Archeolodzy odkryli, że czaszka, która prawdopodobnie należała do Arsinoë IV, przyrodniej siostry Kleopatry, w rzeczywistości pochodziła od dorastającego chłopca cierpiącego na chorobę genetyczną.
Nowe badanie, które łączy tomografię komputerową i analizę DNA, udowodniło raz na zawsze, że szkielet odkryty sto lat temu w Turcji nie należał do Arsinoë – podaje raport. Nauka na żywo.
W najnowszym badaniu opublikowanym w czasopiśmie Scientific Reports zespół naukowców ponownie zbadał możliwość, że odnaleziona sto lat temu czaszka była przyrodnią siostrą Kleopatry.
Analiza radiowęglowa szczątków datuje śmierć danej osoby na okres między 205 a 36 rokiem p.n.e., co pokrywa się z czasem historycznie odnotowanej śmierci Arsinoë.
Jednakże rozwój szkieletu wskazywał, że osobnik miał zaledwie 11–14 lat, czyli był znacznie młodszy od Arsinoë w chwili śmierci.
W 1929 roku archeolodzy odkryli szkielet w marmurowym sarkofagu wewnątrz konstrukcji zwanej Oktagonem w Efezie, stanowisku archeologicznym w Turcji słynącym z wielkiej świątyni poświęconej Artemidzie, starożytnej greckiej bogini łowów.
Chociaż nie znaleziono żadnych przedmiotów nagrobnych ani inskrypcji, badacze doszli do wniosku, że pochówek należał do znaczącej młodej kobiety.
Spekulowali, że szczątki mogą należeć do Arsinoë IV, która przeciwstawiła się swojej przyrodniej siostrze i Juliuszowi Cezarowi, prowadząc oblężenie Aleksandrii w latach 48–47 pne.
Po porażce Arsinoë szukała schronienia w świątyni Artemidy w Efezie. Jednak w 41 roku p.n.e., w wieku 22 lat, została stracona na rozkaz Marka Antoniusza.
Główny autor Gerhard Weber, profesor antropologii ewolucyjnej na Uniwersytecie Wiedeńskim, powiedział w oświadczeniu: „Ale potem przyszła wielka niespodzianka. W powtarzanych testach zarówno czaszka, jak i kość udowa wyraźnie wykazały obecność chromosomu Y, innymi słowy, męskiego.
Ponieważ kości czaszki są cieńsze i bardziej kruche niż oczekiwano, badacze przeprowadzili dalszą analizę szkieletu i zidentyfikowali niezauważone wcześniej deformacje.
Godnym uwagi odkryciem było przedwczesne zamknięcie szwu czaszkowego – jednej z falistych linii, w których kości czaszki zrastają się w ciągu życia – który zwykle pozostaje otwarty aż do 65. roku życia. To wczesne zamknięcie spowodowało asymetryczny rozwój czaszki chłopca.
Badania wykazały, że bardziej rzuca się w oczy nienormalnie ukształtowana górna szczęka w połączeniu z co najmniej jednym zębem nie wykazującym oznak zużycia. Cechy te sugerują, że chłopiec mógł mieć słabo funkcjonującą górną szczękę i prawdopodobnie małą, źle ustawioną dolną szczękę.
