Wielka Brytania koronowana na „europejską stolicę imigracji” | Wielka Brytania | Aktualności

Brytania przyciągnęła więcej imigrantów niż jakikolwiek inny kraj europejski w 2023 rwynika z oficjalnych danych ukazujących skalę napływu osób do Wielkiej Brytanii.

Szacuje się, że w ciągu roku do Wielkiej Brytanii przybyło 1,27 miliona obcokrajowców, liczba mniej więcej równa populacji Birmingham.

Niemcy przyjęły około 1,22 mln migrantów, a za nimi plasuje się Hiszpania – 1,1 mln. Włochy odnotowały 378 000 przyjazdów, podczas gdy Francja odnotowała 295 000.

Liczby zostały określone przez Bibliotekę Izby Gmin w niedawnym raporcie badającym trendy migracyjne, w oparciu o dane Urzędu Statystyk Krajowych (ONS) i unijnej agencji Eurostat.

Niedawna jesień, ale porównania są ograniczone

Od tego czasu poziom imigracji do Wielkiej Brytanii spadł – do czerwca 2025 r. do Wielkiej Brytanii przybyło mniej niż 900 000 osób – podaje Daily Mail.

Jednak bezpośrednie porównania z krajami UE nie są już możliwe, ponieważ dane Eurostatu dla innych krajów nie były aktualizowane po 2023 r.

Pomimo niedawnego spadku podwyższony poziom migracji w Wielkiej Brytanii w ostatnich latach wzbudził zaniepokojenie analityków, którzy zauważają, że według raportu większość przybywających osób przybyła do kraju legalnie.

Obawy dotyczące legalnej migracji

Alp Mehmet z Migration Watch UK powiedział Daily Mail o czymś, co określił jako brytyjski system „miękkiego dotyku”, mówiąc: „W ciągu ostatnich pięciu lat przybyło ponad pięć milionów migrantów długoterminowych, czyli około dwadzieścia pięć razy więcej niż liczba osób, które nielegalnie przekroczyły kanał La Manche na małych łódkach.

„Przyjechali, ponieważ umożliwiliśmy im to, ponieważ będzie im lepiej i ponieważ wiedzą, że gdy już tu zostaną, prawdopodobnie będą mogli zostać.

„Dodając do tego dostępne wsparcie państwa, pojawia się pytanie: dlaczego nie mieliby przyjechać?”

Migracja netto jest również najwyższa

Dane dotyczące migracji netto, które mierzą różnicę między przyjazdami i wyjazdami, również plasują Wielką Brytanię na szczycie europejskiej tabeli.

W 2023 r. Wielka Brytania odnotowała saldo migracji na poziomie 897 000 w porównaniu z 793 000 w Niemczech, 616 000 w Hiszpanii, 334 000 we Włoszech i 218 000 we Francji.

Wielka Brytania stała się wiodącym kierunkiem podróży w Europie po wyprzedzeniu Niemiec, które wcześniej zajmowały tę pozycję przez wiele lat.

W 2009 r. saldo migracji do Niemiec wyniosło około 100 000, a następnie gwałtownie wzrosło, osiągając najwyższy poziom 1,27 mln w 2015 r.

W tym samym roku ówczesna kanclerz Angela Merkel otworzyła granice Niemiec dla dużej liczby osób ubiegających się o azyl, deklarując: „Wir schaffen das”, co można z grubsza przetłumaczyć jako „damy sobie radę”.

Brexit i zmiany polityczne

W następnym roku Wielka Brytania zagłosowała za opuszczeniem UE, co jest powszechnie interpretowane jako odrzucenie masowej migracji.

Jednak do 2021 r. Wielka Brytania wyprzedziła Niemcy jako główny kraj docelowy imigrantów w Europie, pomimo sprzeciwu opinii publicznej.

Część tej zmiany przypisano zaostrzeniu przez Niemcy kontroli granicznych, podczas gdy imigracja do Wielkiej Brytanii gwałtownie wzrosła.

Duża część tego wzrostu wynikała z tzw. „fali Borysa”, charakteryzującej się gwałtownym wzrostem imigracji spoza UE w latach 2021–2023.

Nastąpiło to po wprowadzeniu na początku 2021 r. nowego systemu imigracyjnego, promowanego jako model „w stylu australijskim, oparty na punktach”.

W praktyce system funkcjonował jako system wiz pracowniczych prowadzony przez pracodawcę, obniżający umiejętności i progi wynagrodzeń.

Minimalne wymagania dotyczące wynagrodzenia spadły z 30 000 funtów do 25 600 funtów, co umożliwiło zakwalifikowanie się większej liczby stanowisk o średnich kwalifikacjach.

Zapisz numery wiz

Wcześniej większość pracowników spoza UE, z nielicznymi wyjątkami, potrzebowała pracy na poziomie magisterskim i płatnej co najmniej 30 000 funtów, aby kwalifikować się do sponsorowanej wizy.

Chociaż Covid ograniczenia w podróżowaniu początkowo przesłaniały wpływ zmian, skutki stały się jasne po złagodzeniu ograniczeń.

W roku kończącym się w czerwcu 2022 r. wydano rekordową liczbę 1,2 mln wiz pobytowych, co stanowi najwyższą liczbę od rozpoczęcia prowadzenia rejestrów.

Wzrost nastąpił w obliczu rosnącego niezadowolenia społecznego z poziomu imigracji.

Z sondaży wynika, że ​​w ciągu ostatnich dwóch lat odsetek osób uważających, że imigracja była zbyt wysoka w ciągu ostatniej dekady, wzrósł o około 20%.

Zmiany populacji

Według szacunków ONS z czerwca 2023 r. liczba mieszkańców Anglii i Walii urodzonych poza Wielką Brytanią wynosi 11,4 mln.

Obejmuje to 3,4 mln mieszkańców urodzonych w UE i 8,0 mln mieszkańców spoza UE, co stanowi łącznie około 19% populacji.

Dla porównania, według stanu na rok 2024 w krajach UE, z wyjątkiem Irlandii, mieszkało około 1,3 mln obywateli Wielkiej Brytanii.

Indie, Polska, Pakistan, Rumunia i Irlandia były najczęstszymi krajami urodzenia wśród migrantów w roku 2021/22, stanowiąc 32% osób urodzonych za granicą.

Najczęstszym powodem przeprowadzki do Wielkiej Brytanii w 2022 r. były powody rodzinne (37%), następnie praca – 29% i studia – 14%.

Największy odsetek migrantów miał Londyn – ponad 40% mieszkańców urodziło się poza Wielką Brytanią.

Długofalowe trendy i nielegalna migracja

Wysoki poziom imigracji to zjawisko stosunkowo nowe w Wielkiej Brytanii.

W latach 1964–1983 Wielka Brytania ogólnie doświadczyła emigracji netto, przy czym imigracja netto została odnotowana dopiero w 1979 r.

Od 1994 r. saldo migracji utrzymuje się na poziomie dodatnim, przekraczając 100 000 rocznie od 1998 r., z wyjątkiem 2020 r.

Poziom migracji spadł podczas pandemii Covida, kiedy saldo migracji spadło do szacunkowo 93 000 osób.

Mimo to badania sugerują, że Wielka Brytania może mieć również największą liczbę nielegalnych migrantów w Europie.

Eksperci z Uniwersytetu Oksfordzkiego oszacowali populację nielegalnych imigrantów w Wielkiej Brytanii na 745 000, czyli więcej niż we Francji na 300 000 i powyżej górnych szacunków Niemiec wynoszących 700 000.

Naukowcy zasugerowali, że można to powiązać ze względną wielkością brytyjskiej szarej strefy.

Zauważyli również, że różnice w sposobie rejestrowania migracji przez poszczególne kraje oznaczają, że do porównań należy podchodzić ostrożnie, ponieważ dane liczbowe mają charakter szacunkowy, a nie dokładne wyliczenia.