowców, a Heinkel 111. Tak się stało, że będzie to jedyne zwycięstwo, którym został przypisany, byłby przypisany. 3, 1941 r., A kolejny „uszkodzony” w nocy z 7 maja 1941 r. Są to przynajmniej jedyne potwierdzone zwycięstwa zarejestrowane na jego oficjalnej karcie Ministerstwa Air Ministry – chociaż kolejne badania dzieliło go w zniszczeniu Dorniera 17 11 maja 1940 r.

Ale według własnego uznania Paddy nigdy nie był zbytnio do utrzymywania wyników. Jednak pod koniec sierpnia 1940 r. Został już trzykrotnie zestrzelony podczas bitwy o Wielką Brytanię: po pierwsze, zmuszony wylądował po uszkodzeniu Flaka 11 maja 1940 r., A następnie po wystawieniu ratowania 18 sierpnia, a ponownie zabrany do jego spadochronu 26 sierpnia.

Jakby nie miał wystarczającego wypełnienia przygody i nieszczęścia, on i dwóch kolegów wpadli na złą pogodę 22 września 1940 r. Podczas patrolu i musieli zrobić przymusowe lądowanie.

Z jego „zabijania” nie był asem (pięć zwycięstw było wymaganych dla tego sobriquet), ale miał więcej niż imponujący rekord w porównaniu z wieloma innymi pilotami bitwy o Wielką Brytanię, którzy nigdy nie zdobyli ani jednego zwycięstwa. Niemniej jednak otrzymał wybitny krzyż latający w lipcu 1941 r. Za jego sprawność; To, podczas jego zaklęcia jako nocny pilot myśliwca. Paddy został wysłany, aby dowodzić eskadrą Spitfire (nr 43, „The Fighting Cocks”) w Europie w 1945 r., A 23 kwietnia 1945 r. Został ponownie zmuszony do ratowania po uderzeniu przez ogień naziemny.

Paddy walczył z Niemcami od pierwszego dnia swojej ofensywy z 1940 roku na Zachodzie, prawie aż do ostatnich dni Rzeszy Hitlera. Jako taki miał wszelkie powody, by być dumnym ze swojej służby i osiągnięć, a jednak postanowił nie mieszkać na nich ani nawet o nich mówić, a nawet był trochę ambiwalentny co do powodów walki. Był człowiekiem o kilku słowach i wielkiej skromności. Jego zdaniem „po prostu wykonał pracę”, jak powiedział w jednym z jego ostatnich wywiadów.

„Nie walczyłem o obronę, walczyłem z Niemcami. Chodziło o wykonanie pracy, za którą zostałem wyszkolony. Nie miałem załogi, to tylko ja, pojedynczy wojownik robił to, co miałem robić i 10 tego miesiąca, otrzymałeś zapłatę za to”. Odejście Paddy Hemingwaya widzi ostatni żywy link do tych, którzy latali i walczyli w bitwie o Wielką Brytanię, w taki sam sposób, jak śmierć „The Last Tommy”, Harry Patch, zamknęła zasłonę żywych doświadczeń z pierwszej wojny światowej.

Dla tych, takich jak ja, którzy zanurzyli się w badaniach tego tematu przez wiele dziesięcioleci, utrata namacalnego związku z 1940 r. Jest w jakiś sposób zdarzeniem epokowym. Ostatni z nielicznych może już nie być z nami, ale pamięć o osiągnięciach ludzi takich jak „Paddy” będzie żył wiecznie.

Jesteśmy biedniejsi w odejściu „Paddy’ego” Hemingwaya, ale cytując George’a Pattona, kiedy mówił o ludziach, którzy upadli w bitwie: „To głupie i złe, że opłakuje ludzi, którzy zmarli. Raczej podziękować Bogu, że tacy ludzie żyli”.

Leo McKinstry, felietonista Express i historyk

Osiągnięto przejmujący punkt orientacyjny. Ostatni z bitwy o brytyjskiej bohaterowie minęło. Smutek z powodu śmierci Paddy Hemingway jest mieszany z podziwem na jego odwagę. W najbardziej niebezpiecznej godzinie tego kraju on i jego koledzy z RAF byli wszystkim, co stali między narodowym przetrwaniem lub opóźnieniem nazistowskiego. Zjednoczone przez swoją męstwo w obliczu zniechęcających szans, wyłonili się triumfalnie z epickiego testu.

Przyczyna wolności zawdzięczała kolosalny dług Hemingwayu i resztę „nielicznych”, ponieważ stali się znani po hołdzie Winstona Churchilla, choć niektórzy lotnicy żartowali, że kiedy po raz pierwszy usłyszeli słowa premiera o „tak wielu zawodach przez tak wielu”, myśleli, że mówił o swoich rachunkach za bary. W tym samym duchu samozadowolenia Hemingway odmówił uznania swojego niezwykłego rekordu wojennego, w którym walczył od 1939 do 1945 roku i został czterokrotnie zestrzelony, dwa razy w przestrzeni dwóch tygodni podczas bitwy o Wielką Brytanię.

Nazwał siebie „szczęśliwym Irlandczykiem”, ale jego osiągnięcia było znacznie więcej niż szczęście. Był także wykwalifikowany, zaradny, twardy i zdeterminowany. Zrzedzony w Belgii w maju 1940 r. Przeszedł ponad 70 mil, aby dołączyć do swojej eskadry, pomimo poważnych ran w nogach. Podczas bitwy o Wielką Brytanię musiał ratować nad wybrzeżem Essex, kiedy jego huragan został uderzony i spędził ponad dwie godziny w mroźnych wodach, zanim został uratowany. Był naprawdę niezwykłym człowiekiem – i, w ramach wyjątkowej, rycerskiej bractwa, zmienił przebieg historii.