Czy zabójstwo JFK pomogło Beatlesom podbić USA?

W Beatles ’64, nowym dokumencie dokumentalnym przedstawiającym wpływ pierwszej trasy zespołu po Stanach Zjednoczonych i katapulty, jaką wyniosła ona do światowej supergwiazdy, Paul McCartney sugeruje, dlaczego osiągnęli tak wiele w tak krótkim czasie.

„Kiedy przyjechaliśmy, było to niedługo po zamordowaniu Kennedy’ego” – powiedział.

„Może Ameryka potrzebowała kogoś takiego jak The Beatles, aby wyrwać się ze smutku”.

Badacze Beatlesów i historycy kultury od dawna zauważają, jak bardzo zespół podniósł żałobę w Ameryce.

Ale czy McCartney miał rację? Czy powstanie najsłynniejszego zespołu świata było częściowo spowodowane morderstwem 35. prezydenta Stanów Zjednoczonych?

Czy The Beatles rozbili Amerykę z powodu śmierci Kennedy’ego?

Doktor Patrick Andelic, adiunkt historii Ameryki na Uniwersytecie Northumbria, powiedział, że był to moment, który wstrząsnął narodem do głębi, częściowo ze względu na popkulturową osobowość JFK.

„W pewnym sensie Kennedy był pierwszym prezydentem telewizji, co było wówczas stosunkowo nowym” – powiedział.

„Na początku lat 60. 90% amerykańskich rodzin miało telewizor, więc sposób, w jaki odbierane są wiadomości i media, całkowicie się zmienił”.

Powiedział, że prezydent był, podobnie jak The Beatles, „młody, przystojny, dowcipny i energiczny, co naprawdę dobrze przełożyło się na telewizję”.

„Pokochał telewizję i świetnie się do niej nadawał” – powiedział.

„A to sprawia, że ​​szok i trauma po jego śmierci stają się ostrzejsze w następstwie.

„To było pierwsze zabójstwo urzędującego prezydenta od 60 lat”.

To oczywiście telewizja także pomogła Beatlesom stać się fenomenem w swojej ojczyźnie.

Ustalając w 1962 roku ostateczny skład, w skład którego wchodzili Paul McCartney, John Lennon, George Harrison i Ringo Starr, czteroosobowy zespół z Liverpoolu miał już na swoim koncie dwa albumy numer jeden w 1963 roku z albumami „Please Please Me” i „With The Beatles”.

Kiedy sukces ten połączono ze słynnym występem w Royal Variety Performance w 1963 r., podczas którego Lennon poprosił „ludzi na tańszych siedzeniach, aby klaskali w dłonie”, a pozostałych o „zagrzechotanie biżuterią”, stał się narodową sensacją.

Starsza wykładowczyni branży muzycznej, dr Holly Tessler z Uniwersytetu w Liverpoolu, powiedziała, że ​​to właśnie ten program „z dnia na dzień uczynił ich gwiazdami”.

„W tym momencie The Beatles byli w Wielkiej Brytanii siłą nie do powstrzymania” – powiedziała.

Młodzieńczy entuzjazm Beatlesów odegrał kluczową rolę w ich sukcesie, współgrając z legionami brytyjskich nastolatków, którzy zaczęli ich śledzić.

Dr Andelic powiedział, że w Ameryce JFK ma podobny urok.

„Kennedy zapowiadał młodość i witalność, a w swoim przemówieniu inauguracyjnym mówił o przekazaniu pochodni nowemu pokoleniu Amerykanów” – powiedział.

„Jego śmierć przerwała tę sytuację w szokujący sposób”.

Powiedział, że w następstwie tego naród zaczął „szukać bardziej pozytywnych rzeczy, stabilności i pewności”.

„Myślę, że kiedy przybyli The Beatles, to właśnie to reprezentowali.

„Byli też młodzi, pełni życia i (na nagraniu) wysiadając z samolotu, zachowywali się głupio.

„Tak więc dla narodu zdruzgotanego traumą The Beatles stanowili okazję do ponownego śmiechu i dobrej zabawy”.

Pozyskanie części amerykańskiej młodzieży to jedno, ale złamanie krajowego rynku to drugie.

Wiele brytyjskich zespołów próbowało, ale bezskutecznie, odzwierciedlić transatlantycki urok swoich amerykańskich odpowiedników, którzy odnieśli wielki sukces na listach przebojów w Wielkiej Brytanii, i podbić rynek amerykański.

Ci, którzy pojawili się przed The Beatles, odnieśli ograniczony sukces.

Lonnie Donegan, tytułowy „King of Skiffle”, miał dwa przeboje w pierwszej dziesiątce, podczas gdy Cliff Richard, wówczas największy artysta w Wielkiej Brytanii, tylko raz znalazł się w pierwszej czterdziestce w USA.

Spencer Leigh, autorka wielu książek o The Beatles, stwierdziła, że ​​tendencja, zgodnie z którą brytyjskie zespoły nie „przebijają się” w Stanach Zjednoczonych, spowodowała, że ​​Capitol, jedna z największych wytwórni płytowych w kraju, ze strachu nawet odmówiła dystrybucji muzyki The Beatles tego samego rezultatu.

„Artyści z Wielkiej Brytanii nie sprzedawali się dobrze w Ameryce i wydawało się, że Kapitol patrzy z góry na brytyjską twórczość” – powiedział.

Obawy Kapitolu były zrozumiałe. Wszystkie single „Please Please Me”, „From Me To You” i „She Loves You” zostały wydane w USA w 1963 roku i odniosły ograniczony sukces, więc niechętnie wydawali „I Want To Hold Your Hand”.

Menedżerowi zespołu Brianowi Epsteinowi i firmie-matce Capitolu, EMI, udało się zmienić zdanie wytwórni i w drugi dzień świąt 1963, około miesiąc po zabójstwie Kennedy’ego, singiel trafił do amerykańskich sklepów.

Jego wpływ był ogromny i już w pierwszym tygodniu lutego znalazł się na szczycie amerykańskich list przebojów i utrzymywał tę pozycję przez siedem tygodni.

Sukces oznaczał, że kiedy zespół wylądował na lotnisku, na lotnisku było ponad 3000 fanów i duża grupa dziennikarzy.

Dla Spencer Leigh to właśnie to, co nastąpiło później, a nie to, co wydarzyło się wcześniej, doprowadziło do ich globalnego sukcesu.

„Moim zdaniem ludzie wołający na lotnisku za The Beatles byli młodzi i nie wiedzieli zbyt wiele o polityce” – powiedział.

„Dla mnie punktem zwrotnym był występ Eda Sullivana”.

9 lutego 1964 r. o godzinie 20:00 The Beatles po raz pierwszy z trzech wystąpili w programie, który był jednym z najpopularniejszych amerykańskich programów rozrywkowych.

Według doniesień kanał telewizyjny CBS przed wizytą zespołu otrzymał ponad 50 000 próśb o miejsca w swoim studiu na 700 osób, a ci, którym nie udało się żadnego zdobyć, z podekscytowaniem tłoczyli się wokół telewizorów w domu.

„Ponad 70 milionów ludzi obejrzało pierwszy film i spisali się znakomicie” – powiedziała Leigh.

Powiedział, że jednym z momentów, który naprawdę przykuł uwagę publiczności, był moment, w którym kamery skierowały się w stronę każdego członka zespołu, wyświetlając na ekranie ich nazwiska.

„Umieścili podpis na Johnie Lennonie, mówiący: «Przykro mi, dziewczyny, że jest żonaty»” – powiedział.

„Nie jestem pewien, jak bardzo (zespół) to docenił.”

Około miesiąc po pierwszych trzech występach The Beatles przeszli do historii amerykańskich list przebojów, stając się pierwszym zespołem, który jednocześnie zajmował pięć czołowych miejsc.

Beatlemania stała się teraz globalna, a reszta stała się historią.

Zdaniem doktora Tesslera pogląd, że Ameryka upadła wraz ze śmiercią JFK i podniosła się wraz z pojawieniem się The Beatles, jest zbyt uproszczona.

Dla niej także to występy w Ed Sullivan Show, a nie następstwa zamachu, skierowały The Beatles na drogę ku nieśmiertelności.

„Naprawdę nie mogę się pogodzić z myślą, że Beatlesi zawdzięczają swój sukces w USA postrzeleniu JFK” – powiedziała.

„Ich menadżer Brian Epstein był już w Ameryce i zawarł umowę, aby zaprosić ich do występu w Sullivan na kilka tygodni przed śmiercią Kennedy’ego, a kiedy zespół w końcu wylądował w USA, było tak wiele szumu.

„Ameryka mogła chcieć odwrócić uwagę od poczucia „co będzie dalej” po zamachu, ale The Beatles stali się historią tak szybko, że powiązanie z Kennedym było w najlepszym razie przelotne”.

Beatles ’64 można oglądać na Disney+