„To mogłem być ja”: Dzieci z Grenfell, które przeżyły pożar | Wiadomości z Wielkiej Brytanii

Kiedy w czerwcu 2017 r. wybuchł pożar w Grenfell Tower, w tym budynku mieszkało sześćdziesięcioro siedmioro dzieci. Osiemnaścioro z nich nigdy nie miało szansy dorosnąć.

U wielu innych traumatyczna strata, lęk i zespół stresu pourazowego (PTSD) będące następstwem katastrofy wpłynęły na ich dzieciństwo i dorosłe życie.

Stracili przyjaciół, rodzinę i wszystko, co posiadali; spędzali miesiące lub lata w hotelach i tracili cenny czas w szkole.

Według Centrum Zdrowia i Dobrostanu NHS, utworzonego w następstwie tragedii, w ciągu siedmiu lat od jej wybuchu ponad 1000 dzieci i młodych ludzi otrzymało leczenie z powodu problemów ze zdrowiem psychicznym. Grenfell.

Byli wstrząśnięci tym, co zobaczyli lub usłyszeli od przyjaciół i rodziny, musieli poradzić sobie ze stratą przyjaciela lub sąsiada, ich naturalne poczucie bezpieczeństwa zostało zniszczone w noc pożaru.

Nowi kandydaci nadal pojawiają się każdego miesiąca.

W tym tygodniu Śledztwo w sprawie Grenfell publikuje raport końcowy na temat pożaru, który pochłonął 72 ofiary śmiertelne.

Sky News rozmawiało z niektórymi dziećmi, które przeżyły tragedię. Oto ich historie.

Luana, 19 lat: „Czuję się winna, że ​​tu żyję”

Luana Gomes miała 12 lat w chwili pożaru. Udało jej się uciec z siostrą i ciężarną matką, ale przez tygodnie były w śpiączce. Jej młodszy brat, Logan, urodził się martwy – najmłodsza ofiara katastrofy.

Luana, która ma teraz 19 lat i stoi u podstawy wieży, nie może powstrzymać się od uśmiechu, wspominając niektóre chwile.

Wskazując na swoje mieszkanie na 21. piętrze, wspomina, że ​​wyglądała przez okno i wołała przyjaciół w parku poniżej.

„Za każdym razem, gdy moi przyjaciele byli tam na dole, krzyczałam ich imiona. Nie sądzę, żeby mogli mnie usłyszeć” – mówi ze śmiechem.

Wspomina, jak jej przyjaciel Mehdi pukał do jej drzwi i bał się jej psa: „Była taka malutka i słodka, ale on się jej strasznie bał, co było zabawne”.

Ostatecznie Mehdi pokonał strach przed psem. Zginął w pożarze wraz ze swoją siostrą, bratem i rodzicami. Miał osiem lat.

Luana zatrzymuje się, bierze głęboki oddech i mówi: „Czuję się trochę winna.

„Kiedy myślisz o swoich przyjaciołach, członkach rodziny i sąsiadach – czuję się winny, że żyję i robię to wszystko, a oni nie mieli szansy żyć i robić tego, co chcieli, w tak młodym wieku”.

Ostatnie siedem lat było trudne. Cierpiała na lęki i depresję. Opuszczała szkoły tygodniami, ponieważ była w szpitalu, i pamięta, że ​​była boleśnie w tyle, kiedy wróciła do klasy.

Ale znalazła ukojenie w tańcu. W tym miesiącu idzie na studia, aby go studiować. To banał, mówi, ale „taniec pozwala mi wyrazić moje uczucia w sposób, którego nie potrafię wyrazić słowami”.

Nie chce rozmawiać o młodszym bracie, którego straciła, ale pokazuje nam wiadomość napisaną wiele lat temu do niego na ścianie pamięci.

Wiadomość brzmi: „Logan. Kocham cię i tęsknię za tobą tak, tak, tak bardzo i wiem, że twoja starsza siostra zawsze o tobie myśli. RIEP Bracie”.

Abem, 12 lat: „To mogłem być ja”

Wspomnienia Abema Abrahama dotyczące jego pierwszego domu są mgliste, ale pamięta, jak patrzył, jak płonie wieża, i pamięta najlepszego przyjaciela, którego stracił.

Gdy ogień szalał, czteroletniego Abema rodzice zanieśli po zadymionych schodach – a następnie do mieszkającego w pobliżu przyjaciela. Był bezpieczny.

Ale zanim zasnął tej nocy, wyjrzał przez zasłony.

„Widzę wysoki blok budowlany pochłonięty płomieniami. Nie wiem, co to było” – wspomina po tylu latach.

„A potem zdałem sobie sprawę, że to był mój własny dom”.

Najokrutniejszą częścią tej tragedii była strata jego najlepszego przyjaciela, pięcioletniego Isaaca Paulosa.

„Był moim najlepszym przyjacielem ze szkoły w tamtym czasie” – mówi. „Był trochę starszy ode mnie, jak brat. Jak starszy brat”.

Abem jest miłym, inteligentnym i energicznym chłopcem, który kocha Formułę 1, koszykówkę i piłkę nożną. Gra piosenkę Manchester United na pianinie i z dumą pokazuje mi swoją nową PlayStation 5 – prezent od wujka za dobre wyniki w szkole.

Ale ten 12-latek ma też przesłanie dla polityków i deweloperów.

„Muszą usunąć okładzinę z każdego budynku w Wielkiej Brytanii, ponieważ jest ona zabójcza. Jeśli chodzi o ogień, może on zniszczyć domy w ciągu kilku minut, w ciągu kilku godzin, tak jak stało się to z Grenfell. Wszyscy, proszę, proszę, usuńcie to”.

Chce, aby dzieci, które zginęły, były pamiętane ze względu na swoje „jasne marzenia”.

„Jeden z nich chciał zostać piłkarzem, chciał zostać inżynierem, chciał zostać architektem. Wszystko zniknęło w jednym płomieniu” – mówi.

„To mogłem być ja”.

Ines, 23 lata: „Znano mnie jako dziewczynę z Grenfell”

Gdy jej rodzina uciekała z płonącego budynku, wkrótce po wybuchu pożaru, 16-letnia Ines Alves chwyciła jej podręczniki.

Następnego ranka, kiedy jej dom zamienił się w dymiące ruiny, przystąpiła do egzaminu GCSE z chemii.

W dniach po tragedii, która zniszczyła jej dom, Ines stała się znana jako „dziewczyna z Grenfell”. Przez większość ostatnich lat starała się uciec od tego tytułu.

Początkowo była wirusową inspiracją. W miesiącach następujących po tragedii udzielała wywiadów na temat katastrofy i aktualizacji swoich ocen i wyników chętnym dziennikarzom.

Jednak to egzaminy AS-level w kolejnym roku wywołały u mnie kryzys psychiczny.

„Moim największym traumatycznym doświadczeniem był widok płonącego budynku i krzyczących ludzi, który widziałam podczas nauki do egzaminu GCSE” – mówi.

„Więc samo powtarzanie materiału i koncentracja zaprowadziły mnie później w ciemne miejsca.

„Kiedy nadszedł czerwiec, wszystko po prostu wróciło. I prawdopodobnie przeżyłam największe załamanie psychiczne. To był po prostu okropny czas”.

Ostatecznie powtórzyła rok akademicki. Trudno było patrzeć, jak jej przyjaciele idą na uniwersytet bez niej – ale ostatecznie znalazła własną ścieżkę.

Dla Ines Grenfell jest historią z przeszłości, której nie chce, aby definiowała jej przyszłość.

Na uniwersytecie pragnęła anonimowości. Jedna z jej najlepszych przyjaciółek nie zorientowała się, że to ona przez ponad rok. „Po prostu powiedziała mi: »to byłaś ty! Co do cholery?!«”

Teraz ukończyła studia matematyczne na uniwersytecie w Leeds i podróżuje po całym świecie – odwiedziła Australię, Tajlandię i inne części Azji.

Obserwuj Sky News na WhatsApp

Bądź na bieżąco ze wszystkimi najnowszymi wiadomościami z Wielkiej Brytanii i całego świata, obserwując Sky News

Kliknij tutaj

„Staram się żyć jak normalny młody dorosły” – mówi.

„Tak naprawdę nie lubię żyć, wiedząc, co będę robić za miesiąc”.

Yousra, 19 lat: „To nie są tylko liczby”

Yousra Cherbika jest zła. Jest zła z powodu pożaru, przyjaciół, których straciła, domu, do którego nigdy nie będzie mogła wrócić – i sposobu, w jaki, jej zdaniem, traktowano inne dzieci i młodzież po katastrofie.

Miała 12 lat, gdy widziała płonącą wieżę, rozpaczliwie wzywając mieszkającą w środku przyjaciółkę Nur Hudę, aby „wyszła”. Ale nie mogła, a cała jej rodzina zginęła.

„To nie są tylko liczby. To nie są tylko „części 72” – mówi.

„Mają imiona, kochamy je. Mieli historie do opowiedzenia. Mieli pełne życie, które zostało przerwane”.

Yousra i jej rodzina mieszkali na Grenfell Walk, u podstawy wieży. Mniej wiadomo o mieszkańcach, którym udało się uciec, ale oni również stracili wszystko w katastrofie.

„Są chwile z mojego dzieciństwa, których po prostu nie pamiętam, na przykład rok po pożarze” – mówi.

„Nie pamiętam, żebym mieszkała w hotelu. Byliśmy w jednym pokoju, pięcioro z nas, a moja mama była w ciąży.

„Nie miałam domu, do którego mogłabym wrócić, nie miałam szkoły, do której mogłabym wrócić. A nawet kiedy wróciliśmy do szkoły, było inaczej, ponieważ w naszych klasach były puste krzesła”.

Uważa, że ​​ich wsparcie jako mieszkańców „Walk” było o wiele gorsze.

„Na początku nie wiedzieliśmy, co nam się należy, więc wiele osób nas odrzuciło”.

Dzisiaj Yousra jest aktywistką, liderką wśród lokalnej młodzieży, a w wolnym czasie pracuje jako wolontariuszka.

Kształci się również na nauczycielkę szkoły podstawowej, zainspirowana wychowawczynią, która pomogła jej przetrwać najgorsze i najciemniejsze chwile w szkole średniej.

„Po prostu leżałam w łóżku i nie chodziłam do szkoły. Ale ona mnie zachęcała. Motywowała mnie”.

Jest oburzona, że ​​siedem lat później budynki w całym kraju nadal są pokryte płytkami.

„Dlaczego musi zginąć 72 osoby, żeby w ogóle pomyśleli: 'może powinniśmy zastosować okładzinę, która może zabić ludzi?’

„A mimo to tego nie zrobili”.