„Mój najlepszy przyjaciel i ja pobraliśmy się, gdy byliśmy dziećmi na wakacjach na plaży. To byłoby najbliżej prawdziwego ślubu” | Życie i styl

IWyjście za mąż zawsze było większym marzeniem Harriet niż moje. Nigdy nie zapomnę nas jako małych dziewczynek na wakacjach, wyciągniętych na podwójnych łóżkach, przeglądających wycinki z magazynów przedstawiające białe suknie ślubne, wielopoziomowe ciasta i bujne bukiety.

Zastanawiałyśmy się, jak będą mieli na imię nasi mężowie i ile będziemy mieć dzieci. Urodziliby się w tym samym czasie, więc mogli dorastać razem jako najlepsi przyjaciele. Tak jak my.

W tym wieku przyszłość była nieunikniona, kontrolowana przez nasze wybory i pewność, że życie zawsze będzie takie, jakie się manifestujemy.

Jestem pewna, że ​​nie zawsze wszystko układało się idealnie, ale powrót do wspólnych wakacji w dzieciństwie jest jak seria radosnych montaży. Budowanie zamków z piasku tylko po to, żeby je przewrócić. Robiliśmy psikusy naszym rodzicom, kiedy zasiadali do długich, leniwych kolacji. Chichoczemy, widząc, jak fale wrzucają nas na deski boogie, a szorty spadają nam do kostek. Noce spędzane do późna, ramię w ramię, w ciemności, szepczące o chłopcach, szkole i naszych sekretach.

Dzień, w którym pobraliśmy się na wybrzeżu, był jedną z typowych, głupich rzeczy, które razem robiliśmy – pomysł, który zdawał się wypływać z nas obojga, jakbyśmy byli jednym organizmem. Pamiętam, jak wkradłem się do sypialni moich rodziców i chichotałem, gdy owijaliśmy się w jedwabne koszule nocne i szaliki, a następnie poszliśmy do ogrodu w poszukiwaniu garści kwiatów.

Stanęliśmy na pokładzie nad wodą i staraliśmy się, jak mogliśmy, udawać, że zachowujemy się bardzo poważnie przed moimi rodzicami i babcią, które patrzyły dalej, oszołomione, ale szczęśliwe z naszego powodu. Kiedy przyszedł czas na pocałowanie narzeczonych, dziobaliśmy się i robiliśmy miny, wpadając w histerię.

Nigdy nie myślałem, że Harriet będzie najbliżej prawdziwego ślubu, że jej przyszłość jest poza naszą kontrolą.

Mój najlepszy przyjaciel zmarł w strasznym wypadku, zostawiając świat w szpitalnym łóżku otoczonym kwiatami. Miała 21 lat.

Wspominam ją co roku, gdy wracam na plażę, jakbyśmy oboje byli tamtego lata dawno temu – dwie dziewczyny związane biodrami, maszerujące przez życie, zakochane w świecie i sobie nawzajem.